Dankzij de zoveelste heruitgave van hun gehele oeuvre (deze keer werden er duistere dingen gedaan met de originele opnames van bijna vijftig jaar terug waardoor ze schijnbaar nog mooier klinken dan ze toch al deden) stond BBC2 gisteravond geheel in het teken van the Fab Four, ook wel bekend als The Beatles. Jippie, dachten manlief en ik, daar gaan wij dus naar kijken. Want zowel hij als ik zijn in onze jeugd platgegooid met muziek van ze. En wij gooien onze kinderen dus weer redelijk plat - Polly's favoriet is deze, terwijl Felix weg is van deze, en Otto blij wordt van dit, en Max is hier dan weer van onder de indruk... En zo wordt het stokje weer vrolijk doorgegeven.
Toen ik dertien was en mijn puberteit een vlucht nam, ontdekte ik de band voor mezelf. Een paar jaar ervoor was het bericht op de radio dat John Lennon voor zijn huis in New York was vermoord me bijgebleven (vooral omdat mijn moeder bijna wit wegtrok). Op een of andere manier zette ik de jeugd van mijn ouders voort in mijn muziekkeuze, en spitte in de geschiedenis van die jongens uit Liverpool, leerde hun (maffe, mooie, geflipte, heerlijke Britse) teksten uit mijn hoofd en genoot van de energie die hun muziek mij gaf. Paul McCartney werd mijn poster-idool en van hem wist ik op een gegeven moment meer dan eigenlijk gezond is. Hij werd de ideale man - lief, mooi, een georganiseerd type die het leven leek aan te kunnen en van niemand afhankelijk leek te zijn (laat ik er nou met zo een getrouwd zijn...)
Maar stiekem was ik een beetje erg gefascineerd door John Lennon aan het worden. Er was iets in zijn manier van zijn, zijn ogen, zijn uitspraken wat mij roerde. Omdat ik mezelf in hem herkende, en omdat ik zoals hij was, maar het niet echt durfde of zo. De goede man heeft bij ons thuis nogal slechte propaganda gekregen, namelijk. Mensen als hij waren slecht, die kun je niet vertrouwen, die zijn egocentrisch en dus fout. Maar de docu's van gisteravond en de vele dingen die ik las over zijn leven bevestigden voor mij alleen maar dat het mijn moeder's angsten waren die meespeelden, dat Lennon een creatief getalenteerde jongen was, met een gestoord gevoel voor humor, waarvan zijn brutaliteit steevast verkeerd begrepen werd, die zijn eigen richtlijnen voor het leven wilde maken maar zich daarin gehinderd voelde door de mensen om hem heen, een sterke partner zocht om bij te kunnen schuilen met zijn gevoelige natuur, tegen de druk die hij op zich gelegd voelde. Eerst vond hij die in Macca, en hun manager Epstein, later kwam Yoko Ono in zijn leven en op haar projecteerde de wereld zijn onvrede over het feit dat The Beatles er niet meer waren, dat Lennon de kracht ontwikkelde om zijn eigen dingen te gaan doen. Vreemde dingen, maar ook weer heel mooie. Zijn leven lijkt een reis geweest te zijn naar een vorm van uiten die bij hem paste. en daar kwam dus veel te vroegtijdig een einde aan.
De docu's waren heel mooi om te zien, de muziek nog steeds zalig, de jongens zagen er net zo prachtig en begeerlijk uit als ik ze herinnerde uit mijn jeugd. Er kwam niet veel naar voren wat we nog niet wisten, behalve dan dat gevoel dat de wereld zoveel minder interessant zou zijn geweest zonder The Fab Four...
No comments:
Post a Comment