Wednesday 8 February 2012

vergelijkend

wellicht niet heel handig, maar als je een moeder als voorbeeld hebt die is zoals jij nooit kan zijn (volgens jouw eigen normen en waarden) dan voel je je (ik dan) vaak als een suffe mislukking... Soms vraag ik, als we op zondag aan de koffie en stroopwafel zitten, wel eens aan haar of ze de komende week nog dingen had gepland, en dan komt er een lijst met afspraken en van alles, waardoor ik me dan meteen - onterecht, dat weet ik wel - een lakse lummel vindt, die wel eens wat aktiever in het leven zou mogen staan... Terwijl dat helemaal niet bij me past, tenminste, niet als constante factor... Ik hou best wel van aktief, van dingen doen, maar er moet voor mij een heleboel rustpunt in zitten.... Ik staar graag voor me uit, zoek inzichten en lees graag, mijmer en droom, mijn moeder is een doener, en heel goeie ook...

Vergelijken is nooit goed, maar we doen het - onbewust - wel... Vergeleken met... lijk ik (doorhalen wat niet van toepassing is) lui/dom/nutteloos, vergeleken met ... gaat het met mij wel goed... Vergeleken met ... die ook vier kinderen heeft... Nou ja, u kent het verhaal... Is het handig? Soms wel... Dan kan je beter uit de vergelijking komen, dan doet het je ego even goed... Maar vaker voel je je een lummel, flink tekortschietend in hoe je bent... Maar jij bent jij, jij hebt jouw leven gehad, komt met jouw eigen verhaal op deze wereld, en hebt je eigen dingen te leren... Vergelijken met wie dan ook slaat helemaal nergens op...

Onze kinderen zullen ook andere mensen worden dan we waarschijnlijk hadden bedacht, en dat is prima... Vergeleken met ons hebben ze andere voordelen, maar ook behoorlijk wat nadelen, en het is aan hen om er iets van te maken... Ik kijk soms naar onze mannen en hoop dat we ze genoeg warmte en liefde en daadkracht en common sense hebben meegegeven om een leven lang mee te doen... Geen idee of dat gelukt is - wanneer weet je of je kinderen af zijn? Vergeleken met hoe ik was toen ik 18 was... Of bijna 16... Hoe is het nu om een jonge man te zijn? Hoe zal het straks voor Pops zijn om een jonge dame te zijn? Vergeleken met toen?
De tijd zal het - wederom - leren...

3 comments:

Kati said...

Ik had dus in de eerste versie van mijn blog van vandaag iets soortgelijks als jouw blog van vandaag. Mijn moeder is ook zo'n doener. Vind mij lui. Terwijl ik denk: Ik moet niks, ik mag. Ik vind t wel goed zo, het is mijn leven en als jij in t jouwe wil rennen en vliegen terwijl je al jaren met pensioen bent, moet jij dat weten. Dan maar lui. Of mijn kinderen dan ook lui worden? Of meer genieten van dingen? Geen idee. Misschien is dat gewoon helemaal mijn zaak niet maar die van hen. Hun leven is niet het mijne tenslotte. Net zoals mijn leven niet dat van mijn moeder is. (gelukkig! :D )

stargardener said...

So very true: It is our mother's choice. But I now wonder why my own felt the need to be so busy. It is a curse {and a wonder} I must continue to deal with ...

Daan said...

@ Kati: je reageert eigenlijk op de 'opvoeding' die je hebt gehad, en daar kan je weinig aan veranderen... {note to self: lees je eigen dingen eens, muts...} Jezelf een 'nix' vinden schiet niet erg op: je bent nou eenmaal wat je geworden bent... Kennelijk had de wereld iemand als jij en ik nodig, tussen al die drukke doeners door...

@ Teresa: hi there!! hope the translations wasn't too lame.. I'm guessing that my mum {in my case} doesn't really want to deal with the thoughts that appear in her mind too much - too disturbing and difficult for her...
But indeed: we're the ones having to deal with the fall-out of their childhoods... strange...

my love to both!!