daglicht

weet nog dat ik er op de Vrije School waar toen alleen Max heenging voor het eerst over hoorde.
Bij Jezelf Blijven...
had er niet heel veel mee, toen, t hoorde bij die mafkezen waar ik mijn kids toevertrouwde, met hun illusies over de Goede en Hele Mensch... ja hoor, dacht ik vaak, maar allez, ik had voor deze school gekozen, omdat ik er een Goed Gevoel bij had, en doorgaans vertrouw ik daar blind op, dus zo heel geschift zouden die mafkezen niet kunnen zijn... dan was ik het ook...

door de jaren heen heb ik vele lezingen gehoord, heb ik vele boeken gelezen, vele gesprekken gehad, en sinds een paar jaar heb ik op Youtube heel wat uiteenzettingen gehoord, en steeds kwam daar uit dat wij allen veel en veel teveel hangen aan de Buitenwereld, en heel onze eigen, rijke Binnenwereld lijken te zijn vergeten... natuurlijk wist ik al wel dat het beter is om die Buitenwereld een beetje buiten je te houden, maar hoe doe je dat in vredesnaam als je in de Moderne Wereld leeft waarin wij ons met zijn allen {ook de mafkezen van de vrije school} zich bevinden.

ten eerste die Buitenwereld een beetje buiten de deur houden, dat was al een goed begin... al dat getetter van de Buren en de Krant en TV en de kassière van de buurtsuper...  maar dat was het niet alleen... het grootste, meest belangrijke ding wat je kon doen, als Moderne Mensch in een Steeds Luidruchtiger wordende Wereld, is: Jezelf Vinden... 

je eigen waarheid onderzoeken...

klinkt heel erg geitewollen-sokkerig - hoe kan je nou jezelf vinden? je bent er toch al? gezeik allemaal... maar het blijkt toch steeds daarop uit te draaien: je Zelf vinden zonder de overtuigingen van iedereen die je ooit gekend hebt, en waar je mee samen leeft... je bloedeigen, helemaal van jezelf zijnde, prachtige Zelf, dus... want die schuilt ergens diep daarbinnen, maar daar is in de loop der tijd nogal wat aan puinzooi overheen gestort, in de vorm van negatieve overtuiging, kritiek, angst-die-overgebracht-is, en die dikke laag met puin, die moet er dus af...

en in het begin gaat dat gepaard met heel veel huilen {nou ja, bij mij dan...}, en boos zijn {vooral op diegenen die het dichtst bij je staan, omdat je dat gewend bent} en bang zijn {wie ben ik nog zonder al die overtuigingen??? wat moet ik in godsnaam nog vinden van van alles (nix...); wat zullen anderen wel van me denken?}, of door jezelf heel zielig te vinden {waarom ik?! het is allemaal de schuld van x...}, en andere overtuigingen {dan weet je tenminste waar je aan toe bent}... tot je op een gegeven moment doorhebt waar m de clou zit - daglicht!!! ik was er al! en ik was altijd al oke zoals ik was...

en natuurlijk zak je soms nog wel eens weg in die troep, omdat het even tijd nodig zal hebben om te beklijven dat je die puinzooi niet meer nodig hebt, en dat het leven zoveel mooier is zonder, zoveel zuiverder, en kleurrijker, en feestelijker... en als je eenmaal weet hoe je bij Jezelf kan blijven, je je een ander niet meer van je à propos kan halen {door hun meningen en angsten en overtuigingen niet meer aan te nemen als enige waarheid, maar te durven vertrouwen op die van jezelf}, dan lijkt de wereld ineens totaal anders...

de reis naar binnen is soms lang, en vaak lijkt het erop dat er geen einde aan komt, en dan wilde je dat je nooit was begonnen... maar het is een van de mooiste reizen die je ooit zal maken...

{hier staat heel mooi beschreven hoe je door positief  en liefdevol te denken een heel ander leven tegemoet kan gaan}