- eurit-wie??? -

...was mijn eerste vraag toen juffie Rieja mededeelde dat Max speciale schoentjes mocht aanschaffen voor zijn deelname aan euritmie in de kleuterklas... Eurit-huh? Was al bijna over de schok heen van hoe wazig ik het allemaal vond gaan daar - prettig-wazig, dat weer wel - maar haar vraag deed mijn wenkbrauwen fronsen zoals ze dat al lang niet hadden gedaan... En nu, tien jaar later, heb ik mijn eerste persoonlijke kennismaking gekregen met volwassen-euritmie, dankzij een kennis die voor juf in deze aan het leren is.

Voor diegenen die niet Vrije School gegrond zijn: euritmie is een dansvorm, en men brengt door middel van lichaamsbewegingen en gebaren bepaalde geestelijke fenomenen tot uitdrukking. Althans, zo staat het in Wikipedia... Op andere sites staat dat ritmisch vloeiende bewegingen de mens zowel innerlijk als uiterlijk in beweging brengen... De bewegingen staan in relatie met klanken, taal en de natuur en zo dan weer in relatie met functies en processen in het menselijk lichaam. Het is zowel therapeutisch te gebruiken als puur plezierig om naar te kijken (als podiumkunst, dus).

Onze juf - Monique (alweer een!) - is aan haar derde jaar (van de 6) van haar opleiding bezig en zocht een aantal enthousiastelingen die wel eens van dichtbij wilden zien wat dat euritmie nou eigenlijk inhoudt. Afgelopen donderdag was het zover. Het was mij ooit aangeraden door een antroposofische dokter als manier om dichter bij mezelf te komen (ha!!) en ik merkte dat - inderdaad - je je lichaam op een andere manier leert kennen, heel langzaam. Maar als je nooit gronding hebt gehad in dans, of drama, of iets in die geest, kan ik me heel goed voorstellen dat het nogal suf zou kunnen overkomen. Toen ik ooit drama deed voor een opleiding, voelde ik me zo opgelaten steeds dat ik bijna daarom ben gestopt met de hele opleiding. Nu blijk ik al zover heen te zijn dat het me niet veel meer uitmaakt en ik juist heel benieuwd ben naar mijn eigen grenzen en kunnen, en was het uitbeelden van een gedicht niet eens het mafste wat ik ooit gedaan heb... Een aantal anderen in de groep vonden het kennelijk nog wel vreemd, en ik voelde een vrachtlading aan sympathie, mijn herinnering teruggaande naar die tijd toen ik als 17 jarige aan de grond genageld stond tussen een ploeg zelfverzekerde meiden, faalangst gierend door mijn lijf... Ik hoop dat zij ook over die onzekerheid heen komen, en er iets van gaan leren.

En ik hoop dat ik inderdaad dichter tot mezelf zal komen, door middel van vreemde, sierlijke, mooie bewegingen... Er zijn vreemdere dingen gebeurd, de laatste 10 jaar...