korte ontmoeting

Al heel lang stond de film op mijn lijstje Ooit Nog Eens Willen Zien, en gisteren werd hij dan toch eens in de bios - op een echt doek - gedraaid.
Brief Encounter
Meneer G had m al een paar keer gezien (vaste prik met Kerst, in UK, toen hij jong was) en ik werd gegrepen door wat hij had uitgelegd er over, over de diepe, prachtige, Britse triestheid die tegelijkertijd zo ontzettend herkenbaar was als onontkoombaar, voor de tijd waarin het speelde... Het idee was simpel: man en vrouw leren elkaar kennen in de restauratie van een station, waar ze elke week de trein nemen naar een andere stad, en er ontstaat een soort van vriendschap, eerst, en deze mondt uit in een romance, en je ziet de vrouw verworden van een nette huisvrouw die de lol van het leven weer leert zien, aan de hand van haar 'vriend', totdat zij, wanneer hij zijn liefde voor haar bekent, vervalt is een bibberende pot gelei... Ineens is het geen lol meer hebben, maar wordt het menens. Want zij voelt hetzelfde voor hem, en ze is getrouwd met een man die ze gewoon liefheeft, en ze heeft kinderen, en oh god hoe moet dit nu verder...

Prachtig verfilmd, met sterke metaforen als commentaar op de maatschappij waarin het zich afspeelde, nog prachtiger gespeeld door de hoofdrolvertolkers, en niet allen zij:  de omliggende verhaallijn is grappig, en net zo interessant - iedereen heeft plezier, doet wat men wil doen, volgt zijn hart, dan wel lustgevoelens, en onze hoofdpersonen ploeteren met hun situatie, met hun niet verder kunnen, met eigenlijk wel willen maar zo worstelen met onderdrukte verlangens - het mag niet, we hebben nou eenmaal ooit een contract afgesloten met onze wederhelften, en de maatschappij...

En, in tegenstelling tot zo ongeveer elke andere film die hiermee stoeide in die tijd, werd niemand veroordeeld... We waren deelgenoot van Laura's innerlijke strijd, we voelden wat zij voelde, haar wanhoop, haar verdeeldheid... We begrepen haar zo goed...

En zelfs na bijna 70 jaar (ZEVENTIG!!!) is deze film voor mij een pareltje...