- haar -

Mijn haar wordt steeds korter...
Had ik voor de herfstvakantie nog een weelderige bos met lokken, nu heb ik een koude nek en nog-net-geen-stekels... Zou het een vroege midlifecrisis zijn? Of een identiteits-wending? Twee van mijn kinderen (de jongens dan) hebben langer haar dan hun moeder. Polly bekijkt mij met argusogen.


Waarom is haar zo belangrijk in hoe je jezelf ziet, of hoe de wereld je ziet? Het heeft mij lange tijd bezig gehouden, vooral toen ik er twee jaar geleden al eens een stuk had afgehaald en merkte hoeveel anders mensen naar je kijken, hoe zeer mannen bijvoorbeeld ineens totaal geen interesse blijken te tonen... Een vrouw met lang haar = het aanzien waard. Eentje met kort haar = oninteressant... Heel simpel. Alsof je onzichtbaar was ineens. En ik had ook al gemerkt dat de meeste vrouwen die de dertig gepasseerd zijn, als een soort ongeschreven regel hun lange(re) haar eraf halen. En dat ging ik dus niet doen. Het leek me vreselijk om niet meer bekeken te worden, om niet meer interessant gevonden te worden. Alsof dat met je haar te maken had, maar allez...


Maar haar is niet alleen een teken naar buiten ("Ik heb me er bij deze bij neergelegd dat ik geen jonkie ben") maar ook naar jezelf toe. Niet naar de kapper hoeven is eigenlijk wel fijn (bij mij ging het er een keer in de 15 maanden of zo af en dat was het dan weer...), en ik ben er ook niet eentje die met mousse en gel in weer wil. Dacht ik. Een deel van mij ziet mezelf niet als meisje-meisje die lange haren heeft en met clipjes in de weer is, net als mijn dochter van 6. Heerlijk om te zien bij haar, maar het klopte niet meer met het beeld wat ik van mezelf had. Dat van oermoeder, supervrouwelijk, met een voorkeur voor tuttebellen. Heel maf, hoe ik dat jaren wel had, sinds Max onderweg was, en hoe dat nu langzaam wegebt... Zou het met hormonen te maken hebben?