Omdat Otto in een melige bui voorstelde naar Mamma Mia te kijken - mij gegeven voor mijn verjaardag door mijn schoonvader - zaten wij dus, met een zak paprika-chips in de aanslag, naar het tv scherm te kijken terwijl zich het verhaal voor onze neuzen ontwikkelde. Geen zware kost, alles behalve, meer zeer lichtzinnig, melig, vrolijk en totale onzin. Van de bovenste plank. Met mijn schoonvader had ik een gesprek in Antwerpen over het feit dat zingen zo heerlijk bevrijdend kan werken, en hij liet mij weten dat die film dat voor hem een beetje duidelijk maakte wat ik bedoelde, en het feit dat ik hem voor mijn verjaardag kreeg, gaf in mijn ogen aan dat we een kleine connectie hadden gemaakt. Lief begreep er niets van, vond de film behoorlijk onzinnig, en wilde er niets van weten. Ik daarentegen vond het heerlijke onzin, zong vrolijk mee met Dancing Queen en The winner takes it all, en merkte dat dit alweer zo'n film is die mij iets wil vertellen.
Films worden in mijn hoofd ingedeeld in Meaningful yet fun, Just Entertaining en Pointless. Reservoir dogs en de laatste Batman mag in die laatste, Italian Job in de voorlaatste, Into the Wild in de eerste en nu blijkt dus dat Mama Mia ook in die eerste thuishoort...
Wat maakt een film dan meaningful? In mijn ogen dus als ze de boodschap Durf Jezelf Te Zijn uitdragen en toch leuk zijn om naar te kijken... Billy Elliot, Control, I'm not here, Little Miss Sunshine, One flew over the cuckoo's nest - allemaal hadden ze een moment dat ik met een brok in mijn keel zat te kijken, een drang had om mezelf te zijn een gezicht te geven. Een normaal mens kijkt naar zulke films voor hun entertainment, ik zie een boodschap...
Misschien moet ik toch maar eens gewoon gaan leven...
No comments:
Post a Comment