dingen

stemming :: vol rust
(maar nog steeds een beetje suf...)

*

kleur :: *oranje-geel*

*

zin in :: wandeling aan zee

*

zie :: de tuin in herfst kleuren

*

hoor :: mumford & sons nieuwe cd

*

ruik :: herfst

*

muziek :: lightning bolt - jake bugg

of two fingers

of taste it...

whatever...

kan niet kiezen...

heerlijk joch uit engeland 

die muziek maakt die lijkt op 

the Beatles, Dylan en the Kinks, 

met de houding van de jongens van oasis... 

*

tv :: nigel slater's dish of the day

ben helemaal niet zo weg van koken, 

doe het omdat het moet 

en ik graag zie dat er iets redelijk gezonds op tafel komt, 

maar als ik deze meneer bezig zie,

 krijg ik bijna zin om een heerlijk maal 

in elkaar te schroeven... 

hij maakt dat het er best makkelijk uitziet, 

en dankzij Nigel stond er deze week bijvoorbeeld 

iets met venkel op tafel, 

en heb ik een knolraap gekocht 

met de intentie er iets mee te doen... 

Polleke en ik zitten elke vrijdag avond 

om half negen klaar...
bbc 1

*

website :: lisa congdon

haar illustraties staan vaak in de Flow

grappig en knap gedaan

*

spreuk

leuk moeten

kwam even geleden tot de conclusie dat ik het beste werk in opdracht...

voor mezelf hoeft het niet zo nodig, zeg maar...

kan morgen ook nog...

dus heb ik mezelf - in een gelijksoortige trant als hier - de opdracht gegeven om elke dag wat te tekenen. Of te plakken. Of schilderen... Of krijten...... Of wat dan ook.

Als het maar Kreatief is. En uit mijn hart komt.

En dat werkt dus wel. Redelijk goed, want niet elke dag heb ik de kans of de tijd om iets te maken...

Een paar resultaten...

printjes pikken

ik heb iets met patroontjes.

Vooral met simpele, niet te fussy, lievige jaren 60 patroontjes.

Al zolang ik me kan herinneren.

En ik ben hier in blog land (gelukkig) niet de enige...

Velen wijden hun hele blog aan patronen en printjes (vooral deze, kwijl) en daar wordt ik dan weer heel erg gelukkig van.

Een paar van haar blog gepeuterde printjes...

En sinds vandaag heb ik deze blog/site ontdekt.

Printjes, ontwerpjes, prachtige foto's en inspirerende voorbeelden voor een aspirant-kunstenaar als ik...

Daar wordt ik zo blij van!!!

zinnige kunst

vond deze klip op de tube.

Freek de Jonge tegenover een niet begrijpende Marc Marie Huybregts, en een stokende Matthijs van Nieuwkerk. Het is al een paar jaar oud, maar ik heb het net ontdekt, en was meteen geïntrigeerd door de reacties die erop waren geplaatst, onder het klipje zelf. Een aantal reageerders (?) begrepen Freek onmiddellijk, hadden ook geen probleem met zijn 'eis' dat er geen makkelijk publiek naar zijn voorstelling hoefde komen, maar een aantal vond hem een arrogante lul, een elitaire eikel. Ik geloof dat de genoemde voorstelling al op tv is geweest en hij was inderdaad niet makkelijk. Maar dan vind ik Freek sowieso niet makkelijk, hij weet altijd wel op een of andere manier je te verleiden tot een soort gemak, waar hij dan met iets heel scherps je weer wakker schudt. Hij kan een paljas zijn, maar in dienst van het grotere geheel. Hij is geen koddige entertainer. En dat hij vond dat er voor die ene voorstelling geen Makkelijk Publiek hoefde te komen, vond ik eigenlijk wel begrijpelijk.

