vakantie

nou, even geen gemuts vandaag...

het is hier bijna zomervakantie en dat betekent zes weken Geen Plannen Maken... Meestal gaat dat wel goed - opmerkelijk hoeveel ideeën de kinderen hebben zeg... Om jaloers op te worden...

Een paar Plannen glippen er wel een tussendoor, want op sommige dagen moet ik werken en op andere dagen is het misschien wel leuk om ergens heen te gaan...

Maar nog elk jaar sinds we in Brabant wonen mis ik de zee...

het zo nabij hebben van al dat water, al die speel- en picnickmogelijkheden die zo voor het grijpen lagen... Zo makkelijk steeds...

Nou ja, we moeten het doen met bos, en heide en toch best wel mooie natuur hier in de buurt...

en natuurlijk de beste speelplek van allemaal:

bij oma en opa!!!

fijne vakantie iedereen!!!

(foto's:

domburg, zeeland

net buiten de stad hier

strand hastings

zoutelande, zeeland

broodmolen, wildert, belgië)

dertig dagen schrijven - 17 + 18 - dromeland

inderdaad Kati, ze lijken wel errug veel op elkaar, deze prompts...

Maar omdat dromen over je toekomst ook in de hele 'creëer je eigen wereld' wereld wordt aanbevolen, en ik de hele dag we kan doorbrengen met dromen, ga ik deze twee even samen voegen. Zien wat er uitkomt...

beslis hoe je toekomst eruit moet zien en schrijf erover || welke drie dromen wil je laten uitkomen en wat ga je eraan doen?

Met de royalties van mijn boek - wat ik na lang aarzelen en twijfel van gigantische proporties naar een uitgever heb durven sturen en wat een net-geen-bestseller bleek - (droom 1) heb ik een huisje buiten de stad gekocht, met een leuke, wilde tuin er rond (droom 2). Het huisje staat in de buurt van zee, en door al de wind en regen die het door de jaren heen te verduren heeft gekregen ziet het er nogal verlopen uit. De verf op de raamkozijnen is afgebladderd en ziet er nog vaag blauw-grijs uit. Misschien moet ik het dit jaar maar eens een verfbeurt geven, of het aan de (errug leuk

uitziende, maar nogal op zichzelf zijnde) buurman vragen. De rozen die naast de deur groeien heb ik vorig jaar gesnoeid, net nadat ik intrek nam en een plekje had gevonden voor de vele dozen en andere troep die we meenamen vanuit het andere huis, en bloeien als een gek. Vele roze, welriekende rozen wiegen zachtjes mee in de wind. Ik bekijk ze graag als ik op het bankje in de zon zit en geniet van mijn koffie.

Mijn dag in de biologische eettent die ik met een vriendin run in een dichtstbijzijnde stad zit er weer op (droom 3). We hebben een paar jaar geleden besloten dat het een heel goed idee zou zijn om een biologische eet- en koffie-tent te beginnen, en dan in samenhang met het organiseren van workshops en het verkopen van dingen die wij in de loop der jaren hebben gemaakt, en nog steeds maken. Keramiek, schilderijen, van alles... Het loopt lekker en het is heerlijk om te doen - er is van te leven, zeg maar... Ik had me herinnerd hoe leuk dat soort zaken was in de buurt waar ik woonde in het buitenland, en had bakken vol met heimwee naar de sfeer en de vrijgeestigheid die ik altijd zo waardeerde. Vriendin had ook zin om zich in een nieuw avontuur te storten en zo begon het voor ons. Een paar keer per week komt zij langs voor de workshops en een dag de bistro te runnen, brengt dingen mee die ze heeft gebakken of gekookt. Ook mijn tweede zoon doet graag diensten in de keuken. Hij maakt heerlijke maaltjes die als warme broodjes over de toonbank gaan. Mijn dochter werkt ook een paar dagen in de week, als haar opleiding het toelaat, en verder is er een vast hulpje in de drukke seizoenen (een plaatselijke tante die van wanten weet, maar plezierig is in de omgang... het heeft even geduurd voordat ik wist hoe ze werkte, maar nu ik het doorheb kan ik blind op haar varen)... Oudste zoon en nummer drie hebben wel wat beters te doen (oudste in London, nummer drie zit nog op de kunstacademie), maar zijn wel met enige regelmaat e vinden voor maaltijden en gewoon een babbeltje over van alles... Waar ik dan met zoveel teugen van geniet dat elk weekend te snel voorbij gaat...

Naast de creatieve uitspattingen komen er natuurlijk ook veel bevriende musici hun dingetjes doen, in de hoek van de bistro die is ingericht als knusse hoek (en die dan regelmatig wordt omgetoverd tot 'podium')...

Ik hou van mijn nieuwe, uitdagende, supergevarieerde leven...

Opsturen toch maar, dat manuscrcipt...

