boeken bal

samen met Kati van Kati's Krabbels doe ik af en toe een schrijf-challenge (om in de Dertig Dagen Uitdaging te blijven drijven), en voor deze keer had zij de volgende gevonden:

Welk boek heeft jou het meest geïnspireerd en waarom? En waardoor dacht jij op een dag: Dat wil ik ook, schrijven. Dat wil ik ook kunnen bijvoorbeeld. Of heb je een boek waarvan je denkt: Ik wil ook zo graag mensen inspireren, die man of vrouw heeft mij zoveel leesplezier gebracht: Ik zou zo graag willen dat ik dat ook kon én ik wil dat ooit bereiken; Een boek of bundel uitgegeven. En wat hoe denk je dat je dat zou kunnen bereiken?

Er zijn verschillende boeken die mij op verschillende manieren hebben geïnspireerd, wakker geschud of op andere manieren aan het denken gezet.

In geen specifieke volgorde:

* Maurice - E.M. Forster

het boek is een poging van de schrijver om zijn eigen sexuele aard beschreven te krijgen en stond er op dat het een happy end zou krijgen - iets wat in de tijd dat hij het schreef jaren 20 van de vorige eeuw) als verachtelijk werd beschouwd. Het werd pas uitgebracht na zijn dood, in 1971, toen er minder controverse tegen was.

Wat het boek voor mij zo mooi maakt is wat ik herken in de gevoelens van sociale 'afwijking' die de hoofdpersoon, Maurice, ervaart. Hij voelt zich niet horen bij de maatschappij waarin hij opgroeit, mede door de houding die het heeft tegenover personen zoals hij. Hij is een ingetogen, wat introverte jongen die vindt dat hij moet doen wat hoort, om de goedkeuring van zijn moeder en de maatschappij waarin hij deel is te blijven houden. Hier komt verandering in als hij een jongen leert kennen op de universiteit waarvoor hij meer blijkt te gaan voelen dan de vriendschap in het begin. Dat hiermee keuzes blijken te horen, wordt hem langzaamaan duidelijk, en het duurt een tijd voordat hij de moed en kracht heeft om zijn anders-zijn te accepteren, en te kiezen voor een jongen die zowel minder is in stand (in die tijd ondenkbaar) als veel zelfverzekerder dan hij.

In eerste instantie voelde ik een gigantische verwantschap in de hoofdpersoon, zoals hij werd beschreven, zo voelde ik mij zijn. Inderdaad, als jongen... Maar ook zijn innerlijke strijd, zijn geploeter om zichzelf te accepteren, om als niet-extraverte, -zelfverzekerde, -strijdbare persoon je plekje op te eisen in de wereld om je heen...

Zoals met het schrijven over dingen die mij bezighouden...

* boeken van Isla Dewar

een Schotse schrijfster (ken je 'r, Kati?) die een lijstje met boeken op haar naam heeft staan, en die een schrijfstijl heeft waarin ik veel van mijn eigen manieren herken, of meer voelde: zo kan ik het ook...

Het was de eerste keer dat ik voelde: boeken hoeven niet op een Harry Mullish maniertje met spitsvondigheden en intellectuele kronkels en afstandelijke toestanden - misschien heb ik dan toch genoeg vrouwelijkheid in me om mijn verhalen te laten gaan over dingen die in mijn omgeving gebeuren, in mijn belevingswereld... Misschien hoeven boeken niet altijd de hoogste literaire qualiteiten te hebben (en wie beslist dat in vredesnaam?!) en is de vrouwelijke zachtheid zoals Dewar het kan laten voelen in haar boeken ook gewoon oke...

* mijn eigen geschrijf

hangend tussen zelfingenomenheid en een beetje trots zijn, dit... ik hoef het niet perse uitgegeven te zien, maar het lijkt me wel leuk als anderen het kunnen lezen... Ik wil alleen kunnen kiezen wie het leest, en da's niet zo heel handig... Ik wil niet dat literaire lulletjes het in stukken hakken, of dat mensen die mij niet begrijpen er van alles over vinden, maar dat heeft vooral te maken met het feit dat ik nog steeds heel erg onzeker ben over mijn qualiteiten als schrijver...

dertig dagen schrijven - 17 + 18 - dromeland

inderdaad Kati, ze lijken wel errug veel op elkaar, deze prompts...

Maar omdat dromen over je toekomst ook in de hele 'creëer je eigen wereld' wereld wordt aanbevolen, en ik de hele dag we kan doorbrengen met dromen, ga ik deze twee even samen voegen. Zien wat er uitkomt...

beslis hoe je toekomst eruit moet zien en schrijf erover || welke drie dromen wil je laten uitkomen en wat ga je eraan doen?

