Net een uur zitten stoeien met kwast en verf om de kleuren die ik graag wilde voor mijn bloem op canvas te krijgen. Al een jaar staat de eerste poging te wachten tot ik hem afmaak, maar steeds wilde het niet op gang komen. En steeds als ik er voorbij liep, deed ik net of ik het hele doek niet zag. Ontkenning, heet dat geloof ik... Maar vandaag was een lange dag van Polly, dus over tijd-tekort kon ik niet klagen. Vandaag poging nummer zoveel om korte metten te maken met mijn ontwijkgedrag-neurose...
Op tv was er een tijdje terug een reclamespotje voor ik heb geen idee meer wat, en daar werden types voorgedragen die baat zouden hebben bij de services van bedrijf (wat mij totaal ontschoten is...). Een ervan was de Ontwijker. Die deed 19,987 dingen i.p.v. datgene wat hij zou moeten doen. Of wat hij zichzelf opgedragen had die dag te doen. En die spiegel was inderdaad nogal pijnlijk om voor mijn neus gehouden te krijgen.
Een van de boekjes die broerlief in de ex-kantoor-kliko van mijn vader had gedumpt was een werkje over opvoeden tot persoonlijkheid (voer voor studenten Psychologie en al behoorlijk oud) en daarin worden drie 'typische' persoonlijksstructuren uitgelegd. En - heel erg kort door de bocht hier - allen lijden zij (wij?) aan een minderwaardigheidscomplex van heb ik jou daar, waardoor zij schijndoelen stellen om toch maar voor zichzelf en de buitenwereld het gevoel te hebben niet helemaal nutteloos op deze wereld rond te lopen. Alleen werkt dat niet zo en verzinnen zij allerlei uitvluchten om te verdoezelen dat zij eigenlijk helemaal niet weten hoe we tot het eigenlijke doel in ons leven zouden moeten geraken. Of zo. En het schijnt dat maar een klein percentage van ons niet lijdt aan een vorm van minderwaardigheidsgevoel en schijndoelen stellen... Er vanaf komen kan, maar is zwaar werken geblazen.
Bij mezelf herkende ik zowel de verwende als te gehoorzame, waardoor ik zowel ervan uitga dat ik niet veel hoef te doen want er wordt toch wel voor me gezorgd (nooit voor mezelf leren zorgen/werken, e.d.), alsmede dat ik op mijn lazer krijg als ik dingen doe die niet netjes zijn of horen, en daardoor teveel doorschiet in een fantasiewereld waarin ik wel sterk, leuk, stoer of fantastisch ben...
Vandaar dat die stomme rotbloem niet afkomt... Echter - ik heb nu van mezelf geaccepteerd dat ik verwend en gehoorzaam ben, dus - als ik al mijn boeken over spiritualiteit mag geloven - kan ik nu meteen beginnen met loslaten en opnieuw beginnen.
Alsof je een leeg canvas voor je neus hebt staan.
No comments:
Post a Comment