'Probleem' was alleen, denk ik, dat zodra je als kunstenaar gaat roepen dat jouw kunst te moeilijk is voor een heleboel mensen (die liever ge-entertained worden) dan hoor je meteen bij de arrogante elite, bij diegenen die zichzelf te goed vinden voor de massa. En dat zal hem dus worst zijn, en in die zin kan ik nog heel erg veel leren van mensen als Freek de Jonge. De reacties op het Youtube klipje waren een duidelijk voorbeeld van wat kunst hoort te doen: de spiegel werd voorgehouden en het zei meer over degenen die reageerden dan over Freek zelf.... En in die zin was deze klip heel erg interessant - het eeuwige dilemma tussen kunstenaar zijn (en trouw blijven aan jezelf) en je publiek behagen (en geld verdienen)...

Interessant, kunst...

- vrijdenken -

Twee doorstuurmailtjes in twee dagen die me heel erg aan het denken hebben gezet. Normaal lees ik alleen degenen waar ik makkelijk in kan (i.e. al in het mailtje zelf zitten dus), want datgene wat moet worden geopend krijg ik meestal niet geopend. Maar een van de twee moest met de diaprojector van onze pjoeter worden bekeken, en dat deed ik dan maar. Hij kwam van iemand die mij erg lief is, en de titel ervan maakte mij nieuwsgierig...

De makkelijk te openen mail ging over het feit dat je als vrouw toch vooral je vriendinnen ('zussen' genoemd) moest eren en er goed op passen. Nou wil het woordje 'zusters' in de zin van vriendinnen me wel eens tegen de haren in strijken, want de vrouwen in mijn leven - behalve die aardig tegen me zijn - hebben het nogal vaak begaaid. Ik vertrouw ze - vaak - voor geen meter... Tenzij ze lief en aardig en onkritisch zijn... Maar dat zijn er jammer genoeg heel weinig... Veel vrouwen hebben kennelijk geleerd dat kritisch zijn prima is en dat naar de mond praten (ofwel: gewoon aardig zijn) voor watjes is en daar beginnen we niet aan... En ik ben er zelf nog niet helemaal uit wat ik zelf nou het fijnste vindt om te zijn - kritisch zijn of aardig... Feit is dat ik weinig vriendinnen heb en met weinig vrouwen kan opschieten... Voel me te snel aangevallen of bekritiseerd, en dan gaat het knopje om en is Daan uitgepraat... Niet het enige wat speelt, maar toch...

De andere was een diaprojectie met uitspraken van Pablo Picasso. Cool... Helemaal mijn ding. Hij is een tijdje geleden ook op mijn lijstje met helden gekwakt, vanwege een docu op de BBC waarin het duidelijk werd wat voor een vrijdenkende geest hij was. De projectie lezend welden al snel tranen van herkenning en onmacht in me op. Maar ook omdat degene die het me had gestuurd zo dicht bij me staat, en op dit moment zo ver weg is... Hopelijk komt het allemaal snel weer goed, maar voorlopig moeten we even telepathisch door het leven...

Een paar voor inspiratie:
'Het heeft vier jaar geduurd voordat ik als Raphael kon schilderen, en een heel leven om te kunnen schilderen als een kind...'

'Succes is gevaarlijk. Men begint zichzelf te kopiëren, en zichzelf kopiëren is nog gevaarlijker dan een ander kopiëren. Het lijdt tot onvruchtbaarheid...'

'De grootste vijand van creativiteit is 'goed' verstand...'

- alles anders -

Heb de dingen die in Engeland aan het gebeuren zijn op politiek gebied zitten volgen, vanavond, en natuurlijk ook de verkiezingen daar vorige week. Daar is nog steeds mijn point of reference, al sinds ik doorhad dat de cultuur daar me zoveel meer aansprak dan al dat slappe gehannes en ondramatische gemuts hier in Holland (persoonlijke opvatting, geen waardeoordeel...), toen ik 15 was of zo. Nog steeds staat de BBC dagelijks aan, volgen wij de politiek, de cultuur en sport en dergelijke best wel op de voet.

