Opa's en oma's, tantes en ooms, al dan niet in luiers, met mutsjes op en poserend alsof hun leven ervan afhangt...
Ooit, toen ik met mijn opleiding voor Aktiviteiten Begeleider aan het doen was, kregen wij de opdracht om mensen te fotograferen op straat, wat voor mij een doodeng gegeven was - wildvreemden aanspreken en iets raars van ze willen - en bij de uitleg die daarbij hoorde kregen wij te horen dat oude mensen vaak niet zouden willen, omdat zij nog uit een tijd stamden dat foto's maken een Serieuze Aangelegenheid was. Dat deed je maar een paar keer per leven (vooral bruiloften, al dan niet die van jou) omdat fotograferen niet zo makkelijk was als het toen was, in 1985, toen ik met een camera en een klasgenoot op stap werd gestuurd... En het bewijs wat ik wel eens tegen kom in boeken die bijna uit elkaar vallen is daar - er zijn maar weinig foto's die niet in scene zijn gezet...
Aan mijn vaders kant zijn er meer foto's te vinden van oude familieleden, en het is best grappig soms om een klein stukje geschiedenis mee te krijgen. Ik leer over oude ruzies tussen deze en gene, over oude vrijsters, en kinderen die er nog niet zijn als de foto waar je naar kijkt genomen is, over de mens achter de naam die je wel eens voorbij hoort komen... De dingen die strikt geheim moesten blijven, op gezichten die hun best deden zo flatteus mogelijk te zijn voor de eeuwigheid van het zwart-witte plaatje.
En dan is er de nogal vreemde realisatie dat je gezichten herkent: die van jou komt ergens bij een oude tante terug, trekken van je moeder zie je in een oom op een foto uit 1934... En nog vreemder: allebei mijn opa's waren behoorlijk goed-ogende mannen... Wat moesten die in vredesnaam met die oma's van me?!
De nieuwsgierigheid voor mijn voorvaders is gewekt, en ik ga mijn best doen om nog meer plaatjes te ontfutselen en een soort van verhaal te maken van de vreemde, trotse, geheimzinnige groep mensen die mijn familie is... Wie weet wat ik allemaal nog vindt...
.jpg)
- mijn opa en een paard ergens in west brabant -
4 comments:
Mijn familie en ik komen ook uit West Brabant. De foto's (die nog bij mijn moeder liggen) van mijn ouders, opa's en oma"s, ik kan er uren naar kijken. Mijn vader in n drollenvanger. Mijn moeder in n schattig jurkje met haar pijpenkrullen op oma's arm net na de oorlog. Mijn vader's ouders in Oud Gastel in hun winkel en boomgaard. Het nummer van Wim Sonneveld komt zo in je hoofd,vind je niet? Mooi die ouwe foto's!
oud gastel?!
strange...
nou ja, heb er geen nostalgische gevoelens bij, meer een nieuwsgierigheid over wie die mensen waren, wat ze deden, en wat ze verzwegen (want verzwegen werd er veel, in die tijd...)
W'rom is dat strange? Ikzelf ben in Breda geboren en mijn ouders woonden in Gilze Rijen in die tijd. Familie woont allemaal nog in Oosterhout. Ik ben dus 'ver weg' gaan wonen helemaal aan de andere kant van Brabant! ;) (lekker rustig) :D En OF er veel verzwegen werd! Als ik dat zo af en toe eens stilletjes beluister als ooms en tantes weer eens aan t praten zijn over vrúger... nou nou!
omda gastel hier naast de deur is, mijn familie (moeders kant) er vandaan komt (o.a. - ze zitten in heel west brabant...)
vond t meer grappig, omdat wij wel meer overeenkomsten hebben die vreemd zijn...
Post a Comment