botsing

'Ik mag zijn naam niet vertellen, ik heb het beloofd...'

De agent van de Metropolitan Police krabde op zijn voorhoofd en zuchtte nog een keer diep. Hij stond naast een personenwagen die behoorlijk gekreukeld was van voren, met een passagier die net bij bewustzijn was gekomen en een lege bestuurdersstoel, en kreeg weinig zinnigs uit de jongeman die enigzins beduusd tegen de auto leunde. Het was zondagochtend, een uur of 6 en zijn dienst zou er snel op zitten. Het zou allemaal een stuk plezieriger zijn als deze jongen gewoon zijn verhaal deed, vertelde wie er achter het stuur had gezeten en dan kon hij een proces verbaal maken, naar huis rijden en iets wat leek op een gewone zondag beleven met zijn twee zoontjes die hem waarschijnlijk gingen vragen of hij mee wilde voetballen. En daar had hij zoveel meer zin in dan het kruisverhaar wat nu gaande was. Een man van midden twintig, op een plaats van delict - auto tegen een boom gereden, niet erg hard, maar hard genoeg om een behoorlijke deuk te veroorzaken en het bewustzijn van de pasagier te doen verliezen, op de Main Road, en een spoorloze bestuurder, kennelijk eentje die doodsbenauwd was om met de politie in aanraking te komen. Het kenteken nachecken hielp niet - de auto stond op naam van de jongeman, die Leo heette en uit Hammersmith kwam. Een ademtest had al uitgewezen dat hij gedronken had, niet veel, maar genoeg voor problemen, had hij wel achter het stuur gezeten...

'Maar jij hebt duidelijk niet gereden, tenzij je bent geswitched van stoel en alsnog van je stokkie gegaan, maar dat geloof ik niet... Waar ben je bang voor? Informatie blijft vertrouwelijk, tegenwoordig. Weet niet wat je denkt dat er gaat gebeuren.... Tenzij je bestuurder Prins William was... Wacht, het was toch niet...'

'Nee,' zei Leo net iets te hard... 'Nee, hij heeft niets te maken met de koninklijke familie... Hij... Laat maar...' 

'Nee, ik laat niet maar, ik wil weten wie er achter het stuur zat... Jij kan wel een whiplash hebben, nu, je moet nog onderzocht worden, trouwens, de ambulance komt zo. En als dat zo is, kan je de vriend, kennis, weet ik veel aansprakelijk stellen voor de geleden schade... En dan is het handig als we weten wie er aansprakelijkheid kan worden gesteld, toch?' 

Leo knikte, en merkte dat het pijn deed. Shit, straks zou hij nog een aanklacht in moeten dienen, omdat deze rit minder onschuldig was geëindigd dan hij had gedacht. Waarom was hij dan ook achtergelaten? Als hij straks thuiskwam zou hij alle moeite doen om zijn vriend te vinden, al zou dat niet makkelijk zijn. Als hij zijn mobiel had uitgezet, was het maar afwachten of hij terug zou bellen...

'Dus...? Krijg ik nog een naam, of mag ik gaan raden?' de agent was prettig vastberaden, en hij was behoorlijk slecht in liegen, vooral als hij onder druk stond, zoals nu. De meest idiote dingen kwam men van hem te weten als de spanning hem teveel werd, en zijn geheim te houden relatie was al meerdere keren onder druk komen staan vanwege informatie die er zomaar uitfloepte, wat dan tot nog toe steeds kon worden gesust door een beter ontwikkeld vermogen om er een grapje over te maken. 

'Sven Petterson...' mompelde Leo, voor zichzelf amper verstaanbaar.

'Wie?!' de agent leunde iets voorover in de hoop het alsnog te begrijpen.

Leo herhaalde de naam, waarop de agent hem verbaasd aankeek. 

'Als in: Sven? Petterson? Die linksbuiten van... Die Premier League club... God hoe heten ze ook weer...'

Leo mompelde de naam van de club, en zuchtte verslagen. Shit... Hier ging hij problemen mee krijgen... Hij zag dat de agent naar zijn collega keek, glunderend bijna, en hij wist dat dit nieuwtje de kranten sneller zou gaan halen dan welk slippertje van welk lid van de koninklijke familie dan ook... Voetballers van de Premier League hadden geen vriendjes, en als ze dat wel hadden was hun carrière over, hoe goed ze ook waren, en hoe onmisbaar ze tot dan toe waren voor hun club... Leo wist dat hij nu eigenhandig een einde aan de succesvolle loopbaan van zijn vriend had gemaakt. Dat hij terug naar Zweden kon om daar een club te zoeken die de Engelse kranten niet had gelezen. Hij had het nog zo beloofd, Sven had het zo benadrukt in de gesprekken die ze hadden over hun relatie, wanneer Leo openbaar wilde en Sven als de dood was om in een tabloid te eindigen en de verguizingen al voor zich zag, onvergeeflijk als de media en fans konden zijn... Ze waren het allebei eens over hoe Middeleeuws en belachelijk het was, maar Sven wist dat de tijd nog niet rijp was... Leo legde zijn handen op zijn hoofd en begroef zichzelf er in, om op die manier even de wereld buiten te houden. Toen voelde hij een hand op zijn arm. De agent keek hem aan en glimlachte. Nu komt het, dacht Leo, de minachting, de spot... Hij was er klaar voor... 

'Ik begrijp geloof ik dat je dit voor je wil houden. Ik zal er alles aan doen om het zo vertrouwelijk mogelijk te behandelen... Ga maar naar de ambulance om je na te laten kijken, en zeg tegen je vriend dat hij morgen naar het dichtstbijzijnde politiebureau komt voor een verklaring... Sterkte verder...' 

Leo keek de agent verbijsterd aan en dankte hem afwezig. Had hij dit goed gehoord? Ging de man deze gelegenheid aan zich voorbij laten gaan? Geen tabloids? Geen ontmaskering? Van ontlading zakte hij langzaam op de grond. Voorlopig was hij er mee weg gekomen... Tot een volgende keer...