Eerst was het Singing in the rain wat onze meid via Youtube aan het zingen kreeg, daarna kwam West Side Story aan de beurt, en omdat we de film ervan voor een prikkie hadden gekocht, besloten we gisteravond om hem dan maar te bekijken. Er staan nog vele andere films te wachten, maar deze kreeg van drie van ons de Thumbs Up (Max en Otto kon het geen hol schelen, Felix was ervan overtuigd dat het een afschuwelijke film zou zijn en zat de halve film met zijn rug ernaartoe te kijken...).
Probleem was - nou ja, probleem... - dat ik de film ooit had gezien toe ik 12 was en hij in de bios in Roosendaal (!) draaide en ik er zo zwaar getraumatiseerd weer naar buiten stapte, dat mijn moeder volgens mij nog heel lang getwijfeld heeft aan mijn capaciteiten om De Wereld aan te kunnen... Vandaar waarschijnlijk. Nu snap ik waarom: hypergevoelig meisje die naar West Side Story kijkt, ik bedoel: duh... Ik twijfelde eerlijk gezegd ook wel of Polly de film zou aan kunnen, maar zoals altijd was Lief er met de verlossende woorden: we kijken gewoon hoe ze reageert en ze kan vast veel meer hebben dan wij denken... (dat dacht mijn moeder vast ook...). Als ik twijfel, is dat meestal waar hij mee komt: ze kunnen meer hebben dan je denkt, en als ze dat niet kunnen, ben jij er om ze op te vangen en te verzekeren dat de wereld oke is en zij ook, diep van binnen...
En die houding van Lief heeft me al zo vaak uit een potentiële depressie gehaald, zelfs geleerd dat ik zelf ook veel meer aan kan dan ik altijd denk. Dwars door de pijn en het verdriet heen, de andere kant er weer uit, zonder kleerscheuren, en een goed gevoel rijker. En de blauwe lucht is weer terug, voor een dag tenminste. Niet zo zwaar tillen aan het leven, daar wordt het allemaal niet leuker van...
Polly genoot van de film, trouwens, zong mee met I feel Pretty en America, was een beetje van streek tijdens de spannende stukjes, genoot van het dansen en het zingen en wil geloof ik nu op showdansen... Hellup... Zij had geen trauma, haar moeder zat weer net als dertig jaar terug te janken... Duh... Was verbaasd over hoe goed ik het -weer- vond. Had naderhand wel eens stukjes gezien, maar voor mij was het toch altijd de film die me zo veel had laten huilen (waar kwamen in vredesnaam al die tranen vandaan?!) en die voor mij eigenlijk niet meer zo hoefde. En terugzien was vreemd, maar ik vond het heerlijk om dat gestyleerde gedans en gezang te horen - alsof je naar een opera zit te kijken. De kleuren zijn prachtig fel, de muziek is heerlijk zoet en de teksten scherp (het onderwerp had vast nogal wat voeten in aarde in het Amerika van beging jaren 60). Ik voelde ook de drang die Polly nu heeft om mezelf te uiten. Mijn zelf te uiten, nu ik ongeveer weet wat dat is. Blij dat ik hem weer gezien heb dus...
Hoeveel zakdoekjes deze keer? Ben de tel kwijtgeraakt...
No comments:
Post a Comment