de weg {even} kwijt...

als ik met meneer G dingen als autisme, beeld-denkers, dyslexie, introversie, depressie of hooggevoeligheid wil bespreken (omdat al die dingen op een of andere manier spelen in onze familie), weet ik dat ik gegarandeerd een soort diepe zucht van verveling te horen krijg, ergens onderweg. hij gelooft namelijk niet in labeltjes, en eigenlijk ik ook niet, als ik eerlijk ben tegen mezelf. maar ik vind ze af en toe wel handig... labeltjes... hij heeft autisme, dus kan hij dit niet of dat niet... zij is dyslectisch, dus hoeven we zus en zo niet te verwachten... ik heb dit en dat {label mezelf hooggevoelig, en een beetje autistisch, en nogal introvert}, dus...

dus wat?
vroeger hadden we geen labeltjes, toen was een kind druk, of in zichzelf gekeerd, of kon gewoon niet goed schrijven, maar gigantisch tekenen, of met mensen omgaan, of in de tuin werken, of met dieren omgaan... maar dat mag tegenwoordig niet meer - iedereen moet in Het Stramien passen, met leeftijd x dit kunnen en bij leeftijd y dat, en als dat niet zo is, dan is er een Probleem... en die kinderen die vroeger op de boerderij gingen werken, of bij oma inwonen, of weet ik veel wat {en ik zal t allemaal wel veel te rooskleurig zien...}, die worden nu op van alles getest, en er moet een speciaal behandelplan komen om ze op een goede manier te begeleiden, zodat ze geïntegreerd kunnen blijven in de Maatschappij {zo ongeveer het allerbelangrijkste...}, en anders gooien we wel er een paar pillen tegenaan, mocht die begeleiding niet goed lukken...

ik vind deze maatschappij niet meer leuk...
maar ontsnap hier maar eens...
je komt echt nergens onderuit...
als je kinderen naar school gaan heb je met school te maken {buiten de vrije school, maar ook daar is het niet alleen maar prachtig...}, en als ze niet passen in de cultuur moeten ze speciaal worden begeleid, en jij  moet verantwoorden wat je thuis met ze doet, of kennelijk niet doet, anders waren ze wel Normaal...

sorry voor mijn geweeklaag, maar ik ben het even helemaal kwijt... meneer G heeft gelijk: onze kids zijn op hun eigen manier helemaal oke, en ik en hij ook, maar ik weet soms echt niet waar ik heen moet om me niet Raar te voelen, waar ik me geaccepteerd en oke voel... en mijn kinderen ook... iemand hier?

botanische tuin in antwerpen
{waar ik me niet Raar voel...}