- beslissen -

Er zijn een aantal dingen die ik goed kan, zoals onzin tekenen, op de stoel naar tv kijken, veel te hard lachen, maar een van de dingen waar ik mezelf maar niet beter in krijg is: beslissen. Paars, of teal? Een goede fiets, of een leuke fiets? Wel of geen koffie? Wel of geen kinderen? En na die standaard twee, nog meer of toch stoppen? En nu net: welke sjabloon wil ik? Pardon? Die roze was wel leuk, maar die met die bolletjes ook... En waarom is er nou geen paars? Wat zegt die ik heb uitgekozen over mij? Als ik nou overkom als een troela, wat dan?

Gelukkig verkeer ik ook in de heerlijke omstandigheid dat ik samenleef met een man die daar allemaal niet zo moeilijk over doet. Je kiest voor wat of praktisch is, of je leuk vind op dat moment, of het goedkoopste is wanneer je portemonnee bijna leeg is. En dan is het klaar met zeuren. Verder met je leven, op naar het volgende dilemma... Dat begon 17 jaar geleden, toen ik hem leerde kennen, en ik moet zeggen: er zit schot in... Er wordt wat meer vanuit de heup geschoten, en besloten. Afgelopen voorjaar bijvoorbeeld, toen onze Grote Auto ermee ophield en we voor de keuze stonden: of een reparatie die meer zou gaan kosten dan we op dat moment in de bank hadden of bereid waren te lenen, of een andere, kleinere auto. Daar stonden we dus, in de garage aan het eind van de straat van mijn ouders, te kijken naar het aanbod, en ons micro-budget in ons achterhoofd. De garagehouder, een jongen die ik nog ken uit mijn jeugd, stond ons van alles aan te prijzen, er van uitgaand dat wij niet onder zouden gaan doen voor de Grote Auto en wij vast wel ergens een zak met geld hadden liggen, ondanks mijn eerdere mededeling dat we bijna blut waren. En toen waren de rollen ineens omgedraaid - Alan stond te treuzelen, en te twijfelen, zouden we wel moeten kiezen voor een kleinere auto, en hoe oud moest ie wel niet zijn, en ging dat wel lukken met 4 kinderen. Tot mijn oog viel op het oudste, kleinste, leukste, knalroodste karretje wat er tussen stond.
"Die is het," fluisterde ik tegen Alan, die mij aankeek alsof ik gek was geworden.
"Hij is oud en klein en knalrood," fluisterde hij terug.
"Yep, en toch is dit 'm," ging ik verder, alle deuren (twee + de kattenbak) openend, de priemende ogen van de verkoper die het helemaal niet meer begreep in mijn rug. Mijn vraag of we een proefrit mochten maken werd beantwoord met nog net geen sneer, en eenmaal achter het stuur, was ook mijn man overtuigd, en 'ruilden' wij onze Grote Auto is voor een kleintje waar we met heel veel moeite met zijn zessen in passen...
Maar hij rijdt, en hij is zuinig, en we houden nu geld over aan het eind van de maand (i.p.v. andersom...). Daar kunnen we nu af en toe een nieuwe fiets van kopen voor de kinderen... (maar wat voor een dan - een leuke, of een goede?)

Een van de betere beslissingen?