Naar aanleiding van een heleboel dingen en dit stukje, nog maar weer eens een beerput opengooien...
Toen ik veel jonger was, werd mij duidelijk dat er meisjes waren en jongens... Ja, duh, nogal wiedes - zo ken ik er nog wel een paar...
Ik bedoel: de meisjes in mijn omgeving leken te begrijpen dat je als meisje bepaalde dingen leuk vond, zoals make up en glitters en roze en jongens en kleren en hoe je je aantrekkelijk maakt voor die jongens, en nog een hoop andere dingen. De jongens deden dan weer jongensdingen (dingen uit elkaar halen, voetballen, klimmen...). En ik zat daar dus ergens tussen. Ik had helemaal niks met make up, of jongens - tenminste niet met 'normale' jongens - of kleren, ik wilde voetballen en weten hoe de naaimachine van mijn moeder in elkaar zat. Niet hoe je er kleren op maakte, al had ik daar soms ook wel eens zin in. Er was zelfs een tijd dat ik ervan overtuigd was dat ik verkeerd ter wereld was gekomen en jongen hoorde te zijn. Pas heel veel later las ik ergens iets over het fenomeen 'androgyne'. Dat mijn idool Morrissey er een was, bijvoorbeeld. Geen man en geen vrouw. Of van allebei een beetje. En later vielen er behoorlijk wat kwartjes, waarom ik met de gewone jongens in het dorp helemaal niks kon, bijvoorbeeld, en dat ik ook niet (echt duidelijk) op meiden viel. Ik snapte eigenlijk nog steeds niets van mezelf, maar ik had ook geen zin in een vreemd (= lastig) leven, dus was ik ongelofelijk blij dat ik Lief tegenkwam en dat hij me leuk vond dat ik eindelijk eens een normaal leven ging leiden. Kindjes kwamen en Lief bleef, en het leven was ineens heel erg Gewoon...
Maar het wringt dus al een tijdlang. Mw. Beerlandt met d'r dikke boek vind dat ik een masker voorhoudt en eens eerlijk moet zijn, anders blijf ik al die honderden kwaaltjes houden die ik al heb. Een van de belangrijke dingen in Boeddhisme is het echt doorgronden van jezelf, weten wie je eigenlijk bent. En zoals ik in mijn eerlijke stukje al schreef - ik voel me geen vrouw... Ik heb geen idee hoe je dat moet zijn. Ik probeer het wel eens - rokje aan, strak truitje aan, en dan voel ik me net Lily Savage... Voel me meteen hoogst ongemakkelijk als er naar me gekeken wordt. Hoewel het soms dan weer wel heel leuk is... Soms. Gloeiende gloeiende... Maar een man voel ik me dus ook niet helemaal...
Het feit dat ik me geestelijk verwant voel met Rufus Wainwright en John Lennon en niet met Kylie Minogue of een van mijn vriendinnen van vroeger, wel iets heb met 'Maurice' of Eddie Izzard en geen interesse heb in Sex & the City, gelukkig wordt van zaken waar ik veel te oud voor ben (kwijlen over de zanger van Editors, soaps zien op Youtube, lijstjes maken, me bezig houden met nieuwe muziek) en totaal geen plezier beleef in vrouwendingen, mezelf (= mijn lijf) niet herken in de spiegel, zou toch te denken moeten zetten... Of hebben de meeste vrouwen dat maar wordt dat angstvallig verborgen gehouden voor de rest van de wereld? Dat dacht ik al niet...
Dus... werk aan de winkel... Geen idee hoe, maar ik vertrouw erop dat dingen duidelijk worden als ik ervoor open sta.
Bij deze dan...
2 comments:
Rot lijkt me dat, als je je niet thuis voelt in je lijf. Ik voel me meestal wel op mijn gemak met mijn lijf, maar natuurlijk niet als ik hoge hakken en een strak rokje aan doe. Dat zijn niet mijn kleren, past niet bij wie ik ben. Ik was ook nooit zo'n echt meisjesmeisje, maar ook niet echt een jongensmeisje. Zowiezo niet uitgesproken in wat dan ook.
Is dit erg belangrijk voor je? Moet je in het leven dat je nu leidt dingen doen of zijn als vrouw die niet bij je passen? Kun je niet je eigen leven leven zonder in een hokje te passen? Jij lijkt vooral op jezelf. En juist mensen die niet in hokjes passen dragen wat bij aan de wereld, toch? Jij kunt misschien het verbindende element zijn... JIj zoekt vooral waar jij staat, heb ik het gevoel, waar je je aan kunt spiegelen. Maar in deze veranderende wereld zijn er denk ik veel mensen zoals jij die niet passen in de structuren die onze (voor-)ouders hebben gemaakt.
Juist goed!
Liefs!
Is niet rot, is meer niet handig...
Het voelt vaak net of mij niet geleerd is hoe je vrouw moet zijn, of iets in die geest. Ik had altijd het idee dat ik een jongetje was, die jongetjesdingen deed en dat was verder wel prima. Tot die puberteit kwam en ik merkte dat ik jongens ook heel erg leuk vond in die zin. En toen begon het gelazer eigenlijk pas goed...
(Ik hoorde Eddie Izzard, de komiek, eens zeggen dat hij een 'male lesbian' is. Ik voel me dan een female gay bloke... Kan je er iets bij voorstellen???)
Dat hele hokjes-idee - nee, hoeft inderdaad niet en ik hoef ook geen labeltje, maar ik weet vaak niet hoe ik me 'moet' gedragen, wat er van me verwacht wordt... En ik zou me er inderdaad nix van aan moeten trekken, maar jij weet als hoogsensitief type ook wel dat dat niet altijd even makkelijk is... Ik heb lang het gevoel gehad dat ik harder moest proberen om meer vrouwelijk te zijn, me leuker te kleden, meer aan mijn haar te doen e.d. terwijl het me geen hol interesseert... Mijn pogingen hier vanaf te komen is wat je dus te lezen krijgt hier... Moet me blijkbaar van het hart...
Post a Comment