boeken bal

samen met Kati van Kati's Krabbels doe ik af en toe een schrijf-challenge (om in de Dertig Dagen Uitdaging te blijven drijven), en voor deze keer had zij de volgende gevonden:

Welk boek heeft jou het meest geïnspireerd en waarom? En waardoor dacht jij op een dag: Dat wil ik ook, schrijven. Dat wil ik ook kunnen bijvoorbeeld. Of heb je een boek waarvan je denkt: Ik wil ook zo graag mensen inspireren, die man of vrouw heeft mij zoveel leesplezier gebracht: Ik zou zo graag willen dat ik dat ook kon én ik wil dat ooit bereiken; Een boek of bundel uitgegeven. En wat hoe denk je dat je dat zou kunnen bereiken?

Er zijn verschillende boeken die mij op verschillende manieren hebben geïnspireerd, wakker geschud of op andere manieren aan het denken gezet.

In geen specifieke volgorde:

* Maurice - E.M. Forster

het boek is een poging van de schrijver om zijn eigen sexuele aard beschreven te krijgen en stond er op dat het een happy end zou krijgen - iets wat in de tijd dat hij het schreef jaren 20 van de vorige eeuw) als verachtelijk werd beschouwd. Het werd pas uitgebracht na zijn dood, in 1971, toen er minder controverse tegen was.

Wat het boek voor mij zo mooi maakt is wat ik herken in de gevoelens van sociale 'afwijking' die de hoofdpersoon, Maurice, ervaart. Hij voelt zich niet horen bij de maatschappij waarin hij opgroeit, mede door de houding die het heeft tegenover personen zoals hij. Hij is een ingetogen, wat introverte jongen die vindt dat hij moet doen wat hoort, om de goedkeuring van zijn moeder en de maatschappij waarin hij deel is te blijven houden. Hier komt verandering in als hij een jongen leert kennen op de universiteit waarvoor hij meer blijkt te gaan voelen dan de vriendschap in het begin. Dat hiermee keuzes blijken te horen, wordt hem langzaamaan duidelijk, en het duurt een tijd voordat hij de moed en kracht heeft om zijn anders-zijn te accepteren, en te kiezen voor een jongen die zowel minder is in stand (in die tijd ondenkbaar) als veel zelfverzekerder dan hij.

In eerste instantie voelde ik een gigantische verwantschap in de hoofdpersoon, zoals hij werd beschreven, zo voelde ik mij zijn. Inderdaad, als jongen... Maar ook zijn innerlijke strijd, zijn geploeter om zichzelf te accepteren, om als niet-extraverte, -zelfverzekerde, -strijdbare persoon je plekje op te eisen in de wereld om je heen...

Zoals met het schrijven over dingen die mij bezighouden...

* boeken van Isla Dewar

een Schotse schrijfster (ken je 'r, Kati?) die een lijstje met boeken op haar naam heeft staan, en die een schrijfstijl heeft waarin ik veel van mijn eigen manieren herken, of meer voelde: zo kan ik het ook...

Het was de eerste keer dat ik voelde: boeken hoeven niet op een Harry Mullish maniertje met spitsvondigheden en intellectuele kronkels en afstandelijke toestanden - misschien heb ik dan toch genoeg vrouwelijkheid in me om mijn verhalen te laten gaan over dingen die in mijn omgeving gebeuren, in mijn belevingswereld... Misschien hoeven boeken niet altijd de hoogste literaire qualiteiten te hebben (en wie beslist dat in vredesnaam?!) en is de vrouwelijke zachtheid zoals Dewar het kan laten voelen in haar boeken ook gewoon oke...

* mijn eigen geschrijf

hangend tussen zelfingenomenheid en een beetje trots zijn, dit... ik hoef het niet perse uitgegeven te zien, maar het lijkt me wel leuk als anderen het kunnen lezen... Ik wil alleen kunnen kiezen wie het leest, en da's niet zo heel handig... Ik wil niet dat literaire lulletjes het in stukken hakken, of dat mensen die mij niet begrijpen er van alles over vinden, maar dat heeft vooral te maken met het feit dat ik nog steeds heel erg onzeker ben over mijn qualiteiten als schrijver...