- werk in uitvoering :: work in progress -

Had gisteren ineens Inspiratie... Zomaar... en toen gebeurde er dit

Yesterday Inspiration came to me. For no reason... And then this happened

- weer met een hoofdletter -

er zijn vele dagen dat ik leven aan de kust heel erg mis. De wind, de lucht, het niet te vermijden Weer. Met een vette hoofdletter... Ook dagen als deze, als het uitzicht naar onze tuin is als op de foto, dan verlang ik om met een regenjas en waterdichte schoenen een heel eind te gaan wandelen, al waait het nog zo hard... Dat soort dagen mis ik de zee verschrikkelijk. Dan wens ik dat ik de klok tien jaar terug kon draaien...

- mijn uitzicht op dit moment, in roosendaal -

- mijn uitzicht bijna dagelijks, vroeger, in hastings, u.k. -

- zilte zeelucht -

Dinsdag een heerlijk dagje Antwerpen (zonder fotografisch bewijs) met Mo, gisteren het strand, hoewel we enkele keren bijna wegwoeien...
Daarvan dan weer wel foto's.
Om te beginnen een groepje buitenaards ogende zandhopen...

- schuitje varen -

Ons schip heeft twee kapiteins.
Had daar nooit zo bij stil gestaan, tot een jaar of wat geleden, toen een kennis tegen me zei - nadat ik klaagde over het feit dat mijn lief liever naar een sbs6 bijeenkomst zou gaan dat dat er bij ons in huis een kat zou komen - dat ik er gewoon eentje moest kopen, met kattebak en alle toestanden erbij, en dan zou hij vast wel snel overstag gaan. Nou kent zij mijn lief dus niet, en ik de hare wel, dus ik lachte haar vriendelijk toe en zei dat zij vooral zo door moest gaan met haar lief, maar dat ik liever naar die sbs6 bijeenkomst zou gaan voordat ik ooit nog eens een poging ging wagen om mijn zin die totaal de zijne niet is door te drijven. Ik kan me niets ergers voorstellen... Ze bekeek me met enig medelijden.

Twee kapiteins op een schip is niet altijd handig.
Toen Lief en ik vertrokken op ons schip was hij hoofdkapitein. Vooral omdat hij ouder was, de kost verdiende, al jaren alleen had gewoond (ik enterde zijn schip, als het ware) en ik van toeten noch blazen wist. Of wilde weten. Ik heb nooit veel ambitie gehad in het zijn van leider over een ander. Had al moeite genoeg met het leiden van mezelf... Het was een van de grote redenen dat ik mijn opleiding tot Aktiviteiten Begeleidster niet heb afgemaakt. Teveel vooruit denken, teveel vinden wat een ander moet doen, nix voor mij...
Nee, het was prima dat mijn lief aan het roer stond.
Tot Oudste werd geboren. Toen moest er ineens een omslag gemaakt van 180 graden. Wat nogal wat drama met zich meebracht, maar de wil was er, de weg ook, lief gaf mij ruimte om hem aan het roer te komen vergezellen en van lieverlee werden wij evenredig kapitein van ons schip. Alleen kwam er na een paar jaar een kink in de kabel... Deze kapitein wilde wat meer armslag, wilde meer in de pap te brokkelen, en daar had de andere kapitein dan weer niet zoveel zin in.
Eerst.

Twee kapiteins op een schip is best wel spannend. En prettig. En leerzaam.
Ook wel grappig als lieden mijn lief willen sturen in richtingen waar hij niet heen wil, er het nut niet van inziet. De juffie van Felix heeft daar wel eens mee te maken gehad. Die kwam van de koude kermis thuis. Ging ervan uit dat papa's doen wat mevrouwen zeggen en deze papa had daar andere ideeën over. Intussen kunnen ze wel met elkaar opschieten, maar dat is wel eens anders geweest.
Zelf heb ik best heel veel geleerd van hem, over het waarderen van je zelf, over respect hebben voor en vertrouwen in jezelf, over het niet over je heen laten lopen. Hij heeft weer dingen van mij geleerd (in creatieve zin, en op sociaal gebied, en nog wat andere dingen).

Misschien gaan we ooit een andere koers varen, elk apart. Voorlopig sturen we nog dezelfde kant op. We zien wel waar ons schip strandt...

- storm op zee -

De tarotkaart die ik trok op de terugweg meldde 'opstanding', wat zoveel kan betekenen als afrekenen met het verleden, afronden van een levensfase of zich herboren voelen. Nou kunnen tarot kaarten zo ongeveer alles betekenen als je wilt (er is altijd wel een bruikbare 'betekenis') maar ik wist dat op dat moment het precies dat reflecteerde hoe ik me voelde.

De vakantie naar Engeland die 5 dagen had moeten duren, duurde er maar twee, due to unforseen circumstances (vriendin P. werd ziek) en ik voelde me precies 4 seconden teleurgesteld, waarna meteen een soort van berusting intrad, een 'oh well...', een 'het moest blijkbaar zo zijn'-gevoel... Als je dat van te voren had gezegd, had ik je voor gek verklaard, maar dat doe ik dus niet. Vond het meer heel sneu voor P., die zo had uitgekeken naar haar eerste vakantie zonder kroost...

