volvo

Lange tijd voelde het alsof mijn leven zich afspeelde in een onbestuurbaar botsautootje van de kermis...
ik had geen, of heel weinig, controle over mijn wagentje, had de knallen en botsingen maar te nemen zoals ze kwamen en dat voelde soms wel fijn - go with the flow - maar vaak ook verschrikkelijk... Het moeten omgaan met al dat gebots en getrek en gedoe vergde veel van mijn energie. Veel te veel...

Tegenwoordig, na jaren van naar binnen kijken en leren zien waar de knelpunten zaten en hoe ik mijn grenzen moest leren herkennen, voelt het alsof ik in een Volvo rijdt, een heel mooie, met betrouwbare technische snufjes, en een krachtige, stevige buitenkant, en IK heb de controle over de versnelling, en mijn voet zit net zo dicht bij de rem als het gaspedaal... Want IK heb de leiding over dit ding, en hoewel ik nog steeds de zaken van buitenaf niet onder controle heb, voelt het alsof ik tenminste op de rem kan gaan staan, of gas kan geven wanneer het mij uitkomt, en dat voelt zoveel rustiger, zoveel fijner...

Soms ben ik nog een ongeleid projectiel, laat ik heftige verlangens en passies de overhand nemen, doe ik dingen die niet altijd handig zijn, moet ik weer even op de rem, maar ik weet nu dat ik het kan, dat ik het mag, dat ik niet door iets van buitenaf geleefd wordt, maar door mijzelf, door mijn eigen, veilige, betrouwbare ik...
Ik ben mijn eigen Volvo...