Met de royalties van mijn boek - wat ik na lang aarzelen en twijfel van gigantische proporties naar een uitgever heb durven sturen en wat een net-geen-bestseller bleek - (droom 1) heb ik een huisje buiten de stad gekocht, met een leuke, wilde tuin er rond (droom 2). Het huisje staat in de buurt van zee, en door al de wind en regen die het door de jaren heen te verduren heeft gekregen ziet het er nogal verlopen uit. De verf op de raamkozijnen is afgebladderd en ziet er nog vaag blauw-grijs uit. Misschien moet ik het dit jaar maar eens een verfbeurt geven, of het aan de (errug leuk

uitziende, maar nogal op zichzelf zijnde) buurman vragen. De rozen die naast de deur groeien heb ik vorig jaar gesnoeid, net nadat ik intrek nam en een plekje had gevonden voor de vele dozen en andere troep die we meenamen vanuit het andere huis, en bloeien als een gek. Vele roze, welriekende rozen wiegen zachtjes mee in de wind. Ik bekijk ze graag als ik op het bankje in de zon zit en geniet van mijn koffie.

Mijn dag in de biologische eettent die ik met een vriendin run in een dichtstbijzijnde stad zit er weer op (droom 3). We hebben een paar jaar geleden besloten dat het een heel goed idee zou zijn om een biologische eet- en koffie-tent te beginnen, en dan in samenhang met het organiseren van workshops en het verkopen van dingen die wij in de loop der jaren hebben gemaakt, en nog steeds maken. Keramiek, schilderijen, van alles... Het loopt lekker en het is heerlijk om te doen - er is van te leven, zeg maar... Ik had me herinnerd hoe leuk dat soort zaken was in de buurt waar ik woonde in het buitenland, en had bakken vol met heimwee naar de sfeer en de vrijgeestigheid die ik altijd zo waardeerde. Vriendin had ook zin om zich in een nieuw avontuur te storten en zo begon het voor ons. Een paar keer per week komt zij langs voor de workshops en een dag de bistro te runnen, brengt dingen mee die ze heeft gebakken of gekookt. Ook mijn tweede zoon doet graag diensten in de keuken. Hij maakt heerlijke maaltjes die als warme broodjes over de toonbank gaan. Mijn dochter werkt ook een paar dagen in de week, als haar opleiding het toelaat, en verder is er een vast hulpje in de drukke seizoenen (een plaatselijke tante die van wanten weet, maar plezierig is in de omgang... het heeft even geduurd voordat ik wist hoe ze werkte, maar nu ik het doorheb kan ik blind op haar varen)... Oudste zoon en nummer drie hebben wel wat beters te doen (oudste in London, nummer drie zit nog op de kunstacademie), maar zijn wel met enige regelmaat e vinden voor maaltijden en gewoon een babbeltje over van alles... Waar ik dan met zoveel teugen van geniet dat elk weekend te snel voorbij gaat...

Naast de creatieve uitspattingen komen er natuurlijk ook veel bevriende musici hun dingetjes doen, in de hoek van de bistro die is ingericht als knusse hoek (en die dan regelmatig wordt omgetoverd tot 'podium')...

Ik hou van mijn nieuwe, uitdagende, supergevarieerde leven...

Opsturen toch maar, dat manuscrcipt...

buikgevoel boeken

Ben aan twee boeken tegelijk bezig.

Heel handig want ik verdwijn altijd in welk boek ik ook lees, en om dan van de ene naar de andere te hoppen is nie zo makkelijk voor mij. Boek 1 heb ik dus even terzijde geschoven, om in boek twee te zakken.

Welke?

De dag dat mijn ziel in opstand kwam

van William Gijssen

Daarin gaat hij in gesprek met een stem in zijn hoofd die zijn ziel blijkt te zijn (zich eerst afvragend of hij niet eigenlijk een beetje gek is geworden), en waarin hij leert om op zijn gevoel te vertrouwen. In vele situaties geeft een soort van naar gevoel net onder je hart aan dat we eigenlijk iets niet moeten doen, terwijl een heel fijn gevoel duidelijk maakt dat het oke is. Gaandeweg leert hij dat het hem altijd helpt, en dat zijn leven een stuk makkelijker wordt. Na zijn ziel komt een gids uit zijn onderbewuste aan de beurt en daarvan leert hij verder over hoeveel hulp ons eigenlijk de hele tijd ter beschikking staat (zweeft...).

Heerlijk boek, leest lekker weg en is voor nog in lering zijnde spirituele types als ik erg prettige uitleg...

vrouwenlichamen, vrouwenwijsheid

Christiane Northup

Andere boek kwam op mijn pad na een artikel in de Happinez, waar Kris Touber op onderzoek gaat naar haar onderbuikgevoel, en uitkomt bij het feit dat wij als vrouwen over flink bedolven krachten beschikken, en via onze buiken gigantisch handige hulpjes kunnen inschakelen. Als we er maar naar leren luisteren... En dat hebben we afgeleerd, dankzij de manier waarop we als vrouwen al duizenden jaren hebben moeten leven (als ondergeschikt, zwak en zielig), in een cultuur waarin denken ver boven voelen werd geplaatst, waarin mannen het voor het zeggen hadden en waarin we verantwoordelijkheid voor onze geest en lichamen in de handen legden van kerk of dokters, of allebei... Die kerk is ver afgedankt, maar de heren (en dames) doktoren dicteren nog steeds wat wij moeten denken over onze lijven en onze levens, en wij zoeken nog steeds ons heil overal behalve daar waar we het zouden moeten zoeken en waar de antwoorden letterlijk voor het oprapen liggen: bij onszelf... Alle ziektes en alle ongemakken zijn tekens, en andere gevoelens zijn tekens die ons kunnen helpen ons leven veel gemakkelijker te maken (waar had ik dat meer gelezen?).

