voorbeoordeeld

in nogal rap tempo raak ik van mijn vooroordelen af...

zo vond ik Nick en Simon heel erg. Volendammers (nog meer?!) met ambitie. Dus fout... zo was mijn oordeel. Maar na een bezoekje aan de wereld draait doorrrr (van de heren, ik wacht nog steeds op een uitnodiging...) blijken ze zowel best aardig als prima muzikanten. Vond hun liedjes best wel te pruimen, en ook hun vertolking van een Simon & Garfunkel lied klonk niet verkeerd... Dat ze een lied van hen hadden gekozen was al een reden voor een paar extra bonus punten...

En vanmorgen las ik in de gids een interviewtje met Georgina Verbaan...

Zij kon ook al geen potje breken bij mij. Een leeghoofdje die het vooral moest hebben van haar meisjesachtige charme, want van talent was weinig sprake... Geloof nog niet dat ze blaakt van op Anne-Wil Blankers of Linda van Dijk gelijkend acteertalent, maar na het lezen van wat ze te zeggen had, leek het in mijn ogen dat ze gewoon een lief meisje is, een chaotisch, charmant, lief meisje. En omdat ze eruit ziet alsof ze overal mee wegkomt, heb ik altijd een vreselijke hekel aan d'r gehad. Want ik kwam nergens mee weg, na mijn 30e... Zoals de meeste meisjes nergens meer mee wegkomen, tenzij ze 'opvallende' lichamelijke kenmerken hebben, en blond zijn...

Niet dat ik bitter ben, hoor....

of jaloers...

Zouden veel vooroordelen gestoeld zijn op jaloezie?

of een angst voor het onbekende?

Of onwil om de ander beter te willen leren kennen?

Of jezelf?