En dus voelde het behoorlijk klote toen net David Cameron stond te verklaren dat hij de klus van Prime Minister van Gordon Brown had overgenomen en de komende tijd een poging gaat wagen om Groot Brittannië terug op de rails te krijgen. Good luck to him... Weet nog toen Tony Blair voor Number 10 stond en die speech deed in 1997, hoe hoorbaar de zucht van verlichting was na zoveel jaren conservatief bestuur waar maar niet doorheen leek te kunnen worden gebroken. Door dat idiote kiessysteem wat onuitlegbaar is aan een leek (probeerde het heel de donderdag avond vorige week, aan Otto, en die snapt het nog steeds niet...). En nu zijn we weer terug bij af.

Maar goed. Vanaf nu is alles anders...
Good vibes from now on...
Ben mijn eigen geklaag beu.
Hoe kan ik zeuren over het gezeur van anderen als ik het zelf maar blijf doen, toch?

Vanaf nu elke keer iets waar ik blij van wordt...
Vandaag:
Ontdekt dankzij een vriendin, en lief mee heen gesleept - een tegelwinkel in Antwerpen... Yep: een tegelwinkel. Maar dan wel een waar ik helemaal gelukkig doorheen wandel. Heb hem al eens aangeprijsd, maar ik doe het graag nog eens - emery et cie - waar de meeste tegels (en andere spulletjes die daar worden verkocht) ware kunstwerken zijn. Je zou ze zo allemaal aan de muur hangen met een lijstje er omheen. Bovenstaand een 'collage' met kleuren waar ik heel blij van wordt. En hopelijk jullie ook een beetje. Als je in Antwerpen komt, binnenkort, zoek het eens op (niet makkelijk daar, ik loop telkens kwijt in de stad, al ben ik er al 389 keer geweest...).

- ga je schamen!! -

In het 'kunstenaars-herstel-proces-boek' waarin ik nu bezig ben (deze dus), aanbeland bij het sub-hoofdstukje 'schaamte'. Het valt in het hoofdstuk Boosheid en raakte een open zenuw bij me. Want schaamte is een van de dingen die een aanstormend kunstenaar (of een teen in het water stekende probeerder zoals ik) doen ineen krimpen van angst, maakt dat het penseel netjes schoon in de pot bij de anderen blijft staan, dat de stofjes in de mand blijven liggen en de manuscripten ongelezen in de kast blijven liggen. Want de boodschap die van jongs af aan is meegekregen - Schaam je voor die egocentrische bezigheden! Schaam je voor wat je allemaal denkt! Schaam je voor de boosheid die je laat zien! Schaam je voor die smerige gevoelens waar je over schrijft!!! - zit er als een heipaal in geramd en die laat zich niet zomaar verwijderen door dromerijen en wringende talenten... Daar is meer voor nodig. Erover schrijven, bijvoorbeeld. Openhalen, die zenuwen. Blootleggen die handel... en maar door de pijn heengaan. want als je het maar door laat gaan, blijf je ermee zitten... Net als die onbehandelde ontstoken zenuw.

Maar natuurlijk is het niet makkelijk - even door je schaamte heengaan... Het zit er bij mij al 40 jaar, en het is doorgegeven door mensen die nog langer met schaamte rondlopen, in een maatschappij die er nog een paar bij heeft bedacht en de oude schaamte-onderwerpen vrolijk volhoudt, of jou het idee geven dat je wel heel suf en stom bent als je daar nog mee zit...

Waar ik me allemaal voor schaam? Ja, daag...

- eurit-wie??? -

...was mijn eerste vraag toen juffie Rieja mededeelde dat Max speciale schoentjes mocht aanschaffen voor zijn deelname aan euritmie in de kleuterklas... Eurit-huh? Was al bijna over de schok heen van hoe wazig ik het allemaal vond gaan daar - prettig-wazig, dat weer wel - maar haar vraag deed mijn wenkbrauwen fronsen zoals ze dat al lang niet hadden gedaan... En nu, tien jaar later, heb ik mijn eerste persoonlijke kennismaking gekregen met volwassen-euritmie, dankzij een kennis die voor juf in deze aan het leren is.