Was eerst een beetje bang dat het een soort enge-vrouwen-boek was, zo een met felle feministen, met allemaal anti-mannen dingen erin, maar het valt reuze mee. Mannen zijn ook slachtoffer van deze anti-gevoels-maatschappij waarin we leven, en twijfel-vrouwen, zoals ik, worden op een fijne manier meegenomen door de wereld die Vrouw heet, zonder het gevoel (...) te krijgen dat er iets mis is met je... Misschien wordt ik nog wel eens trots op het feit dat ik vrouw ben... Wie weet...

- overtuigingskracht -

Juist doen waar je bang voor bent...
Van dat soort advies, zeg maar.
Een paar bezoeken lang aan de tweedehandswinkels van Emmaus bij ons in de buurt, stond het boek Feel the fear and to it anyway ('voel de angst en doe het gewoon toch') naar me te staren in de boekenafdeling. Zo'n kreet die hier wij bij ons thuis wel eens plegen te slaan, en omdat het maar niet verkocht leek te worden, vond ik het een heel goed idee (tekens uit de kosmos en zo) om het voor 50 cent mijn bezit te maken. Het bleek een heel goede investering...

Hoofdstuk voor hoofdstuk worden een heleboel overtuigingen ontdaan van hun kracht, en blijk je een behoorlijk aantal dingen te denken over jezelf en het leven die nergens op slaan. Behalve dan dat je ze van kleins af aan hebt geleerd en nog steeds bevestigd ziet (of denkt te zien, of wil zien) in je omgeving en dus geen reden kan vinden om iets aan je overtuigingen te veranderen... Anderen zien het toch ook zo?

Voel de angst en doe het toch...
'Zonder mijn man kan ik niet leven...'
'Zonder mijn kinderen heeft mijn leven geen zin...'
'Als ik dit of dat doe, dan lacht iedereen me uit...'
'Als ik mijn hart volg, raak ik mijn baan/zekerheden kwijt, en dat is het ergste wat er kan gebeuren...'
'Wanneer ik voor hem/haar kies, dan raak ik die andere kwijt'
'En als nou blijkt dat ik dat probeer (werk/relatie/school), en ik kan het niet, dan kan ik dat ook al niet... en dan?'
Zo zijn er nog talloze veronderstellingen waar je zo je twijfels bij kan trekken en die je al jaren in een soort van status quo houden, een impasse waarvan je niet meer weet hoe je eruit moet komen... En da's prima, als je gewoon heel gelukkig bent met jezelf en je leven. Maar dat zijn velen van ons eigenlijk helemaal niet...

Heb zelf een aantal van die angsten onder de loep genomen, de laatste tijd, en allemaal bleken ze onterecht, of misschien klopten ze wel, maar bleken de consequenties alles behalve dodelijk of onoverleefbaar. Het tegenovergestelde, zou ik zelfs durven beweren... Het enige wat steeds een beetje stierf, was mijn ego, mijn opgeblazen, verwende, angstige ego...

Ben er nog lang niet... Heb nog wel een aantal overtuigingen die op mijn lijstje staan en die vernietigd mogen worden. Maar schot zit er in...

- kruidentuintje -

Het gebruik van planten als medicijn heeft mij al sinds ik heel jong was bezig gehouden. Ik kocht een boek waarin zo ongeveer elke plant op het Noord Europese grondgebied werd omschreven en hun geneeskrachtige werking uitgelegd. Ook legde de schrijfster (bij nader lezing over haar nogal een dubieus tiepje...) uit over de vier temperamenten die later via de Antroposofie weer mijn leven terug binnenkwamen. Ook schreef ze dat je ongeveer na kan gaan welke plant voor jou of een van je gezinsleden belangrijk kan zijn, omdat die dan spontaan in je tuin op zou komen. In overvloed. En dan moest je vooral oppassen voor de goudsbloem (calendula), omdat dat zou kunnen betekenen dat er kwaadaardige tumoren voorkwamen. Balen, want goudsbloemen zijn ook heel erg mooi...

Hoewel dat boek soms nogal dwingend en belerend kon zijn, leerde ik er veel over planten en kruiden, maar ook over alternatieve denkwijzen en dichtbij de natuur blijven. En bleef ik op de uitkijk naar planten die nogal weelderig gingen tieren in mijn directe omgeving. Geen goudsbloemen opgemerkt, wel vlierbloesems (door onze nogal getikte onderbuurman omgehakt omdat het licht werd belemmerd in zijn inderdaad nogal donkere hol onder onze etage) en laurier en gras, heel veel gras...

