- als ik mijn lief niet had... -

even heel ongegeneerd mijn lief de hemel in prijzen... Niet dat ik hem daar nu al wil hebben, hij mag van mij nog heel lang hier rondsjouwen. Maar heel soms, als ik hem een oud mannetje vind (hij is 7 jaar ouder dan ik ben), en mezelf een veel jonger, dynamischer exemplaar gun (m/v) om spannende en onhuisvrouwelijke dingen mee te gaan doen, dan ben ik wel eens heel erg niet lief naar hem toe. Bij deze een verontschuldiging....


Gisteren hebben wij bijvoorbeeld de hele dag samen doorgebracht, want we zouden in de Kunsthal in Rotterdam eindelijk eens de expositie van Giacometti's levenswerk gaan bezichtigen. Alan is al langer een bewonderaar en ik wilde, nu ik zelf ruimtelijk werk, eens over mijn eerder gevelde oordeel van de man af. Ooit heb ik in the Tate Gallery in London een van zijn werken gezien en was er alles behalve wild van (mijn 'grapje': Alan bewondert kunst, ik maak het...), en omdat ik al 17 jaar mijn mening over dingen heb moeten bijspijkeren vanwege het feit dat ik gewoon heel weinig afwist van veel dingen - in tegenstelling tot lief, die veel wist van de dingen waar ik ook graag meer vanaf wilde weten (de lijst is eindeloos) - had ik er eigenlijk niet zoveel zin in. Maar een dagje met zijn tweeen gebeurt niet vaak, en Rotterdam heeft ook leuke kanten (toch...) dus togen wij erheen. En natuurlijk had hij weer gelijk.


Dankzij Alan weet ik bijvoorbeeld dat Franse en Italiaanse films best wel leuk kunnen zijn; dat het niet eng is om in London rond te wandelen 's avonds; dat toneelstukken lezen interessant is (heb net Equus uit, en ben er nogal van onder de indruk); dat ik niet in machteloosheid hoef te blijven hangen; dat Joy Division de voorloper was van New Order en dat die op hun beurt weer invloed hebben uitgeoefend op The Cure; dat niet alle mannen hopeloos zijn en ook kunnen afwassen; hoe respect werkt; dat ik veel sterker ben dan ik altijd dacht; hoe de Britse cultuur in elkaar steekt; dat boterhammen met chips best wel lekker kunnen zijn; dat de wereld veel groter en veel minder angstaanjagend is dan ik altijd heb leren geloven - en nog veel meer...

Als ik mijn lief niet als lief had gehad, was ik nu niet wie ik nu ben...
Dankjewel, enne... leeftijd is ook maar een nummer... (vandaar dat ik mijn veertigste niet vier dit jaar...)

- and the next tagged blogger is... -

Nou dankjewel, Daan


het tag-lijntje gaat hierheen - en ik mag uit mijn vierde mapje (???) de vierde foto plukken... Heb ik vier mappen dan?


Ploeg ploeg...


Ja dus, heb alleen geen vier andere bloggers om aan door te sturen...
Iets anders verzinnen dan maar.
Eerst die foto



Onze moody Max, gefotografeerd door Otto, lekker wazig, maar dat zit in de familie...


Volgende blogger:
Guusje

- pindakaas -

Daarnet, toen ik een paar boterhammen stond te smeren voor Prinsesje Polly, schoot het ineens door me heen dat ik intussen - na zo'n 5876 boterhammen met pindakaas te hebben bepleisterd - pindakaas heel smerig begin te vinden.... En zo zijn er wel meer dingen die ik sinds ik moeder ben geworden anders ben gaan doen/zien/beoordelen...

Zoals:
- fietsen is verschrikkelijk.
- verhalen voorlezen is leuk
- een discussie aangaan met een jongen van 15 kan erg leerzaam zijn
- een discussie aangaan met een jongen van 15 kan erg vermoeiend zijn
- langs de lijn naar een voetbalwedstrijd staan kijken is best wel geinig
- langs de lijn met mede-ouders staan praten kan interessant zijn
- zwemles is saaaaaiiiiii.....
- zwemmen in een zwembad is vreselijk
- ik ben erg slecht in het bijhouden van mijn administratie - maar dat wist ik al...
- kindertekeningen zijn gewoon altijd mooi
- je zoon zien spelen op een podium, zo cool als een komkommer, alsof hij er hoort, is ongelofelijk heerlijk om te zien...

Dat diezelfde zoon verslaafd is aan boterhammen met pindakaas, moet ik er dan voorlopig maar voor lief bij nemen... Straks als hij beroemd is...

- maandagochtenden -

Wanneer het precies begon weet ik niet meer, maar maandagochtenden zijn heilig voor me. En dat voor iemand die sinds mensenheugenis (de mijne dan...) een schurfthekel heeft aan maandagochtenden. Spijbelen deed ik op maandagochtend, in bed blijven liggen en net doen of ik heel erg ziek was (mijn moeder was verbazingwekkend makkelijk te overtuigen van mijn plotseling opgekomen griep, bless her), om dan de dag erna weer beter te zijn en weer zin in het leven te hebben. Die van mij proberen het ook wel eens, maar ik heb dan weer geleerd van mijn eigen tactieken en ze ontkomen er voorlopig niet aan... Hoewel, soms is het ook wel gewoon heel gezellig met een van de kids op de bank hangend boekjes te lezen of naar Friends te kijken, illegaal, in de baas zijn tijd...

Als werknemer was ik ook nog wel eens thuis te vinden op maandagochtenden, maar niet zo heel vaak, want het werk wat ik deed voor de kinderen was eigenlijk wel gezellig.

