Al sinds ik me kan herinneren, is Japan een van de landen die op mijn lijstje staan om ooit eens een bezoek aan te brengen. Alweer: geen idee waarom, het is zo'n gut-reaction, zo'n gevoel wat van ergens diep van binnen naar boven komt en blijft zitten, zonder ook maar een millimeter uitleg. Fijn.
Mijn Japannofilie kreeg een paar gezichten, toen ik in Engeland op een School voor engels als tweede taal een groep leerde kennen die nou eens niet als een soort van distels aan elkaar hingen. Op een of andere manier was dit een groep eenlingen, die wel met elkaar optrok, maar toch liever de lokale bevolking wilde leren kennen. Onder hen een meisje, Megumi, en een jongen, waarmee ik een kortstondige maar erg mooie relatie kreeg. Zo'n heftige, waar al 19.384.756 romans over geschreven zijn en die nog heel lang door echode in mijn onderbewustzijn. Met Megumi heb ik nog contact - zij kent onze twee oudsten nog van een bezoek aan Hastings, 12 jaar geleden - maar mijn geliefde van toen ben ik helaas uit het oog verloren. Zo gaan die dingen...
Gisteravond was er een film op Canvas, die mijn aandacht meteen trok, omdat het ging over een aantal Westerse mensen die, los van elkaar, in Tokyo verblijven en worstelen met het gesloten karakter van de Japanse cultuur. Lost in translation, heette die, met Bill Murrey en Scarlett Johanson, en was zowel een lust voor het oog, als een wakker-schudder: makkelijk zal het niet zijn als ik daar eenmaal voet aan land zet. Maar de fascinatie is er niet minder op geworden.
Ik ga maar eens een spaarpotje maken (of heel erg Law of Attracten...). En donaties zijn altijd welkom!!
2 comments:
Ohh balen.. die heb ik gemist en wil ik zeker nog zien. Ken het gevoel. Zou ook weleens naar Japan willen. Bijzonder land, lijkt me.
wilde hem al heel lang zien en was 'over the moon' dat 'ie op de belg kwam... Zeker de moeite waard...
Het lijkt me wel intrigerend om het zelf te ervaren, die totale anders-heid van Japan. En dat met de Boeddhistische inslag...
Post a Comment