In onze tuin nu woekert de citroenmelisse (innerlijke rust? ontspanning?) en de paardebloem, in kartel- en golfblaadjes-versie (zit verschil in werking, weet niet meer precies hoe) en krijgt de munt geen voet aan de grond, maar groeit de boterbloem dan weer als een tierelier. En nergens stond er in dat boek, wat nu bij mijn moeder thuis ligt, iets over boterbloemen. Op het web vond ik na heel lang spitten dan eindelijk iets over de ranunculus hutseflutsus. En dan vooral de waarschuwing: afblijven, giftig... Zelfs koeien laten ze staan tenzij er een hongersnood heerst... Ah... en waarom groeien ze dan bij ons zin de tuin zo goed? Geen idee. Plukken dan maar, en de kliko in mikken.

En tegen de avond weer een mok citroenmelisse zetten...

- afbeelding van deze site -

- wilde dingen -

Toen Max nog heel klein was, kregen wij van een vriendin van ons een boek, Where the wild things are. Omdat zij die altijd al had willen geven aan een Max. En nu hadden wij er een voor haar...

Nu is het boek verfilmd en willen wij met zijn zessen naar de bios om hem te zien, met onze eigen Max, nu het nog kan...

hier de trailer:

- 12 dagen voor Kerst: *dag 4*

'twas the night before Christmas
and all through the house
not a creature was stirring,
not even a mouse...

Van mijn schoonzus hebben wij ooit een prachtig boek gekregen met kerst. The night before christmas, heette dat. Nooit van gehoord, maar sindsdien hoort het bij de aanloop naar kerst... Een oud verhaal, in rijmvorm geschreven in 1822, en deze versie is door iemand heel mooi geïllustreerd, gebaseerd op designs van New England quilts. Waarvoor wij zeer dankbaar zijn...

Een paar voorbeeldjes:

zelf lezen? hier kan dat.

- boekig -

Normaal blijft de Flow gewoon in de schappen van de supermarkt/tijdschriftenhandel liggen, hoewel de prachtig vormgeving me telkens overal aanlokkelijk toeknipoogt en echt heel erg zijn best doet om me van gedachten te doen veranderen. Het leek me, na een paar keer bladeren, toch teveel een mooi plaatjesboek voor meisjes van 27+ met een carrière, en de artikelen hadden de spirituele diepgang van de Viva of de Flair, en de prijs... Maar omdat zij erin staat deze keer, zette ik al mijn reserveringen opzij. Zaterdag dacht ik: Laat mij eens gek doen, en mikte het blad tussen de pizza's en de croissants en de kruidnoten in de kar.

Oordeel blijft hetzelfde - mooie plaatjes, suffe artikels, prijs onbegrijpelijk hoog - met als bijgekomen vraag: hoeveel aandelen zouden de maaksters hebben in L'Oreal?! Maar goed - ieder zijn/haar meug.

Wel leuk was de boekenrubriek en het stukje over Hanneke Groenteman (omdat het gewoon een stoere, leuke vrouw is). En daarom (!) mijn eigen boekenlijstje... Want ik lees ook wel eens. Niet vaak,maar genoeg om een top zoveel te kunnen maken... Komtie:

* Maurice - E.M. Forster
Boek gaat over een jongeman aan het begin van de vorige eeuw, uit de gegoede klassen van de Engelse samenleving die er achter komt dat hij op mannen valt. In die tijd niet erg handig want er waren nog wetten die hem daarvoor op het schavot kregen. Zijn strijd met zichzelf en zijn weg naar acceptatie is prachtig omschreven, zoals Forster dat - vanwege eigen ervaringen hierin - zo voortreffelijk kon: kwetsbaar en krachtig tegelijk, discreet en tegelijk ziedend over zoveel huichelarij, onmacht om datgene waar niets aan veranderd kan worden.
Niet alleen omdat ik het onderwerp een intrigerende vind, ik lees het boek graag met regelmaat om andere redenen - zowel het taalgebruik wat heerlijk is, maar ook de twijfel, en de zoektocht naar ware identiteit, en ware eigenheid, zijn voor mij dingen die raken. En het feit dat liefde overwint.

* Equus - Peter Shaffer
Een toneelstuk, maar ik heb hem gelezen als 'boek' en dat dan in ongeveer een uur of 2. Schokkend onderwerp (jongen verblind 6 paarden en psychiater probeert erachter te komen wat hem ertoe heeft gedreven) wat op subtiele wijze wordt ontrafeld - wat drijft ieder van ons tot de daden die we verrichten? Doen we dingen omdat we zo geboren zijn, of omdat er een ingewikkelde samenstelling van invloeden is die we in ons leven hebben meegekregen, waar we weinig invloed op hadden maar makend at we een leven lang mogen pluizen tot we een antwoord weten? En: leeft de jongen die de paarden verblindt niet een echter leven dan wij die ons door onze sociale beteugelingen maar steeds in bedwang houden? Is het fout om de jongen te benijden om zijn eigenheid?!
Een jaar of wat terug stond Dan Radcliffe op het toneel in London in dit stuk - een poging om zijn lievige Harry Potter imago wat op te peperen - en naast het feit dat hij schijnbaar de sterren van de hemel speelde, werd er eigenlijk alleen gesproken over de scene waarin hij uit de kleren moest (ja, er zijn betere redenen om naar London te reizen...), in het stuk - en het boek - een schokkend en belangrijk gedeelte. Ik was er graag getuige van geweest, maar helaas...