Voor diegenen die niet Vrije School gegrond zijn: euritmie is een dansvorm, en men brengt door middel van lichaamsbewegingen en gebaren bepaalde geestelijke fenomenen tot uitdrukking. Althans, zo staat het in Wikipedia... Op andere sites staat dat ritmisch vloeiende bewegingen de mens zowel innerlijk als uiterlijk in beweging brengen... De bewegingen staan in relatie met klanken, taal en de natuur en zo dan weer in relatie met functies en processen in het menselijk lichaam. Het is zowel therapeutisch te gebruiken als puur plezierig om naar te kijken (als podiumkunst, dus).

Onze juf - Monique (alweer een!) - is aan haar derde jaar (van de 6) van haar opleiding bezig en zocht een aantal enthousiastelingen die wel eens van dichtbij wilden zien wat dat euritmie nou eigenlijk inhoudt. Afgelopen donderdag was het zover. Het was mij ooit aangeraden door een antroposofische dokter als manier om dichter bij mezelf te komen (ha!!) en ik merkte dat - inderdaad - je je lichaam op een andere manier leert kennen, heel langzaam. Maar als je nooit gronding hebt gehad in dans, of drama, of iets in die geest, kan ik me heel goed voorstellen dat het nogal suf zou kunnen overkomen. Toen ik ooit drama deed voor een opleiding, voelde ik me zo opgelaten steeds dat ik bijna daarom ben gestopt met de hele opleiding. Nu blijk ik al zover heen te zijn dat het me niet veel meer uitmaakt en ik juist heel benieuwd ben naar mijn eigen grenzen en kunnen, en was het uitbeelden van een gedicht niet eens het mafste wat ik ooit gedaan heb... Een aantal anderen in de groep vonden het kennelijk nog wel vreemd, en ik voelde een vrachtlading aan sympathie, mijn herinnering teruggaande naar die tijd toen ik als 17 jarige aan de grond genageld stond tussen een ploeg zelfverzekerde meiden, faalangst gierend door mijn lijf... Ik hoop dat zij ook over die onzekerheid heen komen, en er iets van gaan leren.

En ik hoop dat ik inderdaad dichter tot mezelf zal komen, door middel van vreemde, sierlijke, mooie bewegingen... Er zijn vreemdere dingen gebeurd, de laatste 10 jaar...

- stukje kunst -

Met geen mogelijkheid krijg ik onze kinderen een museum in zonder erover te klagen, voor, tijdens en na het bezoek... Elk jaar proberen we het, als de Jongens mee mogen naar Antwerpen voor een dagje uit. Ik doe iets heel erg fout, geloof ik...

Zat net een artikel te lezen in The Guardian, over een meneer die zijn kinderen niet aan de kunst krijgt, die probeert ze de liefde voor abstracte kunst bij te brengen en faalt. De kinderen zijn niet geïnteresseerd als ze de sculpturen niet mogen aanraken - en who can blame them?! - en slaken een zucht van verlichting als ze naar buiten mogen alwaar ijsjes wachten. De bewaking slaakt een zelfde zucht van verlichting, maar om heel andere redenen.

Uit mijn jeugd kan ik eindeloze bezoeken aan musea herinneren, al waren het er vast niet zo heel erg veel. Mijn ouders sleepte me naar ambachtelijke musea, hopende op iets van blijvende kennis over 'hoe het vroeger ging' en heel af en toe waagden wij ons in een gebouw vol schilderijen. Oude schilderijen, van oude meesters die belangrijk waren en ik heb menig Rembrandt, Vermeer, Jeroen Bosch en Frans Hals voorbij zien komen, en was steeds zeer onder de indruk van de getoonde werken. Niet geïnspireerd, maar wel onder de indruk. Die inspiratie kwam toen ik zelf op onderzoek uitging, eerst in Amsterdam, daarna in Antwerpen - gewoon in winkels en gratis naar binnen te wandelen galerietjes - en later in London, waar ik The National Gallery (gratis entree!!!) ontdekte en andere plekken die bij mij de schok teweeg bracht waar de wereld al in de jaren 60 door omver gekegeld was. The shock of the new, was ooit een boek wat poogde uitleg te geven over al wat nieuw en modern was op kunstgebied. Ik had nog een lange weg te gaan. Lief sleurde mij dan weer The Tate Gallery in, waar nog meer moois en vreemds stond.

