Onder mijn aandacht gebracht, eerst door iets wat de zanger van Rowwen Heze in de Vara-gids had geschreven, daarna vanmorgen op VRT radio 1, door iemand die over zijn favoriete boeken mocht vertellen en deze voorbij kwam:
- Hurt - Johnny Cash
Die ingetogen kracht die langzaam aan opzwelt tot een soort vloedgolf, zo'n allesoverspoelende droefheid van een einde wat in zicht is, onomkeerbaar, terugkijkend op een intens geleefd leven, vol fouten, vol lessen geleerd, vol mensen verloren. Maar, zoals die jongen van Rowwen Heze al zei: Soms is 't beater iets moeis te verleeze. Beater verleeze dan dat ge 't noeit het
gehad. ofwel: Soms is het beter iets moois te verliezen, beter verliezen dat dat je het nooit hebt gehad... En verloren heeft hij, Cash, regelmatig. Zoals ik het begreep van mijn pa, die zijn hele leven fan was van de man. Hij probeert altijd wel een soort van perspectief te houden, maar als je alle elpees spaart, alles leest over de man, eigen hoezen maakt, ben je volgens mij een grote fan. En terecht. Zeg ik nu.
Daar dacht ik wel anders over, toen ik als jong kind voor mijn gevoel werd doodgegooid met zijn muziek - daar kwam weer dat ergerlijke gejengel van die gitaar, die grafstem van die man die alleen maar over ellende kon zingen... En mijn vader die er verafgodend naast zat te stralen - deze man had geleefd, deze man had zoveel meegemaakt, daar was mijn pa zijn leven niets bij vergeleken. Want wat had hij nou gedaan...
Zoiets... Nu snap ik waar dat door komt, nu kan ik er het volste begrip voor opbrengen, maar toen...
En nou maar hopen dat de kinderen hier dat niet met mijn liefde voor 'mijn' muziek hebben/krijgen... Ah nee mam, niet weer Keane...
No comments:
Post a Comment