- horen zien en zwijgen -

Gisteren in de nabijheid mogen zijn van twee mensen die voor mij hoog aangeschreven staan in de spirituele wereld, waar ik veel van heb gehoord, gelezen en geleerd, tot nu toe.

Met een vriendin mocht ik meerijden naar Amsterdam, waar in de RAI de Dalai Lama en Sogyal Rinpoche (schrijver van The Tibetan book of Living and Dying) lezingen zouden houden. Vriendin had mij terloops vorige week gemeld dat er voor het auditorium nog plaatsen vrij waren en als ik zin had, ik met haar mee zou kunnen rijden. Tickets waren niet duur en zelfs het feit dat wij in een aparte ruimte zouden zitten (en dus niet eens in de buurt van de goede man zouden zijn) was geen obstakel. Het gebouw zou vast vol zitten met spiritueel gelijkgestemden en dat komt niet vaak voor, dus dat zou op zich al een fijne manier van je dag doorbrengen zijn.
Dat bleek inderdaad te kloppen - er heerste al een milde, vriendelijke stemming in de parkeerplaats, mensen leken al in de mood voor het 'ontmoeten' van die monnik uit Tibet en zo ging dat eigenlijk de rest van de dag door. Een vriendelijke afstandelijkheid. Op z'n Hollands...

Van te voren was ik een beetje huiverig voor aanbidders, die altijd wel naar dit soort evenementen komen; mensen die in iemand als de Dalai Lama een verlosser zien, een wijze die hen het Antwoord kan geven op al hun vragen, maar daar maakte hij dan weer meteen korte metten mee. De introductie van Erica Terpstra (?) viel een beetje plat omdat haar adoraties eigenlijk niet hoorden, maar welgemeend waren en dus het voordeel van de twijfel kregen. Het zal wel bij het Westen blijven horen. Hij was maar een simpele monnik, zei hij, niet meer, niet minder. Zij gedachten wilde hij graag met ons delen, maar hij was geen heilige, geen magiër die mensen van ziekten kon genezen. Anders had hij vorig jaar zelf ook geen operatie nodig gehad, en had hij zichzelf wel even genezen... Wise words, mate...

Omdat er bij mij al redelijk wat boeken over Boeddhisme doorheen zijn gejaagd, en er veeele gesprekken hebben plaatsgehad tussen mijzelf en manlief, was wat hij te vertellen had over compassie niet vreemd. En zo luisterend naar zijn betoog - dat compassie meegegeven is door liefhebbende moeders, die je op deze manier een diep vertrouwen leert geven in de goedheid van de mensen en de wereld om je heen; dat iemand vriendelijk en open tegemoet treden meer effect heeft dan blijven hangen in wellicht boosheid als men je verkeerd bejegent; dat perceptie meestal 90% beeldvorming is en maar 10% realiteit - voelde ik en soort zucht van verlichting (letterlijk), omdat ik deze manier van denken alleen in boekvorm had meegekregen, als concept, en hier zat iemand die het op een duidelijke, liefdevolle manier uit de doeken deed. Het klonk allemaal heel logisch, alsof dit licht zien helemaal niet zo moeilijk is, als je er maar voor open staat. En daar zit het hem nou juist. In een zaal vol mensen die dat ook snappen, of er tenminste een poging toe wagen, is zo denken niet moeilijk, en thuis lukt het ook nog wel, omdat wij de kinderen op een vrij Boeddhistische manier opvoeden - met compassie, maar ook met nadruk op eigen verantwoordelijkheid en eigen kunnen, en voelen hopelijk een vol vertrouwen daarin - maar zodra je de Echte Wereld ingaat, wordt het al eens stuk lastiger. Bij de C1000 zijn ze gewoon normaal bezig, de mevrouw van de Belastingdienst is ook normaal als zij mij aanspreekt over een betaling, mijn moeder is niet Boeddhistisch 'opgevoed' (verre van, zelfs, maar daar kon zij dan weer niets aan doen)... En al die dingen maken dat mijn compassie dagelijks behoorlijk op de proef worden gesteld...

Maar daar had Sogyal Rinpoche later in de dag wel een oplossing voor. In de namiddag gaf hij in de grote hal een lezing over het vinden van vrede en stabiliteit in een onrustige wereld. Hij leerde ons over de geest, en hoe die te temmen is. Over het feit dat wij allemaal op onze eigen manier zoeken naar geluk en het verlost zijn van lijden (wat het makkelijker zou moeten maken om mededogen voor andere te voelen - zij zijn immers net als jij aan het zoeken naar geluk en een manier om niet te hoeven lijden...). Over het omdraaien van je gedachten, en hoe je daarmee een gelukkiger leven tegemoet gaat. Tenslotte kreeg hij ons, net als de Dalai Lama een aantal uren ervoor, aan het mediteren, een grote zaal vol mensen, in diepe stilte, iedereen probeerde zijn gedachten te temmen, er vat op te krijgen, wat een prachtig effect gaf...

Al met al een inspirerende dag, waar ik nog lang over na zal denken, en ik hoop dat vele van de gedeelde filosofieën er in gebeiteld zullen worden en ik niet meer door die mevrouw van de Belastingdienst omver gekegeld wordt... Ook zij probeert op haar eigen manier gelukkig te zijn en niet meer te lijden.

Wel grappig - voor onze 15 euro kregen wij een prive-audientie in de gehoor-zaal, toen De Dalai Lama nog een paar minuten op het toneel verscheen en even verder ging op zijn betoog van eerder in de grote hal... Hij werd nog net niet geplet door de overenthousiaste toehoorders, en oogde net zo vriendelik en geduldig als hij in de media tot nog toe is geportreteerd.

Een gewone monnik uit Tibet...
Om stil van te worden...