Maar onze kroost? Geen interesse. Oudste wil wel, en die gaat uit zichzelf ook wel anders naar dingen kijken, trekt zaken in twijfel, vraagt zich af en komt met eigen conclusies. Wat heel mooi is om te zien. Tweede, echter, was bij een bezoek aan het Muhka in Antwerpen minder dan blij, had echt geen idee wat hij ermee aan moest. Over de andere twee heb ik niet eens bedacht of ik ze wel mee zal nemen naar soortgelijke plekken. En misschien til ik er wel te zwaar aan - wellicht treedt na je vijftiende pas een soort van inzichten-register open om interesses in kunst een plekje te geven. Misschien is een open mind gewoon wel het belangrijkste en is het verder helemaal niet nuttig om je kinderen van jong af aan naar dingen te slepen die jij misschien belangrijk vind, maar waar ze zelf verder nog helemaal nix mee kunnen...

Wie weet... Dit jaar geen musea dan maar. In plaats daarvan een fikse discussie tijdens de jaarlijkse pizza-maaltijd bij Giovanni's aan de Groenplaats. Sounds good to me!

- glasto-wannebe -

Elk jaar hoop ik dat het ervan komt.

Elk jaar zie ik het op tv.

Glastonbury, voor mij het muziekfestival van belang. Geen idee waarom - ben er nooit geweest - maar om de een of andere reden heeft het een grote plek in mijn lijstje gekregen van dingen waar ik ooit nog heen wil. Misschien omdat het in Somerset is, een prachtig deel van Groot Brittannië waar ik ooit op slag smoorverliefd op ben geworden. er hangt zo'n 'vibe', zo'n energie die mij in elk geval iets van de eeuwenlange geschiedenis deed proeven. De druïden schoven als het ware als schimmen voorbij...

Mijn schoonzus en haar ex gingen er elk jaar heen (en het was niet eens elk jaar...) gewapend met tent en wellies, en kwamen dan terug met verhalen van bands die ze hadden ontdekt in een van de indie muziektenten, of de alternatieve theatershows die ze hadden gezien, de vele groovy dingen die er voor kinderen te doen waren, of de kleren die ze in een van de vele kramen had gescoord. Tel erbij wat ik erover had gelezen, en ik had de indruk dat het een groot alternatief kunst- en eco-bewustzijnsfeest was, met fantastische muziek op de achtergrond. Een soort Nieuwetijdsfestival avant la lettre...

De bands die er komen zijn over het algemeen dezelfde bands als die op Pinkpop en Lowlands staan, maar voor mij slaat het allemaal net meer ergens op, die line-up van Glasto, gecombineerd met die Britse kunstzinnigheid en gevoel voor onzin. Maximo Park en Franz Ferdinand, Wombats, Echo & Bunnymen (bestaan die nog/weer?!), Peter Doherty, Jarvis Cocker, Blur... Niet bepaald schokkende nieuwe namen, maar op de vele (vele) podia staan honderden bands en acts die meestal wel iets moois laten zien, ergens daar tussen. In Engeland heb ik veel muziek leren kennen die ook in de rest van Europa vernieuwend zijn gebleken. Misschien is dit wel een duf soort van verheerlijking - heb me daar in Engeland altijd veel meer thuis gevoeld dan hier in Holland - dus ik ga er geen waardeoordeel aan hangen... En er staan dit jaar ook Neil Young, Bruce Springsteen, Crosby Stills & Nash, Spinal Tap en Tom Jones, Madness en The Specials... Ik bedoel, ouwe knarren voor de ouwe knarren die ervan overtuigd zijn dat ze nog meetellen... Zoals moeke hier...

