Het boek was bij mij binnengekomen als een bom. Het hele idee dat kinderen verwend worden als je ze veel knuffelt en niet laat huilen, wat diep van binnen al niet klopte, werd in het boek tegengesproken en ondermijnd. Een ander boek wat ik tijdens mijn eerste zwangerschap las - Three in a bed van Deborah Jackson - had mij al overtuigd, maar deze deed er nog een behoorlijke schep bovenop. Onze kinderen sliepen allen lekker dicht bij me, ik gaf ze tot in lengte van dagen borstvoeding en hoewel het bij de oudste niet van een leien dakje ging, lag dat vooral aan mijzelf. Ik geloof dat ze allen emotioneel wel stabiel zijn en er slaapt niemand meer (permanent) bij ons. Op af en toe een nachtmerrie of zieke zieligerd (een keer per jaar). En via de vrije school blijft er een stukje van de benadering die zo'n fijne bleek doorlopen.
De groep die was gevormd in England bleek een heel fijne steunploeg te zijn, telefonisch en met nieuwsbrieven die gewoon met de post kwamen (want internet was in Engeland nog lang niet doorgedrongen tot de Gewone Mensch), op dagen dat ik het echt niet meer zag zitten. Niet omdat het mee-zeul-ouderschap zo'n last legde op me, maar meer omdat ik geen houvast had om op terug te vallen. Ik had immers de brui gegeven aan bekende culturele standaard antwoorden maar daar was nog niet veel voor in de plek gekomen, behalve luisteren naar wat van binnen goed voelde, en toen was ik al helemaal een brok onzekerheid (de slagzin: 'wat geeft mij het recht te luisteren naar en vertrouwen op mijn innerlijke stem' was toen een default setting bij mij...)...
Ennihoe - via Facebook kwam ik weer eens op hun site terecht, en voelde dat dat allemaal zo lang geleden leek. Al dat meedragen, en borstvoeding en natuurlijk moeder-zijn - er gaat er bijna een op kamers, en de jongste is een madammeke met een eigen wil en krachtige innerlijk. Dankzij al dat gezeul? Wie weet. Ik weet wel dat het toen prachtig was om te doen, maar dat ik nu niet moet denken om het allemaal nog eens moeten... Straks, als er kleinkinderen komen misschien...
2 comments:
Onzekerheid had ik vooral bij de oudste, op vraag voeden en veel dragen werkte bij hem niet. Hij wilde rust en regelmaat (en eigenlijk gewoon geen baby zijn). Zoon 2 en beide dochters echte baby babies, die veel gewoon bij mama wilde zijn of dat nu aan de borst was of in mijn armen. Van kleine puk kan ik het nog niet zeggen, maar mijn andere kinderen zijn hele zelfstandige en wilskrachtige jonge mensen/pubers. Misschien niet door het volgen van een bepaald opvoed principe maar vooral door veel te luisteren naar hun behoeftes.
denk dat je met dat laatste stukje wel de spijker op zijn kop hebt geslagen - luisteren naar je kind... En wat goed voelt voor jou. In mijn geval was dat bij alle kids (behalve derde die het allemaal heel anders zag) zoveel mogelijk bij me dragen. Maar als je kind daar nix voor voelt, zal je een andere oplossing moeten zoeken...
Post a Comment