netjes

af en toe schrijf ik hier dingen over psychologische processen, en spirituele reizen en innerlijke dingen, en dan voel ik me zo'n trut vaak - welk recht heb ik in vredesnaam om van alles te roepen, terwijl ik zelf nog middenin een proces zit waar ik regelmatig het antwoord niet weet?! Waarbij ik me verloren voel en eenzaam en de weg kwijt... 

Kom net van mijn laatste therapie-sessie, of meer, de eind-evaluatie, en ik mag het nu zelf gaan proberen, zonder professionele hulp. Zelf mijn balans zien te vinden, zelf mijn middenpunt weten te houden, of terug te halen, zelf een manier leren om wat ik aan de wereld laat zien overeen te laten komen met wat ik van binnen voel... Want die twee stroken voor geen meter...

Weet niet of ik ooit af kom van de lieve nette voorbeeldige betrouwbare Daan, terwijl er van alles binnen in zit wat het tegenovergestelde is. Misschien komt dat met een gevoel van je veilig weten in jezelf, als ik voel dat ik van mezelf aan kan, en niet vrees voor allerlei afkeuring en represailles van buitenaf... Of eigenlijk: mezelf... {want zelf ben ik mijn ergste kritikus, mijn ergste afkeurder)

En zo gaan we vrolijk verder...