niet laten gaan...

Soms maken films best wel een indruk, meer dan je kon verwachten, meer dan evenredig is aan de 'exposure' die de film tot dan toe heeft gekregen (maar dat zegt meer over het gewicht wat we geven aan 'hype'...), of meer: meer dan je zou bedenken, naar aanleiding ervan....

Mijn vriendin M en ik gingen donderdagavond naar Never let me go, waar we een liefdesverhaal verwachtten zonder veel poespas, en we kwamen er allebei anders uit dan van te voren, op een andere manier totaal onder de indruk... Het verhaal (naar een boek van Kazuo Ishiguro) {hier in kort} was voor haar vooral een gemene zet, een verschrikkelijk idee, dat je je zou moeten schikken naar wat Het Leven voor jou in petto heeft.  Voor haar een gruwelijk idee... Terwijl ik voelde dat het een soort machtig accepteren was, accepteren van je lot; je kan het toch niet veranderen, je kan maar beter genieten van wat je voorgeschoteld krijgt...

Misschien is dat wel de grootste verschil tussen mensen als M, die strijdvaardig in het leven staan, die rebelleren tegen wat ze voor hun neus zien en er niet blij mee zijn, die hun stem laten horen, en mensen zoals ik, die met een soort van fatalisme, een laf soort rust hun leven proberen te leven. Niet roepend, niet strijdend, maar zich schikkend, omdat het anders teveel onrust geeft...

Maar is het wel laf? Is het wel ontsnappen, of je niet angstig laten horen? Ik dacht er de volgende dag veel aan, ook omdat ik nu wist dat het verhaal Japans is, een cultuur waarin accepteren en je schikken veel normaler is dan hier in het westen, waar je toch vooral wordt bewonderd om je geroep en je dwarsheid... Ineens begon ik waardering te krijgen voor mijn aard, voor mijn rustige, niet echt rebelse ik, die eigenlijk een rustig even wil, en niet dwars for the hell of it... Voor het niet erg vinden om dienstbaar te zijn, om niet-super-assertief in het leven te staan... Dat dat oke is... en niet laf...

Niet iedereen kan altijd een rebel zijn, en niet iedereen kan altijd plooibaar zijn...
Zolang je je eigen gevoelens en passies maar niet uit het oog verliest...

apart from all that was de film adembenemend prachtig en afgrijselijk ontroerend...