Een tijdje geleden had ik in de blog op de site van Antroposofie en Kind een quote geplaatst - "Elk mens, alle gebeurtenissen in je leven, zijn er omdat jij ze erin getrokken hebt. Wat je ermee verkiest te doen, is aan jou." - en die heeft mij toentertijd flink aan het denken gezet. Ik had hem in een andere gedaante al eens uit de mond van vriendin M. gehoord, waarna ik in elke scheet een belangrijk teken zag waar ik vooral niet overheen moest kijken, maar dat leerde ik na een tijd weer af, vooral omdat het nogal vermoeiend en teleurstellend bleek te zijn. Wat moest ik leren van het feit dat mijn band lek was net voordat ik naar de C1000 wilde fietsen? Dat ik niet moest gaan? Dat ik niet steeds moest uitstellen? Dat ik een lekke band had? Alan keek me steeds meewarig aan, liet me begaan en wachtte af tot ook deze 'fad' weer overvloog...
Door iemand die ik moest interviewen voor de schoolkrant werd me een boek aangeraden, later genoemd door M. (een teken!!), en dat boek meldde me dat zo ongeveer alle ziektes en lichamelijke aandoeningen psychisch gerelateerd zijn. Wij onderdrukken allerlei gevoelens en ware aarden, die dan weer als keelpijn, maagzweer of zelfs tumoren naar buiten komen. Allerlei onverwerkt verdriet, boosheden, teleurstellingen en frustraties die wij heel stoer wegproppen, om ouders te plezieren, om vriendinnen te ontzien, om ons beter voor te doen dan we zijn, komen dus ooit een keer terug om ons een les te leren.
Bij mij zaten er verschillende 'lessen' klaar, maar waar ik op dat moment het meeste last van had, was een soort blessure die door weer te gaan hardlopen was op komen zetten. Mijn rechterheup deed heel veel pijn, ik kon hem de dag na een keer rennen bijna niet meer bewegen zonder te vergaan van de pijn. Bladeren dus in het dikke boek (ook de omvang van de schrijfster, bleek na een kijkje op Google) en onder 'Heup' kreeg ik uitgelegd dat het kwam door gefrustreerde creativiteit, door te weinig zelf-waardering en dat ik vooral moest gaan leren om mijn ware aard naar buiten te laten komen, het niet meer met heel veel moeite verborgen willen houden.
Deed ik dat dan??? Was ik juist niet altijd overtuigd geweest dat ik mezelf nooit kon herkennen in mijn vrouwelijke medemens en daar verder prima mee kon leven? Had ik me er niet al jàààren bij neergelegd dat ik over- nee hoog-gevoelig ben en dus nooit helemaal mee kan met de rest? Of deed ik maar alsof, was ik eigenlijk ook gewoon bezig met een soort toneelspel, waarin ik vooral mezelf voorhield dat ik o zo oke ben met mijn 'ware aard'?
Mediterend en pratend met M. en Alan, en lezend in weer een ander boek (wat je leert dat je oude overtuigingen over jezelf en het leven - vooral degenen die je tegenhouden - kan ombuigen tot overtuigingen die je vooruit helpen, maar dan alleen maar als je je huidige onder ogen leert zien en accepteert - iets wat de meeste van dat soort boeken over het hoofd schijnen te zien...) bleken er vrachtladingen aan negatieve meningen over mezelf te zitten. Ongelofelijk hoe fijn het voelde om ze eindelijk eens allemaal op papier te zetten, ze door te lezen, te zeggen dat het inderdaad is zoals ik het zie, en er dan geestelijk de fik in te zetten... Los te laten. Angsten te laten varen... Liefde mocht er voor in de plaats, en een vertrouwen in mijn eigen kunnen, en de helpende hand van de kosmos, of hoe het ook mag heten...
Heup doet niet meer pijn, ik loop weer hard, creativiteit stroomt als een wildwaterbaan... Misschien werkt het deze keer wel echt...
Boeken ter inspiratie:
- Sleutel tot zelfbevrijding - Christiane Beerlandt
- Creëren vanuit je bron - John Kalse
- Zo ongeveer al het werk van Wayne Dyer
No comments:
Post a Comment