MM :: drijven

Als het lukt is het zo een fantastisch gevoel...

Je overgeven aan het Grote Niets...

Je laten gaan, meedrijven op de wolken van het Universum...

Vertrouwen dat alles gaat zoals het gaat en dat dat oke is.

Nee, dat dat helemaal prima is... Geen weerstand, geen angst, geen moeten.

Drijven, en zien waar je uitkomt.

Gisteren lukte het, even. Ik was aan het wandelen net buiten de stad, en ik was aan het denken. Want een dag of wat ervoor, terwijl ik de Happinez doorbladerde, knalde de gedachte binnen die met enige regelmaat binnenkomt en die mij steeds erg aan het twijfelen zet: wat/wie geeft mij het recht om mijn leven te leven zoals ik het wil? Waarom denk ik dat ik naar mijn hart mag luisteren, mijn pad mag volgen, terwijl de rest van Nederland/Europa/de wereld blijft geloven dat 'normaal doen' oke is, netjes doet wat van ze verwacht wordt... Waarom ik niet? Waarom ik anders???

En terwijl de harde wind de bomen deed kraken, en ik de beekjes heftig zag kabbelen, en de schapen in een kluitje in de velden stonden, wist ik het: Ik! Ik bepaal hoe ik mijn leven leidt, en ik geef mezelf het recht om te doen wat mijn hart me ingeeft. Het is de angst van diegenen die menen dat er toestemming gevraagd moet worden of een oordeel over geveld, hun eigen angst die bepaalt dat ze 'normaal' moeten doen. En het was mijn eigen angst die er in mee bleef gaan, bang als ik was voor het Grote Niets. Het Niets van geen steun en geen liefde, van alleen zijn en verpieteren. Maar die liefde zit in mij, die steun is er altijd, en vooral op plekken waar je het niet verwacht. Als je er maar voor openstaat.

Dus toen we 's avonds - na een bezoekje aan opa en oma - met een lekke band langs de snelweg stonden, zonder licht en met geen idee waar de krik en sleutel zich bevonden (gewoon nooit aan gedacht om op te zoeken...) en we de luxe hadden om te kiezen uit hulp, koos ik voor de hulp van opa. Onze reddende engel...

Turn off your mind, relax, and float downstream....