een paar jaar terug kwam ik een
youtube link tegen wat mijn wereld zo'n beetje helemaal op zijn kop zette, alsmede het gevoel gaf dat er eindelijk nog iemand was die het ook begreep... {heb er al wel eens meer over geschreven, maar het kan nooit genoeg benadrukt worden, in mijn ogen...}
de meneer in het clipje is bioloog en gaf al jaren les op een universiteit ergens in Amerika, over genen, en dna en hoe het ons leven zogenaamd bepaalt. tot hij onderzoek ging doen naar wat een zootje stamcellen ging doen als de omgeving waarin die leefde veranderde. Tot zijn verbijstering groeide - van dezelfde cellen - een deel uit tot spiercellen, een ander deel, in een andere omgeving, tot vetcellen, en weer andere cellen {uit diezelfde begin-groep} tot botcellen groeiden... dezelfde cellen dus, met hetzelfde dna, maar door
de omgeving te veranderen, door het signaal dus wat ze kregen te veranderen, veranderde er ook iets in wat ze deden... hij probeerde het ook met een schaaltje cellen door die te zetten in een liefdevolle omgeving, en een schaaltje van dezelfde groep in een minder fijne, zieke omgeving, en
he presto - in de liefdevolle omgeving floreerden ze, in de minder fijne omgeving verpieterden ze...
hij verbreedde zijn onderzoek naar mensen en kwam tot de verbazingwekkende conclusie dat het bij mensen, wat zo'n paar biljoen cellen in een heel groot petri-schaaltje is, precies hetzelfde werkt... in een vriendelijke, gezonde, liefdevolle omgeving, zonder haat en angst en geweld, doen mensen het goed, zijn ze gezond, voelen ze zich lekker, worden ze beter; in een angstige, onplezierige, kille, stressvolle omgeving verpieteren mensen... zo simpel is het dus...
dit betekent ook dat wij zelf iets kunnen doen aan onze gezondheid. want hoe wij denken bepaalt hoe wij ons voelen. onze gedachten geven signalen aan ons brein, en dat brein geeft signalen aan chemicaliën in ons bloed en hormonen, zodat we weten of het oke is waar we zijn, of niet, of we moeten vechten of vluchten, of dat we relaxed kunnen doen wat we doen...
helaas is 95% van wat we doen bepaald door onbewuste gedachten, gedachten waar we weinig controle over hebben. die 95% van wat we denken is namelijk ingeprogrammeerd toen we klein waren, van onze conceptie tot we ongeveer 6 waren. toen ontwikkelde zich onze
blueprint, de blauwdruk van onze gedachten, en daar moeten we het dus maar mee doen... de meesten van ons zijn geblauwdrukt met heel beperkende gedachten {
nee dat kan je niet, nee daar ben je niet goed genoeg voor, nee, daar moet je voor naar de dokter, nee dat ie niet lief, nee, nee, nee...} en het idee dat we het slachtoffer zijn van onze genen, van de buitenwereld, van het toevalligheid van wat ons overkomt... {we denken wel dat we hele bewust zijn van alles wat we willen en doen en zo, maar maar 5% van wat we doen is bewust, de rest is dus automatisch. we kunnen het wel veranderen, maar dan moeten we ons heel erg bewust zijn van wat we denken en doen, en dat is zwaar werk, heel vermoeiend vaak en voordat we het weten zitten we weer terug in een patroon van vroeger.}
nou, zegt, Dr Lipton, daar klopt helemaal niks van... we zijn helemaal geen slachtoffer, we zijn sterkt en prima zoals we zijn, en ongeveer alle kwalen {behalve misschien 2% ervan} die voorkomen zijn het resultaat van de stress en onbalans waarin we leven, en waarvan we zijn gaan geloven dat het zo hoort... maar het hoort niet zo... wij hoeven niet ziek te zijn... wij hoeven niet ongelukkig te zijn, geen slachtoffer van slechte genen en oh jammer, niks aan te doen... alles wat wij hoeven te doen is een manier te vinden die bij ons past {
mindfulness,
meditatie,
hypnose,
EFT,
m.i.r. methode, etc} die ons kan helpen om ons bewustzijn te her-trainen, om onszelf te her-programeren en onze geest in standje Geluk te krijgen... dat kan niemand anders voor ons doen, maar daar kunnen we wel heel goed zelf voor zorgen...
hieronder {helaas in het engels...} de uitgebreide versie van wat Bruce Lipton hierover heeft te zeggen...