Zag vanmorgen een stuk op de website van the Guardian (krant) en herinnerde me meteen weer waarom ik niet zo nodig hoef, voorlopig. Modder, en veel. Er heerst een hittegolf in Engeland, maar het regent op Glasto... Gelukkig zijn er nog wel dingen waar je op kan rekenen...

- plaatjes kijken - deel 3 -

Na een fijne ochtend met manlief in Breda - waar ook de zon scheen en we zonder jas door de straten konden wandelen - zetten wij de Lente voort in de tuin... Fijn idee wel - de was hangt te wapperen, de kinderen spelen, Alan leest een boek en ik ga zo nog even sproeten kweken... Maar eerst moet de Lijst met plaatjes af, anders blijft dat maar hangen... De volgende:

Open window - Henri Matisse

Ontdekt dankzij Alan, die er een aantal posters van in zijn flat had hangen. Kende hem wel, maar niet zo goed, en was heel blij dat ik in een paar gallery-winkeltjes andere kaarten en posters van ontdekte. Ik vind zijn kleurgebruik heerlijk. Het roept allerlei mooie gedachten op. Vooral in schilderijen als deze. Dat felle, passie-volle heeft lange tijd mijn twijfel gekregen, want ik wist nooit zo goed wat te doen met mijn eigen passies en felheid, maar - in combinatie met mijn eigen ontwikkeling - kreeg de liefde voor kleurrijke schilderijen een prominente plek en hoop ik zelf ook een keer werken met veel kleur te kunnen produceren...

Nou, dit waren dus mijn plaatjes, misschien dat er ook nog een film-lijstje of een cd-lijstje aan komt (ik lijk wel een jongetje...), maar ik ga nu even aan mijn sproeten werken. Misschien hebben jullie nog wel mooie, leuke of intrigerende plaatjes om mij te inspireren?

- plaatjes kijken - deel 2 -

het was gisteren ineens tijd om Polly en Felix te gaan halen van school...

Mijn kennis van genoemde en nog te komen schilders en kunstenaars is summier, vooral omdat ik weinig onthoudt... Ik weet dat Van Gogh uit Nederland kwam en in Arles, Frankrijk heeft gewoond, omdat iedereen dat weet, en ik heb boeken gelezen over wat Claude Monet allemaal heeft uitgespookt in zijn leven, en waar Klimt de mosterd haalt, maar feiten zeggen mij - zodra ik ze eenmaal gelezen heb - niet veel. Ze kunnen soms dingen uitleggen - waarom schilderden Van Gogh en Monet zo? Wat voor leven hebben de heren (meestal...) gehad? Hoe waren zijn op politiek vlak bezig? Voor mij werkt een schilderij of het werkt niet. En dus is het een compleet subjectief stukje - je gaat neit veel leren over kunst en achtergronden van mij...

Volgende -

De kus - Gustav Klimt

Mooi. Romantisch, kleurrijk, lieflijk. Ik heb dus geen idee waar Klimt vandaan komt met zijn schilder-stijl. Mijn leraar tekenen/schilderen had er weinig goeds over te zeggen, vond het decoratieve troep die leuk hangt in een kamer, maar weinig toevoegde aan de kunstwereld op zich. Was mijn vraag: moet dat dan? Moet kunst alleen maar toevoegen en vernieuwen en uitdagen, of mag het ook gewoon oogstrelend en plezierig zijn? Is het dan meteen verdacht en fout?
Daar is meestal het punt als Alan en ik een discussie hebben over kunst - voor hem moet het vernieuwend zijn, iets toevoegen aan de wereld, van mij mag het vooral mooi zijn, me blij maken, een stemming versterken. Die uitdaging hoef ik niet altijd aan - de wereld is een uitdaging genoeg, zoiets... Voor mij dan...

