Wanneer is een mens zo oke dat men geen hulp nodig heeft van zijn omgeving, of allerlei instanties?
Deze vraag speelt al een tijdje door mijn hoofd. Vooral omdat ik ervan overtuigd ben dat ik het zonder die hulp niet zou redden in het leven. Natuurlijk weet ik dit niet, en denk ik dit vooral - ik heb het nog nooit echt geprobeerd, sinds een hopeloze poging ooit in Engeland, toen mijn pa mij moest komen redden, omdat Prinsesje Petronella hier zich in de nesten had gewerkt en blut was... Sindsdien ben ik al bijna 20 jaar samen met meneer G, heb ik 4 prachtige mensen op de wereld gezet, heb ik een Baan, die Betaalt, en woon ik in een heus huis... Alleen: meneer G en ik passen niet meer zo goed samen in dat huis met al die kinderen - naarmate mijn persoonlijkheid sterker wordt, slinkt dat van hem dus niet, botst het als een kermisattractie, en de kids zijn ook geen ineen krimpende viooltjes (lamme vertaling uit het engels: onderdanig, nietig) - dus hebben we besloten om of een heel groot huis te visualiseren (maar meneer G gelooft daar niet zo in), of twee aparte huizen naast elkaar, of in de buurt, maar dat zit er dus financieel niet zo in... Of accepteren dat het de komende paar jaar niet zal veranderen...
Maar, maar, maar...
Ik vind mezelf dus niet Goed Zoals Ik Ben...
Ik ben niet Sterk, of Zelfverzekerd, of Zelfredzaam, of Daadkrachtig...
Want dat hoor je te zijn in mijn ogen, als je Volledig mens bent...
Ja, soms wel, dan lukken al die dingen gewoon, maar het is niet mijn Dagelijkse Stand, zeg maar...
Of misschien zie ik mezelf wel niet helemaal goed, heb ik nog een heleboel oude rotzooi in mijn hoofd, oude overtuigingen die niet meer van toepassing zijn (als ze dat ooit al waren...).
Als ik goed genoeg ben voor mezelf, dan moet dat toch oke zijn?
Alleen: dat huis...
Hm... Visualiseren dan maar...
2 comments:
Weet je? Ik dacht ook altijd van mezelf dat ik het niet alleen kon, niet goed genoeg was, het niet zou redden alleen. Maar in mijn huwelijk blijven terwijl die man zo duidelijk niet mijn man wilde zijn? En ik zo duidelijk niet zijn vrouw (meer)? Nee, dat kon ik uiteindelijk niet meer. Ik was daar toch te goed voor? Mijn gevoel voor zelfwaarde was daar te goed voor. En ik zeg niet dat jij nu halsoverkop meneer G verlaten moet, absoluut niet, maar dat beeld wat jij over jezelf hebt, is waarschijnlijk zo anders dan hoe jij in werkelijkheid bent! Je kunt zoveel meer dan je denkt, en je bent zoveel meer dan je denkt.
Doet me meteen aan deze quote van Christopher Robin aan Pooh denken:
Promise me you'll always remember: You're braver than you believe, and stronger than you seem, and smarter than you think.
xxx Keet
jeetje, dis is mooi... heel het stukje van je, Keet...
lief ook...
en je hebt waarschijnlijk helemaal gelijk (alweer...), alleen sta ik (nog) niet op een punt waarop het erop of eronder is... misschien komt dat nog, maar vooralsnog is het geen halszaak... (al denk ik soms dat we wel heeeel dichtbij zitten...)...
Maar ook dat stukje waarin ik mezelf niet zelfstandig een huis-met-vier-kinderen zie runnen, zit er nog net iets te duidelijk...
Maar zoals een andere vriendin al zei: stukje bij beetje, en ineens voel je of je het kan, als de tijd daar is... Voor die tijd is het gewoon niet de bedoeling... klaar....
Post a Comment