Met geen mogelijkheid krijg ik onze kinderen een museum in zonder erover te klagen, voor, tijdens en na het bezoek... Elk jaar proberen we het, als de Jongens mee mogen naar Antwerpen voor een dagje uit. Ik doe iets heel erg fout, geloof ik...
Zat net een artikel te lezen in The Guardian, over een meneer die zijn kinderen niet aan de kunst krijgt, die probeert ze de liefde voor abstracte kunst bij te brengen en faalt. De kinderen zijn niet geïnteresseerd als ze de sculpturen niet mogen aanraken - en who can blame them?! - en slaken een zucht van verlichting als ze naar buiten mogen alwaar ijsjes wachten. De bewaking slaakt een zelfde zucht van verlichting, maar om heel andere redenen.
Uit mijn jeugd kan ik eindeloze bezoeken aan musea herinneren, al waren het er vast niet zo heel erg veel. Mijn ouders sleepte me naar ambachtelijke musea, hopende op iets van blijvende kennis over 'hoe het vroeger ging' en heel af en toe waagden wij ons in een gebouw vol schilderijen. Oude schilderijen, van oude meesters die belangrijk waren en ik heb menig Rembrandt, Vermeer, Jeroen Bosch en Frans Hals voorbij zien komen, en was steeds zeer onder de indruk van de getoonde werken. Niet geïnspireerd, maar wel onder de indruk. Die inspiratie kwam toen ik zelf op onderzoek uitging, eerst in Amsterdam, daarna in Antwerpen - gewoon in winkels en gratis naar binnen te wandelen galerietjes - en later in London, waar ik The National Gallery (gratis entree!!!) ontdekte en andere plekken die bij mij de schok teweeg bracht waar de wereld al in de jaren 60 door omver gekegeld was. The shock of the new, was ooit een boek wat poogde uitleg te geven over al wat nieuw en modern was op kunstgebied. Ik had nog een lange weg te gaan. Lief sleurde mij dan weer The Tate Gallery in, waar nog meer moois en vreemds stond.
Maar onze kroost? Geen interesse. Oudste wil wel, en die gaat uit zichzelf ook wel anders naar dingen kijken, trekt zaken in twijfel, vraagt zich af en komt met eigen conclusies. Wat heel mooi is om te zien. Tweede, echter, was bij een bezoek aan het Muhka in Antwerpen minder dan blij, had echt geen idee wat hij ermee aan moest. Over de andere twee heb ik niet eens bedacht of ik ze wel mee zal nemen naar soortgelijke plekken. En misschien til ik er wel te zwaar aan - wellicht treedt na je vijftiende pas een soort van inzichten-register open om interesses in kunst een plekje te geven. Misschien is een open mind gewoon wel het belangrijkste en is het verder helemaal niet nuttig om je kinderen van jong af aan naar dingen te slepen die jij misschien belangrijk vind, maar waar ze zelf verder nog helemaal nix mee kunnen...
Wie weet... Dit jaar geen musea dan maar. In plaats daarvan een fikse discussie tijdens de jaarlijkse pizza-maaltijd bij Giovanni's aan de Groenplaats. Sounds good to me!
No comments:
Post a Comment