Doordat mijn lief de website van The Guardian nog meer doorspit dan ik doe, komt hij wel eens juweeltjes tegen. Of wordt hij gewezen op dingen die hij was vergeten, maar die nog ergens in zijn (veel beter werkende) geheugen hangen en dan maakt hij mij daar wel op eens attent. Zo is mijn culturele bagage in de vele jaren dat wij samen zijn behoorlijk bijgespijkerd. Heel fijn, want ik had (en heb) een honger naar culturele kennis, en hij weet heel erg veel van de dingen waar ik nieuwsgierig naar ben. Ik heb hem dan weer op mijn beurt leren voelen en laten zien dat je niet alleen in je hoofd leeft, dus dat is dan weer heel fijn voor de Balans... Maar dat terzijde.
Een paar dagen geleden stuurde hij mij een link naar een Youtube filmpje wat een klein stukje was uit een serie van de BBC (uit de tijd dat ze nog fatsoenlijke programma's maakten, was daarbij zijn commentaar), wat - globaal - ging over de ontwikkeling van De Mens. Best heel indrukwekkend. Er kwam natuurlijk de 2e wereld oorlog in voor - een 'hoogtepunt' uit de moderne geschiedenis... De serie stamt uit de tijd dat WW2 zich pas een jaar of 30 ervoor had afgespeeld, dus het leefde nog wat meer dan het nu doet. Maar de man die het presenteerde - een lieve, stoffige geleerde die je zo in een collegezaal in Oxford kon zetten - vertelde ons, staande in een drassig Auschwitz, over hoe wetenschap niet de mens tot nummers veranderde, maar dat het kwam door dogma's en onwetendheid en een arrogante honger naar macht... Dat het niet het gas (of wapens) was wat mensen vermoordde, maar een overtuiging dat men het beter wist of beter was dan de ander. Zijn hoop was, dat we de dogma's kunnen loslaten, en de honger naar macht niet meer nodig hebben, en kennis en wetenschap niet gebruiken om - zoals toen - anderen te onderdrukken... 'Het doel heiligt de middelen' en 'het ontkennen of onderdrukken van de menselijke geest door de instandhouding van dogma's'... Twee dingen die funest zijn voor ons mensen. En toch laten we ons graag vertellen hoe het hoort, wat we moeten doen. Nog steeds... Kijk naar het Midden Oosten. Kijk naar de Tweede Kamer... Kijk maar naar de mensen om ons heen... Kijk naar onszelf... Alles liever dan zelf te moeten bedenken wat goed of fout is...
Hij quote Oliver Cromwell: ik smeek u vanuit het binnenste van christus - bedenk je dat het mogelijk is dat je het fout zou kunnen hebben...
Twijfelen dus, en flink...
3 comments:
Nou, dat doe ik dus al heel mijn leven, twijfelen... over mezelf, over anderen, over goed of niet goed, heb ik gelijk of juist de ander, of misschien wel niemand... Ik wilde er eigenlijk gewoon maar eens mee stoppen en af en toe maar eens denken dat het wel goed is zo... Toch niet slim dus???
I
nou, meer dat je naar jezelf leert luisteren, en niet zomaar een idee of levensvisie (of bevel) van een ander aanneemt zonder te zien of het wel klopt bij jouw zelf... Daarover twijfelen, dus.
Aan jezelf twijfelen is een resultaat van niet hebben leren luisteren (of meer: het hebben afgeleerd om te luisteren) naar jezelf, naar je echte gevoelens. Het is dus een soort van stemmetje in jezelf wat steeds aangeeft dat het niet klopt, maar je gaat gewoon door omdat het zo hoort, en daarom twijfel je.
(alsof het bij mij allemaal al geramd zit, maar het lukt wel steeds beter.. en dan is het echt heel heerlijk...)
x
ow, maar dan ben ik op de goede weg....., af en toe!
I
Post a Comment