Naar aanleiding van een aantal dingen in de afgelopen week meen ik uit de kast te moeten komen. Het is niet makkelijk, maar ik zie geen andere mogelijkheid - ik ben hooggevoelig...
Een reactie op mijn reactie op een andere blog (die van Lisette) waar zij het had over haar hooggevoeligheid en de manier waarop zij er mee heeft leren omgaan, zette mij aan het denken. Haar vraag - hoe lukt het mij in vredesnaam om moeder van 4 kinderen te zijn en hooggevoelig - was een heel erg interessante, want dat is inderdaad niet erg makkelijk. Als je ook nog eens niet de meest georganiseerde mens op deze planeet bent, gevoelig voor kritiek en onzeker bent over je kunnen... Ik sta er soms echt van te kijken dat ik er nog ben...
Zelf weet ik natuurlijk niet beter dan dat ik zo ben, maar het uit leggen aan anderen vergt soms nogal wat moeite... Lange tijd dacht ik dat ik over-gevoelig was, en dus een aanstelster, maar sinds ik erover ben gaan lezen, weet ik ten eerste dat ik niet de enige ben, en ten tweede dat er mee te leven valt. Al is dat natuurlijk niet makkelijk - in deze wereld van veel prikkels, weinig plaats voor introversie en veel nadruk op prestatie. Ik trek mij heel graag en veelvuldig terug, lees, mediteer veel, wandel in stilte, raak totaal overweldigd door muziek of kunst, kan erg slecht tegen massa's mensen die bijvoorbeeld winkelen of boos zijn (daar zat ik als gevoelig tiepje Chelsea aan te moedigen in een stadion vol met Feyenoord-supporters...). Ik trek me ook teveel aan van wat men van me zou kunnen denken...
De laatste paar jaar hebben voor mij in het teken gestaan van het vinden van methodes om bij mezelf te blijven. Dat mediteren, bijvoorbeeld, is een heel fijne manier gebleken om de wereld even buiten te sluiten, even bij mezelf naar binnen te kruipen en mezelf aardig te vinden, vol te stoppen met liefde. En dan kan ik er weer eventjes tegen...
Gisteren, echter, en de dag ervoor, werd ik geconfronteerd met precies die mensen die ik in mijn normale leven probeer te vermijden. Omdat ze me van mijn stuk brengen, me heel erg laten wankelen, twijfel die grijpt me dan echt in mijn nek en het duurt heel lang voordat ik ervan hersteld ben. Verjaardagsvisite bij een kennis, en de kamer zat vol - op een iemand na, plus de gastvrouw - met regeltantes met poetsdrang. Van die lui die heel erg van alles vinden, en vooral overmatig veel moeite hebben met alles wat -in hun ogen dan- fout is aan deze wereld. Dat de school bijvoorbeeld slordig is, en dat de klas van Meester X zo'n zootje is, en dat de kinderen Zich Maar Aan De Regels Hebben Te Houden, en ga zo maar door... Het vrij normale recept van een stel vrouwen bij elkaar die malkander maar bleef bevestigen in hun regeldrang en poetswoede... Redelijk amusant, als je er tussen zat en er dus nix aan toe te voegen had, maar op een of andere manier kwam ik thuis met de gedachte: ik ben Chaotisch en daar zou ik eigenlijk iets aan moeten doen... En ik weet dat ik dat niet moet denken, dat zij vooral moeten blijven poetsen en regelen en ordenen, maar dat ik mijn chaos nodig heb om mijn eigen dingen te doen. En dat is oke...
Dit soort confrontaties (want zo voelt het dus) maakt dat ik me heel erg vaak helemaal wil terugtrekken uit De Maatschappij. Want het vergt gewoon heel erg veel van me om er in te functioneren... Manlief is ook behoorlijk gevoelig en die lukt het wonderwel om een baan te hebben, maar ik vrees met grote vrezen als ik me op de arbeidsmarkt zou moeten storten... Wat ik me herinner van 20 jaar terug was al behoorlijk traumatisch, wat moet dat nu wel niet zijn???
