Gisteravond met vriendin P. drie uur naar Brad Pitt mogen staren. Zomaar, samen met nog een boel dames uit Bergen op Zoom en omstreken. In vele fases van ouderdom, dat dan weer wel, maar er was gelukkig ook nog een groot gedeelte waarin hij Brad Zoals We Hem Nu Kennen was, en dat was - voor mij en P. tenminste - best wel fijn.
We gingen namelijk naar The Curious Case of Benjamin Button, een film waar ik wat over gelezen had, bedacht dat ik beide hoofdrolspelers (dhr. Pitt en Cate Blanchett) wel te pruimen vind en hoopte dat het idee wat gebruikt werd daadwerkelijk zou werken. En ik geloof dat het dat wel gedaan heeft - werken.
Lastig uit te leggen verhaal (Benjamin Button wordt geboren als oude man en wordt gaandeweg steeds jonger, wat lastig is als hij de liefde van zijn leven voor zich wil winnen, of er een langdurige relatie mee wil aangaan) maar op een of andere manier is het zo gedaan dat het zowel niet sentimenteel was (in mijn ogen) en vermakelijk, en ook nog eens geloofwaardig. Pitt kende ik eerst alleen als mooie gladjakker in films als Ocean's Eleven (Twelve, Thirteen tot fifty-one...) en Seven, die zijn geweten schoonsuste met een film zoals Seven Years in Tibet en A River Runs Through It dus helemaal vertrouwen deed ik het niet, maar ik werd gelukkig totaal overtuigd van het tegendeel... Mooie Brad kan een oude knar van 80 neerzetten, evenals een fiere vijftiger en ook een jong joch van 18 (botox??). We krijgen een stukje sociale Amerikaanse geschiedenis les, prachtige beelden en interessante grime voorgeschoteld, alles waar ik in elk geval zeer van genoot. Een Amerikaanse film met zoveel geloofwaardige zwarte personages is volgens mij sowieso erg zeldzaam, en deze zat er vol mee. Het verhaal speelt in New Orleans, vanaf het eind van de Eerste Wereldoorlog - Benjamin's pleegmoeder is een sterke, lieve zwarte vrouw, een van zijn vrienden in het tehuis voor bejaarden waar hij woont is een pygmee en de bedienden -allen zwart- krijgen in de film gelaagde persoonlijkheden die ik nogal verfrissend vond.
Het symbool van de teruglopende klok, die aan het begin van het verhaal wordt uitgelegd, loopt als rode draad door het verhaal - soms zouden we allemaal wel terug willen gaan in de tijd, fouten herstellen of situaties veranderen zodat de afloop mooier is, of in elk geval minder pijnlijk.
Maar, zoals de met kogels doorzeefde kapitein van de sleepboot, waar Benjamin een jaar of 7 werkt en volwassen wordt (en steeds meer gaat lijken op Richard Gere met lang haar...), hem zegt als hij seconden van sterven verwijderd is - soms moet je leren loslaten. Een wijze les.
No comments:
Post a Comment