* Lady's Maid - Margaret Forster
(geen familie) Een verhaal over een bediende van een bekende Engelse dichteres, die - ook weer begin vorige eeuw - niet veel in de pap te brokkelen had. Treurig verhaal, maar Forster kan mooi het gevoel geven alsof je precies ziet waar je bent. Speelt zich gedeeltelijk af in Florence, Italië.

* Cat in the Hat - Dr. Seuss
Onzinrijm van de bovenste plank. Grappig, absurd, de plaatjes zijn prettig gestoord - ik lees hem graag voor.

* Pluk van de Petteflat/Jip en Janneke/Otje - Annie M.G. Schmidt
Heerlijk mens zoals ik graag zou willen zijn - helemaal zichzelf en zonder vrees over wat anderen van ze denken... Zal wel een hel geweest zijn om met haar te moeten werken, maar haar boeken zijn dat in elk geval niet...

- egotrippen -

En terwijl de reactie-gedeelte van mijn mandala weggeverij langzaam volloopt (hahaha!!!), wilde ik het precaire onderwerp 'ego' eens openbreken...

In het Boeddhistisme Voor Beginners boek - opgepikt in de boekendump in Roosendaal voor een prikkie - waarin ik aan het lezen ben, is een hoofdstuk gewijd aan het ego. Ook Echhart Tolle in De Kracht van het Nu en Wayne Dyer in ongeveer al zijn schrijfsels proberen ons ervan te overtuigen dat zodra wij een greep op onze ego hebben kunnen krijgen, of nog liever: ons ervan ontdaan hebben, kunnen uitzien naar een leven vol echte vreugde, liefde en voldaanheid. Tot die tijd moeten wij doorploeteren in de grote egobrij van onze Westerse 'samenleving' en maar hopen dat wij tussen depressies en snelle 'highs' door een fijn leven kunnen lijden. Niet dat dat gaat lukken, want ons ego houdt ons stevig in een greep die weinig ruimte laat voor echte liefde en gevoelens van geluk, tenzij die door dingen van buitenaf of andere mensen teweeggebracht zijn. Balen dus.

Hoe kwamen wij ooit aan dat ego? Ik heb geleerd op school dat het woord zoveel betekent als identiteit - jij bent je ego. Zonder ego geen individu. De hele westerse wereld hangt van ego's aan elkaar. En daar schuilt nou het probleem, schrijven de spiritueel ontwaakten, want dat hele ego-denken houdt dualisme in stand (blijven denken in goed/slecht, zwart/wit, winners/losers, wij/zij, etc.), terwijl loslaten van dat soort denken juist een soort van bevrijding kan opleveren.

Maar hoe doe je dat in vredesnaam in een samenleving die door en voor ego's is gemaakt?! Waar je dat de hele dag bevestigd krijgt dat we toch vooral moeten vergaren en beheersen en verdelen en ons niet teveel moeten bezighouden wat we van binnen nou echt willen, want daar komen alleen maar problemen van. Pijn mag niet meer, bezitten juist weer wel, jezelf verheven voelen ook, en nederig zijn is dom. Ergens bij horen is ook heel belangrijk, dus wordt anders denken over dit soort zaken al meteen moeilijk. Want het liefst wordt je meteen weer teruggesleept naar waar je vandaan kwam, waar je geacht wordt normaal mee te doen met al het ego-leven. Je bewustworden van het feit dat het er is, en dat het ook anders kan, is een stap in de goede richting.

een aantal manieren om aan de ego-terreur te ontkomen:
- niets als verworven beschouwen (alles gaat voorbij of verandert. Zelfs al lijkt het alsof dingen hetzelfde blijven, zoals vroeger, maar dat doet het zelden)
- stoppen met verwachtingen hebben voor de toekomst - nu leven dus
- ophouden met alles te willen controleren. Dingen gaan zoals ze gaan, en hoe harder je het vasthoudt, hoe meer het weg wil. Denk aan zand op het strand - in een open hand blijft het langer liggen dan als je het vast wil knijpen... tenzij het heel hard waait, natuurlijk...
- je vereenzelvigen met wat je doet (beroep/werk, huishouden, studies, moeder zijn)
- bescheiden blijven en jezelf niet te serieus nemen...
- ophouden met je te hechten aan dingen of mensen
- vaak denken aan de dood, er niet bang voor zijn

en dan is dit stukje wel grappig om te lezen....

