- verjaarkrisis -

Ooit was er op tv een serie die Thirty-Something heette. Twee afleveringen van gezien, want hoewel zeer vermakelijk en goed geschreven, was het niet helemaal mijn kopje thee... Dit was toen ik zelf nog een Twenty-Something was, en was het waarschijnlijk nog iets te ver van mijn bed. Hoewel mijn levensstijl ongeveer overeenstemde met de personages in de serie (getrouwd, kindjes, tot over mijn oren gesettled...). Ik moest hier aan denken toen ik van week aan het wandelen was.

Nu ik op de vooravond sta van het verlaten van mijn eigen Thirty-something fase, begin ik me een beetje zorgen te maken over het feit dat ik dus een ouwe trut aan het worden ben... En dat terwijl sommige van mijn beste vrienden in de veertig zijn en er best wel gelukkig uitzien... Alsof het iets uitmaakt, zei een vriendin die een paar maanden geleden over die drempel is heen gestapt zonder merkbare kleerscheuren. Het is echt maar een getal, en hoe zwaarder jij het maakt door er over te stressen, hoe meer gewicht je het geeft. Nokken dus, en wel meteen... En natuurlijk heeft ze helemaal gelijk.

Maar toch... Veertig... 40... The Big Four O... Aaaaarrrghghghgghghggghhhh!!!!!
Papa mag blijven hangen zijn in de sixties, deze mama is erg blijven hangen in haar 27e levensjaar en met geen olifant is zij mee te slepen naar die magische grens die haar Middle Aged maakt... Hoe komt dat toch dat je eigen mentale leeftijd zo erg niet klopt met wie je werkelijk bent?

Ik vrees intussen de komende 5 weken, manlief dreigt met spandoeken, terwijl ik terugdreig met een scheiding...
Ach, het is maar een getalletje....
Yeah right...