niet normaal

de challenge waar Kati en ik ons deze week op storten:

irritante gewoonten in relaties

Het lijkt erop dat mijn wederhelft niet helemaal normaal is.

Gelukkig maar, want ik houdt niet zo van normale mensen...

Vandaar waarschijnlijk dat ik m in het buitenland heb gevonden en niet hier in de buurt...

Niet dat er iets mis is met Hollandse mannen, maar ze doen het niet voor me. Ze zijn te gewoon, zeg maar... Te makkelijk conformistisch...

Die waar ik mee mag samenleven, al bijna 20 jaar, is een rare. Hij is namelijk heel sterk, qua persoonlijkheid. Al zou ik hem willen veranderen, het zou me niet lukken... Heb wel eens een poging gewaagd, omdat er toch dingen waren waaraan ik me stoorde en geleerd had dat door flink te manipuleren ik wel wat voor elkaar kon krijgen {zo deden de vrouwen in mijn omgeving het tenminste}, maar ik botste op die dikke muur van m, kreeg een norse blik {als ik geluk had} en leerde al snel dat als ik een probleem had, ik er zelf iets aan zou moeten doen... En gelijk had hij... Met een krachtige, onbuigzame, beetje excentrieke man samenleven vergt een aantal dingen van je, en de meest irritante - voor mij - was dat ik mijn eigen krachtige persoonlijkheid tot uiting heb moeten leren brengen...

Om redenen die mij nog niet helemaal duidelijk zijn, is het me nooit echt gelukt om mee te gaan in 'zijn mannen niet irritant omdat...' gedachten die je als vrouw zou moeten koesteren... Ik heb geen hekel aan mannen, en ook niet aan hun 'irritante gewoonten', ik heb dan weer wel een hekel aan de irritante gewoontes van {veel} vrouwen om zichzelf af te splitsen van Mannen en zichzelf op de borst te kloppen als zijnde Superieur... Ik vind mannen leuk, nou ja, de niet helemaal normale dan, de krachtige persoonlijkheden, de verstandelijke mafkezen eronder...

Hier kwam ik - alweer - achter toen ik met Kerst voor de tv was geschaard (hoe doe je dat, scharen?!) met Polleke naast me gepropt in de toch net iets te kleine hobbelsstoel van Ikea, en we naar Sherlock gingen kijken... Ik was in eerste instantie verbaasd dat een nogal geflipte, antisociale, excentrieke, kennelijk ongevoelige, afstandelijke, ondoorgrondelijke gast {zoals de moderne Holmes was gemaakt} mij zo intrigeerde, nee: mij zo opgewonden maakte, en vroeg me af wat me in godsnaam aantrok aan dit figuur... Mannen zoals hij zijn irritant, want ze voegen zich niet makkelijk naar de hand van... ja van wie eigenlijk... Hun partner? Zij laten zich niet manipuleren, zij verwachten dat diegene waarmee zij hun leven delen net zo onafhankelijk denken en zijn als zij... Waarschijnlijk is dat hetgeen ik graag zou zien in mezelf, maar niet makkelijk vindt {de helden-spiegel}. Waarschijnlijk is wat hij vindt in een partner (in zijn geval Dr Watson) wat hij niet in zichzelf kan vinden...

Maar meer nog dan al die spiegels, wist ik dat ik nooit op een man zou kunnen vallen die niet zo was als hij. Zoals meneer G is. Wat een flinke realisatie is, omdat ik al maanden in een soort van crisis zat, ten opzichte van onze relatie... Ik vond dat ik veel miste, dat hij niet genoeg was voor me, dat ik een lieve, zachtaardige, milde man nodig had... Maar Sherlock Holmes maakte het duidelijk...

Goed, soms is hij irritant en wordt ik gek van zijn onbuigzaamheid, maar boven alles weet ik dat zijn humor, zijn hersenkronkels, zijn manier van denken, zijn ietswat onaangepaste gedrag, het feit dat hij niet zo makkelijk te doorgronden is, datgene is wat ik eigenlijk mateloos bewonder, en i wouldn't have him any other way...