Net belde er een mevrouw op van Oxfam/Novib, om te vragen of ik interesse had in het helpen bewerkstelligen van een of ander project, ergens in Afrika. Ja, wat zeg je dan? Nee? Heb ik geen geld voor? Ze zoeken het maar uit daar? Hadden ze maar niet in Afrika geboren moeten worden??? Mijn man is daar resoluut in: er zijn mensen die hebben veel en veel meer geld/middelen dan wij hebben, laten die maar een donatie doen om van hun schuldgevoel af te komen. Maar ik heb daar dan weer zo'n 'ja maar, je rijkdom delen doet het groeien'-waan bij...
Bij die types die opbellen - steevast onder het eten - om te vragen of je van energieleverancier of hypotheekverstrekker (hebben we niet eens) wil veranderen, en waarom niet, heb ik weinig moeite: die laat ik of eerst hun verhaal doen, om ze dan te vertellen dat ik daar geen zin in heb, dankuwel, en nee ik ga niet uitleggen waarom niet, maar bij Amnesty, Greenpeace en Oxfam lukt me dat dus niet zo goed. Daar komt mijn rijke westerse stinkerds schuldgevoel weer om de hoek. Wij hebben het altijd nog veel beter dan hunnie daar...
Maar toch... Die mevrouw heeft ook maar de opdracht gekregen om aan De Volgende op het lijstje hetzelfde zielige verhaaltje op te hangen, hetzelfde hopelijk op het schuldgevoel werkende toontje aan te slaan, in de hoop dat ik er wel intrap. Dan heeft zij weer een extra turfje vandaag, weer wat dichter bij haar bonus. Dat Greenpeace en Amnesty en Novid ook al gebruik maken van cold selling is begrijpelijk - elke euro is beter dan nix - maar ik bedacht me, terwijl ik luisterde naar het verhaaltje wat het meiske aan de andere kant van de lijn op stond te lepelen, dat ik niet met een bevlogen mens stond te praten. Dat ik te maken had met een getraind robotje die in loondienst werkt. En dat het haar werkelijk worst zal wezen (behalve die bonus die ze misloopt dan) of ik mijn maandelijkse bijdrage vertienvoudig, of niet.
Dus zei ik nee.
En toch voel ik me schuldig...
No comments:
Post a Comment