onzichtbaar

dat er zoveel culturele verschillen zijn tussen landen die in de EU zitten, maar gescheiden worden door - bijvoorbeeld - de Noordzee, gaat er bij veel mensen om mij heen niet in... Dat blijkt wel uit het moeizame gedoe met landen als Griekenland en Spanje, die heel anders boekhouden dan Hollanders of Duitsers... Of die een heel ander idee hebben over volksvermaak dan wij hier in het Noorden...

maar ook kleinere dingen, waar ik zelf heel vaak tegenaan loop, zoals Duidelijk Zijn... Of meer: Duidelijk te Definieren...

In mijn jaren in Engeland heb ik daar nog nooit 'last' van gehad, van mijn wazigheid, dat ik niet graag ergens een Vaststaande Mening over heb, of dat ik zowel van klassieke muziek hou als van harde rockmuziek (bij mij stonden Bach en Van Morrison netjes in dezelfde cdkast als Nirvana en Pearl Jam). Bijvoorbeeld. Echt niemand die daar aanstoot aan nam. Want er was verder niemand die ik daar kende die wel duidelijk te definieren was. Iedereen leek aan elkaar te hangen van contradicties, en dat was gewoon oke... Wat heerlijk voelde dat, vanaf de eerste dag dat ik er was. Ik kon gewoon mijn wazige, warrige, meningloze zelf zijn....

Tot ik dus twaalf jaar geleden terug hierheen kwam en het plotseling wel de bedoeling was dat ik Duidelijk te Definieren ben...

Balen als een stekker dus. Want zo zeker als ik zou willen zijn en er lak aan hebben zat er toen nog niet in... Dus volgden jaren van onzeker zijn, van twijfelen aan mezelf, van het vinden van een stempeltje waardoor het klaar was wie ik was/ben. Net als mijn vriendin M (dreadlocks, gekleurde, maffe kleding, zeker van zichzelf, dus een Artistieke Alternatieveling) makkelijk te omschrijven is en daardoor wel oke blijkt, maar dat ben ik dus niet...

Natuurlijk maakt het allemaal niet veel uit. Ware het niet dat ik bijna dagelijks voel dat ik onzichtbaar ben...

ik wacht op de dag dat het me geen hol meer kan schelen... Maar dat zal wel teveel duidelijkheid vergen...