Eerlijk zijn.
Jezelf zijn.
Worden wie je bent.
Je innerlijk leren kennen.
Leven naar je ware aard.
Een paar termen die ik met enige regelmaat tegenkom in boeken die ik lees, pamfletten over Boeddhisme of de Steiner school, films die me erg aanspreken. Termen die een waarheid als een koe zijn, duidelijk en natuurlijk de enige manier als je echt gelukkig wil zijn. Maar wat is nou eerlijk zijn? Wanneer ben je nou eigenlijk jezelf?
Het dikste zelfhulpboek naast mijn bed op het ogenblik is die van Christiane Beerlandt. Dat boek wat voor elke kwaal een psychologische verklaring heeft en waar het meeste lijkt neer te komen op een groot gebrek aan liefde voor onszelf of leven met een masker voor. Het merendeel van mijn kwalen is daarop in elk geval toe te schrijven. Ik moet leren eerlijk te zijn en mijn ware aard te accepteren, mijn echte ik naar buiten brengen en vooral heel veel van mezelf gaan houden. En na lezing nummer zoveel van de uitleg zat ik te janken boven het boek. Want ik weet intussen bijna niet meer wat nou mijn echte ik is, en hoe ik die in vredesnaam naar buiten moet brengen... Is mijn ware ik degene van voor de kinderen? Van voordat ik Lief leerde kennen? Is wat ik echt wil datgene waar ik over droom voordat ik naar bed ga? Ben ik daarom al jaren lang bezig met het leven van een leugen? Hoe integreer je je ware aard, je echte ik, je echte wensen in je dagelijkse leven waar weinig tijd is voor dromen en 'eigenlijk'? Want daar betaal je de rekeningen niet mee, toch?
Als ik eerlijk ben - wil ik graag voorgoed terug naar Engeland; wil ik schrijfster zijn of kunstenaar van beroep; woon ik liever alleen, of was ik deeltijd moeder/lief; woon ik liever ergens buiten de stad, of niet in een woonwijk; was ik graag als 'onzijdig' (m/v/o) door het leven gegaan; baal ik van heel veel mensen in mijn leven, maar mag ik dat niet eens denken omdat ik dan een verschrikkelijke trut ben, volgens de heersende norm; ben ik ongelofelijk bang voor de consequenties die deze eerlijke uitspraken zouden veroorzaken in mijn leven...; ben ik een angsthaas...
Dus. Maar gewoon doortrutten in de oneerlijke, onware aard waarin ik getraind ben te zijn... Misschien komt dat lef nog wel een keer...
3 comments:
mmm je bent op weg ;-) ;-)
Je weet wat je wilt ,denkt dat het onmogelijk is , maar is dat het ook , volg je hart , voel diep van binnen of je werkelijk alleen wilt wonen of dat je best met je gezin wil wonen ,maar wat meer , veel meer Daantijd wil ........
Go for it
Zo lieve Daan. Je legt je ziel op tafel! Ik hoop dat ik die niet vertrap (is altijd moeilijk in te schatten zonder iemand tegenover je te zien, vind je ook niet?), maar waar is je boeddhistische accepteren gebleven? Kun je eerlijk zijn daarmee combineren? Het leven dat je nu leeft waar je niet echt onderuit komt, zo eerlijk mogelijk leven? En idd kijken waar en hoe je ruimte voor jezelf kunt creëren, zodat je jezelf niet kwijtraakt? Dingen doen waar je energie van krijgt die je helpt om weer blij en tevreden te worden?
Misschien moet je dieper kijken. Onder al die lagen van je wil, je frustratie... Wie ben jij echt? Probeer in stilte te voelen...
Ik hoop echt dat ik niet enorm belerend overkom, maar dit zijn de dingen die voor mij echt zijn. Je weet dat ik je een geweldig mens vind en daarbij ook moedig om dit soort dingen onder ogen te zien en jezelf altijd vragen durft te stellen...
liefs Lisette
allebei bedankt voor je lieve woorden...
Het klopt van allebei wat jullie zeggen, en diep van binnen weet ik dat ook wel, maar af en toe lijkt het wel of ik niet vooruit kom, niet verander, vast blijf zitten en dat wordt ik zo chagrijnig... En dat gaat bij mij meestal wat dramatischer dan misschien handig is... ;-)
Post a Comment