cliché mensjes

Om nog even terug te komen op dat stukje 'kerk' waar Kati en ik niet helemaal uitkwamen: ik denk dat voor mij het grootste struikelblok is dat het geloof in mijn familie (en in vele, vele anderen hier in Brabant, maar ook in andere delen van Nederland, en Europa) zoveel schade heeft aangericht aan dingen als eigenwaarde en zelfrespect, en zelf-bepaling, doordat er van kleins af aan werd gespeeld, geklooid aan je behoefte om ergens bij te horen. Als je van heel jong af aan te horen krijgt dat God {en/of papa} boos wordt als dit, of dat de Heer {en/of mama} verdrietig wordt als dat (en dan meestal om dingen waar jij dan bijna geen controle over kon hebben, zoals basale lichamelijke of emotionele reacties op van alles), dan fuckt dat nogal behoorlijk met je innerlijke systemen...

Een tijdje geleden las ik een een of ander damesblad dat een van de redacteuren in haar stukje bijna smeekte om iets van de vroegere kerk-leiding terug te krijgen in de maatschappij, want dat miste ze zo - leiding van boven af... We moeten het tegenwoordig allemaal zelf maar uitzoeken, met allerlei zelf-hulp boeken en bijbehorende goeroes als nieuwe bijbels en pastoors... Want we weten het niet meer...
Nee, natuurlijk weten we het niet meer... Als je altijd verteld is hoe je moet leven, hoe je moet zijn, dan is het inderdaad spartelen op het droge, voordat je weer een soort van houvast hebt, maar is dat verkeerd? Kennelijk... Niet weten wat je moet doen, hoe je moet leven is doodeng, dus verkeerd... Ik worstel er zelf al weet ik hoe lang mee, en soms denk ik het gevonden te hebben, maar dan gebeurt er weer iets, en dan weet ik het ook niet meer... Hellup!! Iemand??!!! Boek!! Snel...
Maar toch...

Afgelopen week gingen meneer G en ik naar een film, Les Bien-Aimes. We hadden er zin in, het leek ons wel een fijne, maar al na een uur hadden we allebei het idee dat we een beetje verkeerd zaten... Was dit de 'onweerstaanbare' Catherine Deneuve die ons was beloofd?! Welk 'prachtig liefdesverhaal'? Kommer en kwel, en het hing van clichés en treurnis aan elkaar, en de liedjes... Jesus christ... Meneer G ging van ellende de zaal uit, en ik zwoegde mij naar het einde toe...  Nou ja, jammer dan, er zou wel weer een andere leuke film draaien en anders kunnen we altijd nog naar Breda... Maar de rest van de zaal (bomvol) leek het allemaal heerlijk te vinden... Gelachen dat er werd, en genoten... Meneer G begreep niet dat niemand net als hij zag wat een onzin het was... Ik dacht dat het kwam omdat men liever een film vol clichés zag (en wist waar men aan toe was) dan dat ze uitgedaagd zouden worden door iets wat ze niet begrepen (zoals deze film, waar maar 8 man in de zaal zat), en dat dat waarschijnlijk een best wel Westers ding is, niet alleen in Nederland...

Waar ik heen wilde met dit stukje? Eh... Voor jezelf leren denken, je eigen leven leven, de meneer pastoors {tegenwoordig vervangen door de media} en de mening van je familie links durven laten liggen/staan... Niet bang zijn voor de duivel, of verdoemenis in de hel, of voor de praatjes van de buren, of je gevoelens, je emoties...

Maar dat is dood en doodeng...  want wie vertelt je dat je het goed doet?!