vallend geloof

moet kennelijk even reageren op het stukje van Kati, in haar krabbels over 'geloven'

Zoals zij en vele anderen hier in Brabant, groeide ik op als een lief Katholiek meisje, met het lef niet om wat ik hoorde en zag om me heen - in de kerk, in het dorp, bij vrienden - in twijfel te trekken. Ik deed het gewoon niet... Ik voelde me veilig, denk ik, in de wetenschap dat er een kleine gemeenschap was waarbij ik hoorde, die mij tot een van hen zag.
Tot ik natuurlijk de puberteit inging en ineens alles in twijfel trok. Alles...
Mijn familie, mijn kerk, mijn veilige haven, de hele samenleving - alles voelde ineens alsof het me een loer had gedraaid, nergens voelde ik me nog veilig en geliefd... En met het geloof had ik het al helemaal gehad... Waarom zou ik een verhaaltje geloven over Adam en Eva, of Jezus en al zijn kunstjes, over een God die overal een oordeel over had?! Het klopte allemaal niet meer, en voor mij hoefde het voorlopig niet...

In Engeland heb ik nog even een poging gewaagd, in het kerk-gemeenschapje tussen de dorpjes van
East Sussex in, in samen-zijn met voormalig Ierse emigranten en de Franse au-pair die ik had leren kennen, maar echt werken deed het niet... Ik hoorde er niet tussen... Het gevoel was er  niet meer...

Want wat geloof je dan, als je gelooft? Is het een vertrouwen hebben in iets buiten jezelf, wat je overal doorheen sleept, in tijden van crisis en nood? Of is het die oordelende man ergens op een wolk, die jouw daden in de gaten houdt, en die jou op een soort van Goed Pad houdt? Of geloof je daar niet in maar ben  je bang dat er niets zal zijn als je dat hardop toegeeft, bang voor het Grote Niets? Want het is natuurlijk veel veiliger om de schuld op iemand anders te steken, als iets vreselijks gebeurt, zelfs al is het God, in plaats van de volledige verantwoordelijkheid van jouw leven door jezelf op te eisen... Dat wordt zelfs beschouwd als zijnde arrogant...

Want ook ik voel dat er een kracht is buiten mezelf die dingen kan laten gebeuren, die dingen mogelijk maakt, die zorgt dat waar ik me op focus ineens waarheid wordt... Is dat God?
Ook ik voel dat je niet zomaar alles mag en kan, zonder dat er  - noem het karma - een retributie komt wanneer ik over de schreef ga... Is dat God?

Mijn geloof is dat 'God' uitgevonden was in een tijd dat kerkelijke leiders vonden dat mensen iets herkenbaars nodig hadden om zich mee te kunnen identificeren, bang voor te zijn, om ze er onder te houden, maar wanneer ik lees over Boeddhisme, of Taoisme, of een ander {naamloos} spiritualisme, voel ik dat de kracht die diep van binnen in je zit, het 'goed' en 'fout' wat je in je leven hebt geleerd, en het prachtigs wat de evolutie van de wereld heeft gemaakt, dat dat allemaal God mag heten, en dat geloof iets is wat je voelt voor het Leven en je Lijf en de Liefde die je ervaart...
Dat het allemaal al Go{e}d is...