En toen kwamen de kids en werd ik selfemployed. Maandagen bleven 'niet fijn' want de sprong van het weekend lang 'met Alan' naar de week 'zonder Alan' vond ik lang een lastige. Waarom? Zal wel met mijn aanleg tot watje te maken hebben...

Langzaamaan gingen er kinderen naar school, en werd het huis leger, en uiteindelijk kwam de dag dat de jongste -Polly- naar Juffie Rieja ging, alwaar zij het heerlijk naar haar zin had, meteen en ik in een leeg huis terugkwam. Zo lang naar verlangd, gewoon het huis voor mezelf alleen, maar toen het zover was, bleek het eigenlijk ongelofelijk saai te zijn. Niemand die iets aan me vroeg. Niemand die iets voorgelezen wilde, of een ommetje maken. Ik mocht iets voor mezelf gaan doen. Maar wat in vredesnaam? Foto's inplakken of zolders opruimen, zoals vriendinnen schijnbaar uren aan leken te besteden en voldoening uit haalden? Nee danku.. Veel te nuttig... Vrijwilligerswerk, zoals mijn moeder voorstelde? Doe ik op school al niet genoeg, met markten en hulp in de klas? En ik werk thuis ook al voor nix... Tja... Dan bleef er niet veel anders over dan de interesses die ik al mijn hele leven had in artistiekerig zijn te gaan onderzoeken. Nou dat werd het dus, en vooral op maandagochtend blijkt de drang naar schrijven, tekenen, lezen-op-internet iets te zijn waar ik grote behoefte aan heb... Even niemand die iets vraagt, ruzies die niet aangehoord hoeven worden, geen gesprekken gevoerd met pubers die de (on-)zin van het leven beginnen te ontdekken - mezelf en een kop koffie: heerlijk.

En uitgerekend op maandagochtenden wordt zoon Max pas om half elf op school verwacht. Op zich wel gezellig eigenlijk, hebben we ook eens tijd om bij te kletsen. Vanochtend echter zijn ook de jongste twee vrij, en mag ik Felix zijn Batman-pak dichtknopen en wil Polly haar prinsessenjurk aan, en is de woonkamer een zwijnenstal en wil Alan graag dat ik De Kast Onder De Trap uitmest, en moeten er nog boodschappen worden gedaan en zit er een verhaal in mijn hoofd die er dus niet uitkan, want met Batman en Prinses Polly die een erg luidruchtig spel spelen waarin van de bak springen en keihard zingen een grote rol spelen is dat niet erg handig...


Nou ja, er is altijd nog Dinsdag-ochtend.....

- beslissen -

Er zijn een aantal dingen die ik goed kan, zoals onzin tekenen, op de stoel naar tv kijken, veel te hard lachen, maar een van de dingen waar ik mezelf maar niet beter in krijg is: beslissen. Paars, of teal? Een goede fiets, of een leuke fiets? Wel of geen koffie? Wel of geen kinderen? En na die standaard twee, nog meer of toch stoppen? En nu net: welke sjabloon wil ik? Pardon? Die roze was wel leuk, maar die met die bolletjes ook... En waarom is er nou geen paars? Wat zegt die ik heb uitgekozen over mij? Als ik nou overkom als een troela, wat dan?

Gelukkig verkeer ik ook in de heerlijke omstandigheid dat ik samenleef met een man die daar allemaal niet zo moeilijk over doet. Je kiest voor wat of praktisch is, of je leuk vind op dat moment, of het goedkoopste is wanneer je portemonnee bijna leeg is. En dan is het klaar met zeuren. Verder met je leven, op naar het volgende dilemma... Dat begon 17 jaar geleden, toen ik hem leerde kennen, en ik moet zeggen: er zit schot in... Er wordt wat meer vanuit de heup geschoten, en besloten. Afgelopen voorjaar bijvoorbeeld, toen onze Grote Auto ermee ophield en we voor de keuze stonden: of een reparatie die meer zou gaan kosten dan we op dat moment in de bank hadden of bereid waren te lenen, of een andere, kleinere auto. Daar stonden we dus, in de garage aan het eind van de straat van mijn ouders, te kijken naar het aanbod, en ons micro-budget in ons achterhoofd. De garagehouder, een jongen die ik nog ken uit mijn jeugd, stond ons van alles aan te prijzen, er van uitgaand dat wij niet onder zouden gaan doen voor de Grote Auto en wij vast wel ergens een zak met geld hadden liggen, ondanks mijn eerdere mededeling dat we bijna blut waren. En toen waren de rollen ineens omgedraaid - Alan stond te treuzelen, en te twijfelen, zouden we wel moeten kiezen voor een kleinere auto, en hoe oud moest ie wel niet zijn, en ging dat wel lukken met 4 kinderen. Tot mijn oog viel op het oudste, kleinste, leukste, knalroodste karretje wat er tussen stond.
"Die is het," fluisterde ik tegen Alan, die mij aankeek alsof ik gek was geworden.
"Hij is oud en klein en knalrood," fluisterde hij terug.
"Yep, en toch is dit 'm," ging ik verder, alle deuren (twee + de kattenbak) openend, de priemende ogen van de verkoper die het helemaal niet meer begreep in mijn rug. Mijn vraag of we een proefrit mochten maken werd beantwoord met nog net geen sneer, en eenmaal achter het stuur, was ook mijn man overtuigd, en 'ruilden' wij onze Grote Auto is voor een kleintje waar we met heel veel moeite met zijn zessen in passen...
Maar hij rijdt, en hij is zuinig, en we houden nu geld over aan het eind van de maand (i.p.v. andersom...). Daar kunnen we nu af en toe een nieuwe fiets van kopen voor de kinderen... (maar wat voor een dan - een leuke, of een goede?)

Een van de betere beslissingen?