een paar weken terug vertelde een kennis van me dat ze al 7 jaar niet meer op vakantie is geweest met haar zoon, omdat ze niemand kon bedenken die op haar hond en 2 poezen kon/wilde passen. en mijn Spontane Zelf besloot in te grijpen, door aan te bieden dat ik dat dan wel kon doen... week 3 en 4 van de vakantie, ik had toch nix gepland, en wellicht zou het ook wel een goed idee zijn als meneer G en ik wat minder tijd met elkaar doorbrachten... god had een oplossing geboden... kennis keek me alsof ik getroffen was door bliksem, maar ik bleef bij mijn aanbod, zij ging eens stevig nadenken, en de conclusie is dus dat ik nu tijdelijk in een ander huis in de stad woon, in een andere wijk, en me suf geniet van hond, poezen, huis, tuin en 'vrijheid'... het is werkelijk verbijsterend hoezeer ik geniet van met de kinderen te keutelen, mijn eigen dingen doend, in de tuin genietend van een kopje koffie, de hond uitlaten om 8 uur 's ochtends {ACHT UUR!!?! IN DE VAKANTIE!?!!?}, terwijl het ochtendgloren al uren bezig is met de dag... een opsteker voor dat deel van mezelf wat al jaren overtuigd is dat ik hopeloos zou zijn alleen, dat ik het niet zou kunnen zonder bepaalde personen in mijn leven... op dagelijkse basis...
bullcrap dus, kennelijk... altijd alleen is een ander verhaal, natuurlijk, maar het hopeloze schaap dat ik altijd dacht te zijn lijkt te zijn veranderd in een iets minder hopeloos ding... dit biedt perspectieven...
No comments:
Post a Comment