zat jouw angst steeds in een hoekje
te wachten tot de tijd rijp was
om mij te bespringen
te grijpen met zijn scherpe klauwen
als een donkere schim
was jouw vrees steeds dicht bij mij
om mij te behoeden, zei je
maar ik werd alleen maar banger
als een angstaanjagend spook
was jouw eigen angst mijn hoeder
liet ik steeds mijn hartstocht toetsen
aan jouw wijze, bange raad
maar een schim is niet meer dan dat
een beeld, een gedaante, een fantoom
niet van mij, maar van jou zelf
waarheen hij terug mag gaan
de lucht wordt langzaam helder,
het licht zal blijven schijnen
de liefde die ik voel
heeft de ruimte van binnen gevuld...
4 comments:
kijk, dat is nou een mooie ontwikkeling, om dàt te zien en te voelen. Laat het je niet meer afpakken!
liefs
I
dat gevoel vasthouden, dat is nog het lastigste...
x
D
je hoeft het ook niet vast te houden, als je het maar regelmatig terug kunt laten komen....
liefs
I
:-|
Post a Comment