conventie

voor mijn gevoel bracht ik de grootste tijd dat ik niet werkte door met baby-sitten, toen ik een jaar of 19 was. mijn baan was 'administratief medewerker' op het hoofdkantoor van een opticien-keten, wat zoveel inhield dat ik gegevens mocht inbrengen in de toen net heel hippe computers, en nog wat taken die elke miep met mavo wel aankon. een leuke baan, met leuke collega's, alleen woonden die allemaal in de buurt van Rotterdam, of waren ze getrouwd/verloofd/niet compatible met mijn humor dus hield ik er niet zo heel veel sociaal contact aan over. dus bleef er tijd over voor babysitten.

ik woonde vroeger in een dorp. net groot genoeg dat niet iedereen elkaar kende, maar dat scheelde niet heel veel. mijn moeder kende wel iedereen, en ook iedereen die kinderen had waar nog een babysit bij moest als mama en papa 's avonds naar de bios/kroeg/vergadering moesten, en dat leverde een leuk extra centje op, op zaterdagavonden dat ik toch nix anders te doen had. en vaak hadden die oppasadressen heel leuke kinderen die heel vroeg naar bed moesten, en kabel-tv...

een van die adressen is me om een of andere reden erg bijgebleven... het gezin was 'import' in het dorp, in de zin dat ze van buiten het dorp waren, en niet uit Rotterdam kwamen {zowat alle import kwam uit de grote stad aan de Maas, dus die begrepen we na een tijdje wel}. waar dan wel weet ik niet meer precies - Amsterdam? Groningen? Deventer? wat ik wel wist was hun reputatie. de vader was een wat wereldvreemd maar erg begaand man, de moeder een bedeesde, lieve, artistieke vrouw. ze hadden 2 kinderen en mixten niet echt met de rest van het dorp. dus waren ze een beetje verdacht... mijn moeder kende ze van de badminton vereniging, en was niet helemaal onder de indruk van de standaard van hygiëne van vader. en om eerlijk te zijn: hij riekte nogal. wat het lastig maakte om een gesprek van langer dan vijf minuten te hebben, wat dan weer heel jammer was, want hij was best heel intelligent en interessant qua ideeën, ruimdenkender dan menig dorpeling. intellectueel, zou ik bijna roepen... en die hadden we in het dorp nogal weinig. dus toen ze een oppas nodig hadden en mij vroegen, zei ik graag ja. ik voelde me een beetje verwant - ze waren anders, eigenzinnig, denkers, hippies.

hun huis was een gewoon rijtjes-huurhuis, maar van binnen anders dan welk huis in daarvoor had gezien: vol planten, heel rommelig, veel bamboe en hout... en ik had graag geschreven nu dat ik het prachtig vond, heel die onconventionele levenshouding, hun 'wij doen het op onze manier en fuck wat de rest van dit dorp ervan denkt' houding, maar ik was toen nog heel erg het kind van mijn ouders, en liet me beïnvloeden door wat er in het dorp over het gezin werd gedacht, over de luiheid die echt niet kon, over het gesleep met snotterige, plakkerige kinders, die voor galg en rad werden opgevoed met hun vrijzinnige gedoe... in eerste instantie vond ik ze heel leuk, boeiend zelfs, maar iets liet me mijn mening veranderen... en nu schaam ik me daar erg voor... dat ik niet met een wijdere blik naar ze kon kijken, toen.

gelukkig heb ik die wijdere blik later verder ontwikkeld, levend in een ander land, in een andere cultuur, lerend over de veelzijdigheid van Het Leven, de mens in al zijn gevarieerdheid - ook de plakkerige, riekende, langharige, luie, en dat het in ons allemaal zit... je moet het maar aandurven het te accepteren...

een nogal onconventioneel uitziende caravan
op de healing field in glastonbury