de derde keer

{kort verhaal}

Het was al de derde keer dat de gedachte bij me op kwam. De derde keer, en ik wist uit ervaring dat het dan iets betekent. een teken, zeg maar, een verwijzing, ergens diep van binnenuit, iets wat ik in de gaten zou gaan moeten houden, want het zou toch niet ophouden me te vertellen dat ik die kant op moest, en niet een andere, dank je wel...

Ik was al een week in deze nieuwe stad, een stadje vol nieuwe dingen, nieuwe mensen, een stadje waar ik op goed geluk was heen gegaan, zonder vooraf iets te boeken of te bedenken dat ik daar iets had te zoeken, of te vinden. Ik reed er heen, met mijn busje, volgde de afslagen op de snelweg, puur op gevoel, en reed een glorieus groen gebied in, vol met bomen en beekjes, zo'n gebied wat je op foto's ziet, bij het reisbureau. Zo'n gebied met dorpjes van honderden jaren oud, waar de geschiedenis vanaf druipt, met huizen die al god-weet hoe lang geleden in elkaar zijn gezet, waar generaties mensen hun stempel op hebben gedrukt, en die pleinen hadden waar van die knoestige eiken groeiden met nestjes er in en waar bankjes onder stonden waar oude mannetjes de wereld bespreken. En toen ik dit stadje inreed was ik bijna doorgereden, maar iets deed me kijken naar een bord, naast de bakker, waar een tentoonstelling was aangekondigd, en ik parkeerde mijn busje om de hoek, liep de ruimte binnen waar de tentoonstelling werd gehouden, en was verbijsterd over het gevoel wat me overkwam. Ik voelde me Gelukkig...

In de ruimte stonden beelden, gemaakt van steen en vilt en stukken drijfhout van het strand een eindje verderop, en het geheel wat werd gevormd was frappant. Niet mooi, of zeer aantrekkelijk, maar het speelde met mijn geest, met de oordelen die ik had over de wereld, over de overtuigingen die ik met me meedroeg, als een molensteen om  mijn nek. Overtuigingen waar ik graag vanaf wilde, omdat ik voelde dat ze me de zee in trokken, me verzopen met hun verstikkende kracht. Ik zocht een manier om verder te gaan zonder die molensteen, zonder die overtuigingen waar ik niets mee kon, niets meer mee wilde, en daar, staande in die kleine galerij vol met beelden, daar vond ik een soort van antwoord. 

De derde 'aanwijzing' die ik zag, net, de gedachte die in mij opkwam en die niet meer weg zou gaan, leidde me naar een winkel naast de bistro waar ik elke ochtend mijn eerste kopje koffie van de dag neem. Het is een tentje waar ik ooit van hoopte het te vinden, omdat in mijn herinnering tijdens een vakantie aan de kust, ver weg hier vandaan, de koffie in een soortgelijke bistro zo ongeveer de lekkerste was die ik ooit had geproefd. Misschien was het het gezelschap waarin ik mij toen bevond - een fijne vriend die mijn ogen deed openen, alsmede mijn hart, die jongen die niet mijn liefste was, maar wel lange tijd de liefste bleek - misschien was het gewoon wel de lekkerste koffie die ik ooit had gedronken, wie weet, maar deze bistro deed me er aan denken, en toen ik net naar binnen liep, komende van een andere kant dan ik gewoonlijk deed (omdat ik dan langs een slagerij kom die me niet echt bevalt, maar vandaag was die gesloten, en ik wilde een andere route lopen), viel mij de etalage op in de winkel twee panden er vandaan. Nou is die etalage op zijn zachts gezegd nogal opvallend, dus zo heel vreemd was dat niet, maar hij viel nog meer op dan normaal. Deze keer hing er namelijk een briefje naast de voordeur. Er werd iemand gezocht die hun reclameborden zou kunnen schrijven, omdat 'wegens omstandigheden' de vorige schrijver was vertrokken. Tenminste, dat maak ik er nu van. Misschien had de mevrouw van de delicatessenzaak er wel zelf geen zin meer in. Kon natuurlijk makkelijk... en dan had ze nu geluk, want ik verdien al jaren de kost met het schrijven van borden. Uithangborden, reclameborden, aankondigingen, prijskaartjes - men schijnt het mooi te vinden als ik het doe, op mijn manier, en men betaalt er graag voor... En ik vond het prima... Al is het soms maar een bakje koffie... 

Dus ga ik naar de winkel, stel mezelf voor, en laat zien wat ik zoals kan, met een markeerstift en een stuk glanzend papier. Ze glundert, biedt mij een tijdelijke positie aan als verkoper, welke ik accepteer, en ik weet dat ik de komende tijd niet zal vertrekken uit deze kleine stad aan zee...