- het mooie van nu -

Ploeg mij op dit moment door het boek De kracht van het nu van Eckhart Tolle. Veel over de man gelezen en gehoord - en ook op Youtube een stukje gezien waarin hij Het Pijnlichaam uit de doeken deed (door de vreemde combinatie van zijn stemgeluid, zijn manier van praten en het idee van het Pijnlichaam ("The painbody"), kan ik nu zijn uiteenzettingen in het boek hierover niet lezen zonder een gniffel, maar dat terzijde...) - en heb nu eindelijk in de bieb een van zijn boeken te pakken gekregen. Hij beschrijft op heel begrijpelijke wijze het fenomeen ego (hoe het verstand en tijd van ons in het verleden en toekomst levende zielepietjes heeft gemaakt) en hoe je door je ervan bewust te zijn deze kan bestrijden en zelfs gelukkig kan zijn. Wij worden geregeerd door zorgen en pijn uit het verleden, en zorgen voor en hoop op de toekomst, wanneer wij verlost worden van allerlei ergs. Maar we leven vooral niet Nu, en dat is eigenlijk een beetje stom. Om het zacht uit te drukken...


Het gelezene tot nu toe in de praktijk gebracht en moet zeggen dat ik er positief over ben... Blijf nogal vaak hangen in het negatieve van het verleden, en dat verdwijnt door me er bewust van te zijn langzaam aan, en de hoop dat de toekomst mij geluk en zaligheid zal brengen worden ook het Grote Niets in gekeken door mijn Gewaarwording In Werking... En nou maar hopen dat dit een blijver is. En niet net als zoveel wat ik heb ontdekt als zijnde Het tot nu toe leuk voor een par weken en dan verdwijnt in een of ander vacuüm om nooit meer terug gevonden te worden...

- eerlijk is eerlijk -

Eerlijk zijn.
Jezelf zijn.
Worden wie je bent.
Je innerlijk leren kennen.
Leven naar je ware aard.

Een paar termen die ik met enige regelmaat tegenkom in boeken die ik lees, pamfletten over Boeddhisme of de Steiner school, films die me erg aanspreken. Termen die een waarheid als een koe zijn, duidelijk en natuurlijk de enige manier als je echt gelukkig wil zijn. Maar wat is nou eerlijk zijn? Wanneer ben je nou eigenlijk jezelf?

Het dikste zelfhulpboek naast mijn bed op het ogenblik is die van Christiane Beerlandt. Dat boek wat voor elke kwaal een psychologische verklaring heeft en waar het meeste lijkt neer te komen op een groot gebrek aan liefde voor onszelf of leven met een masker voor. Het merendeel van mijn kwalen is daarop in elk geval toe te schrijven. Ik moet leren eerlijk te zijn en mijn ware aard te accepteren, mijn echte ik naar buiten brengen en vooral heel veel van mezelf gaan houden. En na lezing nummer zoveel van de uitleg zat ik te janken boven het boek. Want ik weet intussen bijna niet meer wat nou mijn echte ik is, en hoe ik die in vredesnaam naar buiten moet brengen... Is mijn ware ik degene van voor de kinderen? Van voordat ik Lief leerde kennen? Is wat ik echt wil datgene waar ik over droom voordat ik naar bed ga? Ben ik daarom al jaren lang bezig met het leven van een leugen? Hoe integreer je je ware aard, je echte ik, je echte wensen in je dagelijkse leven waar weinig tijd is voor dromen en 'eigenlijk'? Want daar betaal je de rekeningen niet mee, toch?

Als ik eerlijk ben - wil ik graag voorgoed terug naar Engeland; wil ik schrijfster zijn of kunstenaar van beroep; woon ik liever alleen, of was ik deeltijd moeder/lief; woon ik liever ergens buiten de stad, of niet in een woonwijk; was ik graag als 'onzijdig' (m/v/o) door het leven gegaan; baal ik van heel veel mensen in mijn leven, maar mag ik dat niet eens denken omdat ik dan een verschrikkelijke trut ben, volgens de heersende norm; ben ik ongelofelijk bang voor de consequenties die deze eerlijke uitspraken zouden veroorzaken in mijn leven...; ben ik een angsthaas...

Dus. Maar gewoon doortrutten in de oneerlijke, onware aard waarin ik getraind ben te zijn... Misschien komt dat lef nog wel een keer...

- slaap-feestje -

Gisteravond, voor het slapengaan, zoals zo vaak
was een boekje voorlezen mijn taak.
En het boek wat Polly uit het stapeltje had geplukt
was er een van een schrijver die mij immer verrukt,
want Dr. Seuss mag van mij wel elke dag
de boekjes toveren op mijn gezicht een lach.

Op die van Lief dan weer niet,
die doe je met kiezen van Seuss een verdriet.
Maar Pollewop en Ik lazen samen
het Slaapboek van Seuss en we namen
weer flink de tijd voor de vreemde figuren
en woordspelingen die je alle kanten opsturen.
Zelfs de Nederlandse vertaling was iets
wat werkte en dat is - vind ik - niet niets...

Bladzij na bladzij van onzin voorbij
was daar dan de clou en de bedtijd - voor mij -
en Polly die leest hem vast wel binnenkort
zelf uit, als zij zelf een zelfstandig lezertje wordt...

Slaap lekker...

