- wildernis-jaren -

Of het nou komt omdat ik een kind heb wat tegen uitvliegen aanzit, of omdat ik hormonally challenged ben - de tweede keer dat ik Into the wild heb gezien, nu net, maakte het nog meer indruk dan hij de eerste keer deed. Dus als de jongens mijn hints niet hebben begrepen en ik hem niet voor mijn verjaardag krijg van de zomer, sta ik de dag er na bij Van Leest op de stoep om hem aan te schaffen...

Met Max, die het hele puber-zijn volgens mij niet zo heel goed begrijpt, heb ik net - in afwezigheid van Iedereen die hier normaal woont - met een pizza op schoot De Film Van Het Decennium gezien. Samen, gezellig, want dat doen wij eigenlijk heel weinig. Max houdt bij films en muziek wel van ingewikkeld en niet voor de hand liggend (af en toe denk ik dat hij geen puistjes en vet haar hoort te hebben, omdat hij er al voorbij gegroeid is, qua intellect en inzicht, maar dat weet zijn lijf dus nog niet...), dus ging ik zijn intelligentie niet beledigen door het verhaal uit te leggen - hij had van Alan en mij wel eens wat opgevangen, maar daar had ie meer last van dat dat het hielp. Hij zag zelfs dingen die mijn pas de tweede keer opvielen...

Of het door het verhaal komt, dus, of door het feit dat mijn oudste met het uur zelfstandiger wordt, of dat mijn tweede kind daar ook al naar begint te neigen, of dat ik last krijg van eigen, onvervulde dromen tot Reizen en Vrijheid en Avontuur, of dat het hele verhaal zo dicht bij de manier van denken staat waarin ik mijzelf erg kan vinden, of de kracht van wat Alexander Supertramp/Chris McCandles overkwam, het beetje moois wat hij in diegenen die hij tegenkwam kon geven - in tegenstelling tot de eerste keer, toen ik alleen maar heel erg onder de indruk was, rolden er dikke tranen over mijn wangen. Ook Max was merkbaar aangeslagen - en dat is hij niet vaak...

Alan vond de film trouwens ook erg mooi, en dat voor iemand die vind dat films vooral geen verhaal moeten hebben (leidt teveel af...) Om de tegendraadse manier van naar de maatschappij kijken die doorklonk, zei hij... Daar kon hij tenminste wat mee...

Er zal een tijd komen dat Max, en Otto en Felix en Polly allemaal hun eigen weg gaan vinden, hun eigen vragen gaan stellen, hun eigen gedachten erover laten blijken en daarmee aan de slag gaan om hun eigen leven te gaan vormen, en ik hoop dat ik ze daarvoor alle ruimte kan geven. In de film zegt Alex/Chris dat iedereen tenminste eens zijn krachten zou moeten uitproberen, alleen maar gebruik makend van je hoofd en je handen, al was het maar een keer. Je hoeft niet sterkt te zijn, als je je maar krachtig voelt. En ik hoop erg dat onze 4 dat diep van binnen voelen...

Een mooie gedachte uit de film:
Happiness is only real when shared with others...