*****

zo ongeveer het hele oevre van Anton Corbijn

De hoezen bij de platen van U2 waren bijna mooier dan de muziek die erop stond... Bijna, want de band heeft in mijn ogen nog nooit prut gemaakt, maar ik ben dan ook niet bepaald kritisch (ik vindt Klimt mooi...). De foto's vielen op, omdat ze een sfeer hadden die ik nog niet vaak op foto's heb gezien. Altijd zwart-wit, altijd korrelig, altijd 'doomy'.
Mijn man (hihi) stamt uit de tijd dat punk zijn ding al had gedaan en bands als Joy Division en Buzzcocks de wereld hun sombere kunstjes lieten horen, en de NME bepaalde wat cool was en wat niet. Hij leerde me erover, en ik voel me nu een klein beetje tijdgenoot... Deze foto van Joy Division was de eerste die Corbijn gepubliceerd had, heel erg lang geleden, en ik ken hem eigenlijk pas sinds ik de film die hij over de zanger van de band heeft gemaakt - Control - heb ontdekt. Curieus genoeg had hun muziek mijn depressieve na-jeugd goed kunnen soundtracken, maar het is pas nu dat ik er naar durf te luisteren...

De film - gemaakt door Anton Corbijn - was dus prachtig, maakte iets los in mij, maar ik heb eht hier over plaatjes, films is voor een volgende lijst...

- wordt vervolgd -

- plaatjes kijken - deel 1 -

De zon schijnt!!!
De was hangt buiten!!!
Het is Lente!!!

Dankzij een topic op het antroposofie-forum, waarin je het mocht hebben over een kunstwerk wat je mooi vind, kwamen allerlei heel zonnige, vrolijke schilderijen op mijn netvlies, en ik kon er wel 385 bedenken waar ik heel veel van hou, maar dat gaat niet... Zo moeilijk zoeken en plakken... Maar het maakte me wel aan het denken. En dus gooi ik er hier ook maar een paar op. Een top 5.
In willekeurige volgorde - tja, niet vast te pinnen, he?

- Nachtcafé - Vincent van Gogh -

De kleuren, de expressiviteit van wat er wordt verbeeld, de nacht met zijn sterren en zijn lichtjes - prachtig... De intensiteit van de kleuren die hij in dit schilderij gebruikte maken mij vrolijk en melancholiek tegelijk. Hoe hij dat deed, daar kan ik alleen maar naar raden, wel weet ik dat er iets is in zijn manier van schilderen die me erg raakt. Is het zijn naïviteit, of zijn donkere gevoelens die overal toch wel zo'n beetje achter schuilen? Herkenbaar voor mij, omdat ik dat ook voel?

- La maison du pecheur - Claude Monet -

Van Monet kan ik er eigenlijk wel honderd uitkiezen (van Van Gogh ook, trouwens), maar deze heb ik ooit als briefkaart van een vriendin gehad en hij deed aldoende als boekenlegger dienst, omdat ik blij werd van deze afbeelding. De zee, een huisje, wilde natuur, bootjes op de achtergrond - zo zie ik mij ooit in Cornwall of ergens in Zeeland wonen, schilderend, schrijvend, lezend, luisterend naar meeuwen en het ruisen van de zee... Een maand of wat terug, net terug uit de Kunsthal in Rotterdam, wandelden we (manlief en ik) Boymans binnen, omdat de toegang gratis was en onze nieuwsgierigheid naar het restaurant gewekt toen we die van buiten zagen, en ineens stond ik oog ik oog met mijn boekenlegger... Een paar maten groter, en de kleuren waren iets helderder, en ik voelde een schokje... Net zoals ik een schokje voelde toen ik met 15 van zijn werken werd geconfronteerd in London, vorig jaar - een Echte Monet... Zo wil ik ooit ooit.... Misschien....

- Wordt vervolgd... -