- bladeren -

Dankzij een opruiming die mijn broer - voor geheel duistere redenen - in zijn zolder heeft gehouden, staat het schuurtje van mijn vader (wat ooit diende als zijn Kantoor, in de tijd dat hij een drukkerij was begonnen) nu vol met zo'n 12 bananen dozen vol met boeken. Er zitten vele verschillende onderwerpen in, vooral over tekst-boeken over marketing (zijn beroep) en vele romans, maar ook talloze over psychologie. Dikke, zware, diepe boeken... Zonder het van elkaar te weten, hebben mijn broer en ik een diepe fascinatie voor de Geest, hoe die werkt, hoe men die kan ontwikkelen, en hoewel ik vond dat ik veel had gelezen over het onderwerp, dit sloeg alles... Jung, Freud, Erickson, Bowlby - zo ongeveer iedereen van naam zat er tussen... Mocht zijn carrière in marketing eraan gaan, kan ie altijd nog een praktijk in psycho-analyse beginnen...

Gelukkig voor mij, zaten er nog een stuk of drie boeken tussen die ik ooit had uitgeleend en spoorloos leken - tussen 400 anderen vielen ze waarschijnlijk niet erg op...

Alan vond tussen de vele psycho-boeken (die hem voorlopig wel even bezig zullen houden) een aantal Franse grammatica en woordenboeken (Nederlands/Frans...). Dan kan tenminste een van ons straks meer dan croissants en baguettes bestellen daar...

Een van de boeken die niet ging over marketing of psychologie of Shakespeare of Varen(?), was een kadootje wat schijnbaar ooit een keer bij de Happinez heeft gezeten. Geschreven door Geert Kimpen, schrijver van 'De Kabbalist', was een schattig boekwerkje wat, naar de wetten van de Kabbala, je een soort van wensen-lijstje in vervulling kon laten brengen. Nou ben ik altijd wel te porren voor dit soort quatsch, en ging met mijn pen in de aanslag en een bloknoot op mijn schoot. Langzaam aan werkte ik de 10 wetten af, en kwam ik obstakel na psychologische belemmering tegen en merkte ik dat hoe langer hoe minder van mijn normale twijfel bleef hangen. Misschien kon inderdaad wel die vele wensen van mijn lijstje gewoon tot waarheid laten worden, misschien was het inderdaad wel een kwestie van niet zeuren, gewoon doen... Geloven in jezelf...

Voorlopig blijf ik wachten tot een reactie van Hier Boven - ik kan wel van alles willen, maar als de tijd nog niet rijp is, moet je het maar doen met wat er is...

En die komt weer van een docu van de Boeddhistische Omroep....

- eindelijk is het dan zover... -

De synopsis ys geschreven - manuscript moet nog uitgeprint - een enveloppe waar het inpast moet nog worden gekocht - postzegels idem dito - zenuwen worden binnenkort in bedwang gehouden (Valdispert? Valium?? Voorhamer???)

Aldus de voorbereidingen die in volle gang zijn voor het eindelijk opsturen van mijn allereerste poging tot J.K. Rowling-in-wording. Jullie mogen allemaal op mijn feestje komen, als het wat wordt...

- tekens uit de kosmos -

Een tijdje geleden had ik in de blog op de site van Antroposofie en Kind een quote geplaatst - "Elk mens, alle gebeurtenissen in je leven, zijn er omdat jij ze erin getrokken hebt. Wat je ermee verkiest te doen, is aan jou." - en die heeft mij toentertijd flink aan het denken gezet. Ik had hem in een andere gedaante al eens uit de mond van vriendin M. gehoord, waarna ik in elke scheet een belangrijk teken zag waar ik vooral niet overheen moest kijken, maar dat leerde ik na een tijd weer af, vooral omdat het nogal vermoeiend en teleurstellend bleek te zijn. Wat moest ik leren van het feit dat mijn band lek was net voordat ik naar de C1000 wilde fietsen? Dat ik niet moest gaan? Dat ik niet steeds moest uitstellen? Dat ik een lekke band had? Alan keek me steeds meewarig aan, liet me begaan en wachtte af tot ook deze 'fad' weer overvloog...

Door iemand die ik moest interviewen voor de schoolkrant werd me een boek aangeraden, later genoemd door M. (een teken!!), en dat boek meldde me dat zo ongeveer alle ziektes en lichamelijke aandoeningen psychisch gerelateerd zijn. Wij onderdrukken allerlei gevoelens en ware aarden, die dan weer als keelpijn, maagzweer of zelfs tumoren naar buiten komen. Allerlei onverwerkt verdriet, boosheden, teleurstellingen en frustraties die wij heel stoer wegproppen, om ouders te plezieren, om vriendinnen te ontzien, om ons beter voor te doen dan we zijn, komen dus ooit een keer terug om ons een les te leren.

Bij mij zaten er verschillende 'lessen' klaar, maar waar ik op dat moment het meeste last van had, was een soort blessure die door weer te gaan hardlopen was op komen zetten. Mijn rechterheup deed heel veel pijn, ik kon hem de dag na een keer rennen bijna niet meer bewegen zonder te vergaan van de pijn. Bladeren dus in het dikke boek (ook de omvang van de schrijfster, bleek na een kijkje op Google) en onder 'Heup' kreeg ik uitgelegd dat het kwam door gefrustreerde creativiteit, door te weinig zelf-waardering en dat ik vooral moest gaan leren om mijn ware aard naar buiten te laten komen, het niet meer met heel veel moeite verborgen willen houden.