De anderhalve dag dat we in UK waren hebben we genoten van het landschap en van het gezelschap van mijn vriendin Sarah, hebben we de zilte zee geproefd en fish & chips gegeten, hebben we ons verbaasd over de bereidwilligheid van Britten om je te helpen en het gebrek aan stress als ik een fout maakte met de auto (iets waar je hier altijd genadeloos op je lazer voor krijgt van mede-weggebruikers) en vonden we allebei Hastings en Brighton toffe steden, maar - heb geen idee van hoe P. het voelde - ik voelde me niet meer op mijn plek daar. Hoewel ontstellend herkenbaar en vertrouwd, voerde het gevoel dat ik er niet meer thuishoor, dat het mijn plek niet meer is, zo sterk de boventoon dat ik er verdrietig van werd. Het voelde alsof ik East Sussex ben ontgroeid, alsof ik er niet meer hoor, zoals ik dat twintig jaar geleden wel deed, toen het voelde alsof ik thuiskwam, mijn plek had gevonden... En het feit dat P. ziek werd, en naar huis wilde, leek een teken van boven dat het tijd was.

In Amerikaanse films en series als Friends, hebben ze het steeds over 'closure', als term voor het afsluiten van een periode van je leven, of van een relatie, en met deze blog wil ik hetzelfde doen - closure m.b.t. mijn hangen in het verleden, van mijn behoefte aan het verheerlijken van een plek waar ik niet meer woon, van een tijd die al lang voorbij is. De tijd is daar dat kan accepteren dat mijn leven nu hier is, en dat dat prima is. Na tien jaar...

Maar de foto's blijven wel mooi. Daar helpt geen closure tegenop...

(en P. wens ik vanaf hier nog eens zeer veel beterschap!!!)

- Hastings Old Town en de zee -

- dansen aan zee -

Gisteren was onze (voorlopig) laatste Beach Bum Day... Hoewel ik er helemaal voor ben om er een maandelijkse gebeurtenis van te maken...

Deze keer was Domburg aan de beurt. Ik was er vorige October met een vriendin heen geweest en toen hebben we flink ons Duits kunnen oefenen. Deze keer waren er vele Hollanders die nog het mooiste wilden maken van de prachtige dag die het leek te worden. Helaas. Want dit betekende dat er dus ook geen parkeerplekken te vinden waren in de wijde omtrek. Dan maar door naar Zoutelande, was onze gedachte, maar onderweg, net buiten het dorp zagen we een heleboel auto's geparkeerd en trappen die de duinen opgingen. Dat was veelbelovend genoeg voor ons. En we hoefde niet eens te betalen.....

Tijdens ons bezoek in October hadden mijn vriendin Mo en ik iets gelezen over het licht in Domburg, waar impressionistische schilders als Toorop en Mondriaan helemaal lyrisch over waren. Wij hadden toen weinig gezien van dat licht, omdat het vier dagen regende, maar gisteren kon ik met eigen ogen aanschouwen wat ze bedoelden. De foto's zijn zelfs mooier!!

Was achteraf blij dat we Domburg zelf konden mijden, want het strand wat we vonden was prachtig - wijds, schoon, rustig... Alleen de trap die de duin opging had me bijna doen besluiten om maar bij de auto te blijven... Gelukkig deed ik dat niet, want een strandbezoek heeft me lange tijd niet zo happy gemaakt... Met Polly heb ik over 400 golven gesprongen, de jongens hebben uren op de krokodil gelegen, omstebeurt, we hebben gevliegerd, naar de hippies gekeken die met hun busje in het zand waren geraakt, gedoezeld in de schaduw, frietjes gegeten in het dorp... Deze dag gaan we dus niet snel vergeten...

- een dagje aan zee -

Vandaag gingen wij naar zee.
Daar hadden wij veel zin in, al beloofde het hard te gaan waaien en waren de weersverwachtingen niet ideaal.
Maar wij hebben jaren aan zee gewoond, en wij waren vast nog wel gewend aan die wind, en de manier waarop het je tot pulp kon waaien...
Dachten wij...

Ten eerste viel het ons, aangekomen in Zoutelande, op dat er wel erg veel parkeerplaatsen vrij waren... Zou Duitsland massaal Zeeland geweerd hebben? Wisten ze hier iets wat wij niet wisten? We parkeerde vol hoop onze auto, liepen met kratten vol spullen de duin op en werden geconfronteerd met dranghekken. Een heel rij, wel tot aan Westkapelle. En bulldozers. En een strand wat er als volgt bij lag:


Normaal is dit een uitgerekt strand, kan je kijken tot de horizon, maar die was nu versperd door een berg stenen. Een bord met uitleg gaf aan dat werkzaamheden bezig waren die hopelijk Zeeland behoeden voor een supervloedgolf (of zo...), en daar gingen ze nog wel een hele tijd mee bezig zijn. Balen dus. Het dranghek was een beetje geopend, voor toeristen die langs de bergen grond, stenen en bulldozers durfden, en we waagden een poging. Het waaide nogal, maar wij zijn niet voor een kleintje vervaard, dus planten we de klapstoelen in het zand, Otto deed zijn zwembroek aan (echt!) en Felix begon met graven.


Alan deed als vanouds net of 'ie op het strand van Honolulu zat:


volgende keer meer...