- intens -

Is het hooggevoeligheid? Of is het intens-gevoeligheid?

Een van de vele dingen waar we het wel eens over hebben, manlief en ik, is het feit dat ik altijd zo diep ga. Ergens van genieten gaat met 180 km per uur. Als ik verdrietig ben, ben ik intens verdrietig. Als ik passie voel voor iets, is het met een diepte en een heftigheid waar ik wel eens bang van wordt. Als ik boos wordt, ben ik woedend. Ziedend. Zo'n furie waar je maar beter uit de buurt kan blijven.

Volgens manlief zou ik daar iets aan moeten doen. Is het misschien goed dat ik die intensiteit wat temper, er wat minder hevig in ga zitten. Het Boeddhisme gaat ook uit van mildheid, een middenweg, je emoties onder controle. En natuurlijk is daar wat voor te zeggen. Als we allen door het leven gaan, surfend over de golven van onze emoties, zou het inderdaad een potje worden, zou de wereld een lastige plek worden. En ik kom ook uit zo'n intense periode met een gevoel wat daar dan precies tegenover staat, van het ene op het andere ogenblik.

Misschien zit het hem ook in de benadering van die emoties. Opgroeiend in een gezin waar negatieve emoties als bedreigend werden gezien, was het inderdaad niet zo handig als je boos was, of jaloers of verdrietig. Want daar kon men niets mee. Teleurstelling moest meteen worden opgelost door een snoepje of iets anders waar je dan blij van werd, verdriet moest meteen behandeld worden (niet door jouzelf) en pijn door een pleister of een pilletje. Allemaal gedaan uit liefde, daar ben ik van overtuigd, maar ook door een dikke klodder angst. Angst voor die emoties. Angst voor de kracht ervan. Verdriet is een vreselijk gevoel, als je het niet mag voelen. Als je weet dat er iemand anders ook pijn heeft van jouw verdriet. Of als jouw teleurstelling een ander onzeker maakt of angstig.

Mijn volwassenheid is een reis door die emoties geworden. Een lange reis met pijn en verdriet en teleurstellingen, maar ook met liefde. Heel veel liefde. Ik heb moeten leren dat verdriet oke is, dat ik er weer uitkom. Dat er een leven is voorbij dat verdriet. Dat pijn een functie heeft, me verder kan helpen, ook al voelt het alsof er niets meer is dan die pijn, op dat moment. Als ik teleurgesteld ben, of boos, gaat dat weer over, maar op het moment zelf, moet ik het wel binnenlaten, en niet bedenken dat ik eigenlijk niet moet voelen wat ik dan voel, omdat er misschien iemand anders last van zou kunnen hebben.
En dan hebben we nog kinderen die al die emoties en gevoelens ook aan het verwerken zijn, op hun eigen manier, in hun eigen tempo. En die hooggevoeligheid maakt het er natuurlijk ook niet makkelijk op. Als ik iemands teleurstelling of boosheid voel, wil ik daar iets aan doen. Mijn eigen woede of teleurstelling inslikken, het beter maken voor die ander. En dat is niet zo handig (krijg je weer enge ziektes van). En de kinderen leren er ook niets van.

Gelukkig merk ik ook wel dat er schot inzit. Die middenweg zal er wel niet komen bij mij, maar mijn eigen onzekerheid en angsten zijn al zoveel minder. Een koe zal nooit een gazelle worden, dus ik zal ook wel nooit een beheerst, rustig mens worden wat alles onder controle heeft, maar zonder angst voor alles wat fout zou kunnen gaan of het gevoel dat ik het niet redt in mijn eentje voelt de wereld al een heel stuk minder bedreigend...