Deed ik dat dan??? Was ik juist niet altijd overtuigd geweest dat ik mezelf nooit kon herkennen in mijn vrouwelijke medemens en daar verder prima mee kon leven? Had ik me er niet al jàààren bij neergelegd dat ik over- nee hoog-gevoelig ben en dus nooit helemaal mee kan met de rest? Of deed ik maar alsof, was ik eigenlijk ook gewoon bezig met een soort toneelspel, waarin ik vooral mezelf voorhield dat ik o zo oke ben met mijn 'ware aard'?


Mediterend en pratend met M. en Alan, en lezend in weer een ander boek (wat je leert dat je oude overtuigingen over jezelf en het leven - vooral degenen die je tegenhouden - kan ombuigen tot overtuigingen die je vooruit helpen, maar dan alleen maar als je je huidige onder ogen leert zien en accepteert - iets wat de meeste van dat soort boeken over het hoofd schijnen te zien...) bleken er vrachtladingen aan negatieve meningen over mezelf te zitten. Ongelofelijk hoe fijn het voelde om ze eindelijk eens allemaal op papier te zetten, ze door te lezen, te zeggen dat het inderdaad is zoals ik het zie, en er dan geestelijk de fik in te zetten... Los te laten. Angsten te laten varen... Liefde mocht er voor in de plaats, en een vertrouwen in mijn eigen kunnen, en de helpende hand van de kosmos, of hoe het ook mag heten...


Heup doet niet meer pijn, ik loop weer hard, creativiteit stroomt als een wildwaterbaan... Misschien werkt het deze keer wel echt...


Boeken ter inspiratie:

- Sleutel tot zelfbevrijding - Christiane Beerlandt

- Creëren vanuit je bron - John Kalse

- Zo ongeveer al het werk van Wayne Dyer

- mediterend ziek -

Heb er net twee dagen ziek-zijn opzitten en heb voor een week geslapen - tijd dus om bij te schrijven om een uur 's nachts... Geen idee waarom ik nog geen slaap heb - wellicht teveel inspirerend leesvoer? Of een te geschifte film die in mijn hoofd blijft spoken (Hitchhikers Guide To The Galaxy)? Ideeën voor mijn verse verhaal, die ineens bij bosjes in mijn hoofd lijken te vallen? Teveel zon vandaag???

Dat laatste kan best kloppen - al die energie die maar door mijn lijf giert na twee dagen vasten. En die ideeën willen ook maar niet ophouden - mijn notitieblokje is heel geduldig terwijl ik er weer wat in op-noteer... En die film - wil ik het nog wel eens over hebben... Dat leesvoer dan maar. Nee, niets licht-erotisch, en ook niet wereldschokkend enerverend. Zelfs niet gewoon spannend, a la Nicky French, of hoe heet dat schrijvers-duo. Of J.K. Rowling, mijn lichtend voorbeeld in ongeletterde letteraar die nu wel in een leuk huisje buiten kan wonen... Nee, mijn huidige leesvoer is een boek wat mij een weg leert vinden naar mijn innerlijke leiding, een soort binnenste gids die je door je Meaning of Life kan loodsen, zeg maar (En daar komt die Hitchhikers Guide dan weer bij kijken...). Erg leerzaam, vooral als je al een beetje op weg bent in die richting, er al een aantal boeken, lezingen, gesprekken met vergevorderden die kant op hebt opzitten. Dan is het niet allemaal totale quatsch, zoals mijn lieve tante uit Zwitserland zou zeggen... Het verhaalt over chakra's, karaktereigenschappen (psychologie voor beginners dus) en iets met stralen, maar zover ben ik nog niet dus daar ga ik me niet over uitlaten... Een soort boek met richtlijnen voor diegenen die van het padje af willen, so to speak...

Een van de methodes die aangeraden wordt om je innerlijke gids te leren kennen, je eigen stem te leren horen, de stilte in jezelf te herkennen, is mediteren. En laat dat nou net mijn nieuwe hobby zijn... Nou ja, nieuwe hobby - het is mij al heel lang bekend (sinds ik 18 was en in gesprek kwam met een vage kennis van mijn moeder die erbij zweerde en mij aanraadde het eens te proberen. Natuurlijk gingen mijn gedachten de hele tijd floep-floep-floep van hier naar daar en lukte het me misschien een keer om meer dan tien seconden bij inademen-uitademen-in-uit... te blijven, zag er geen nut in en gaf het op) maar begin er heel langzaam datgene voor te ontwikkelen wat nodig blijkt om er ook baat bij te hebben. Heel langzaam. Zit ik dus een heel tijd stil. Aan niets te denken. Helemaal niets. Is het zooooo rustig in mijn hoofd. Zo heeerlijk rustig.... Denk ik aan niets... Helemaal niets... Zelfs niet aan... shit - daar gaan we weer - wat moest ik vandaag ook weer...

Nou ja - voor diegenen die ook eens een poging willen wagen: hier een link naar een site met ideeën... Geniet van de stilte...