Ik zie bij een paar van de kinderen soortgelijke signalen, en ik weet dat ik ze op moet vangen door minder prikkels, ze hun eigen dingen laten doen, ze niet met pushen in wat voor richting ook (iets wat ik van thuis uit nog teveel kreeg. Mijn moeder ervoer mijn hooggevoeligheid als een zegen zowel als een last. Aan een kant was ik rustig en introvert, aan de andere zat ik liever in mijn kamer te tekenen of naar muziek te luisteren dan dat ik met vriendinnen iets ging doen. Niet dat ik er daar veel van had... Voor haar een teken dat er iets mis was met me).
Rust dus, en liefde en schoonheid en regelmaat en niet meer zo twijfelen aan mezelf. Mijn zelf is oke.
7 comments:
helemaal mee eens , vooral die laatste zin ;-)
Jouw Zelf is helemaal Oke!
Dat staat en bouw daar op.
-x- Daan
;-)))
Als ik dit nou eens elke dag lees...
Ik liep een beetje achter met blogs bijlezen, vanwege ziek kind. Vandaar nog niet gereageerd.. Maar goh! Wat fijn dat mijn stukje dit bij jou teweeg brengt!! En ik heb zelf het idee dat je de wereld aardig naar je hand kunt zetten met prikkels enzo.. Ik ga bijvoorbeeld nauwelijks naar verjaardagen, behalve als ik er echt niet onderuit kan (zondag schoonvader, maar dan overleggen we van te voren wanneer het het rustigst is op die dag..) Ik ga naar de markt op donderdagochtend, omdat er dan een heleboel lieve mensen van school rondlopen en op het terrasje zitten. Daar wordt ik blij van en ik heb meteen mijn (bio-) boodschappen... Ik heb met mezelf afgesproken dat ik als de kinderen op school zitten (dat is nu nog maar drie uurtjes per dag..:-( ..) alleen dingen voor mezelf doe, en de boel de boel laat.. En van al die leuke dingen die er hier te doen zijn, doe ik sporadisch iets en geniet er dan heeeel erg van.
En idd, ik ken je nog maar net maar vind je nu al een geweldig mens!! En omdat je niet kunt meelopen met de 'gemiddelde regeltante' is juist goed te zien hoe jij bent: mooi en goed!!!
Grappig, want ik vond mezelf altijd een saaie tut als ik mezelf ging behoeden voor teveel prikkels (feestjes mijdend en zo...). Ik wilde juist een leven vol moois en veel nieuws en spannends en dat gaat natuurlijk niet makkelijk hand in hand met de hooggevoelige natuur... Maar het is wel te doen, inderdaad, als je het op je eigen manier doet, je eigen limieten in de gaten houdend. Dus wandelen in Cornwall i.p.v. naar het strand tussen de duizenden badgasten...
En jij lijkt mij ook een heel mooi, inspirerend mens, Lisette.
Jou zelf is niet oke!! Jou zelf is uniek, is bijzonder en uitermate goed!
Herken alles maar ook zeker ook wat je schrijft over de poetsdames en al hun oordelen. Ik heb daar ook heel veel moeite mee en kan dan ook blijven hangen in 'ze zullen wel denken'. Ja, dat doen ze inderdaad! Ze kunnen ook niks anders dan praten over anderen omdat de zelfreflectie mist. En weet je, hier geldt mijn quote: Veroordeel jezelf niet want dat doet een ander dus wel voor je. (zie hier)
En wat betreft dat het bij jou thuis misschien niet helemaal schoon zou zijn of meer chaotisch... weet je, jij leeft tenminste!
*liset
probleem met jouw quote - die ik verder helemaal onderschrijf - is dat je getraind bent je zorgen te maken over wat anderen allemaal wel niet van je zouden kunnen denken, als je doet wat bij je past. En daar zit nou eenmaal de moeilijkheid: je weet dat het niet nuttig is, maar ervan afkomen is een stuk minder makkelijk... Ik bijvoorbeeld heb altijd voorgehouden gekregen dat ik egoïstisch was als ik mijn eigen pad volgde... En egoïstisch stond in ons huis gelijk aan duivels, dus dat liet je wel uit je hoofd.
Maar we gaan vrolijk verder...
liefs, Daan
Post a Comment