eeuwig voorbij

twijfel...
wordt er af en toe helemaal simpel van...
verlammende, verstikkende, stomme, domme twijfel...

had gisteren een heel mooi gesprek met een vriendin, nou ja, meer een monoloog van mij, waarin ik haar uitlegde hoe het soms voelt als ik in schrijvers-modus verkeer - alsof een van de vele, véle kanten van mijn persoonlijkheid er even uit kan... even een stem mag hebben... even de lucht mag voelen... niet dat ik ze dan weer terugstop, of iets dergelijks, nee, ze blijven dan vaak nog een dag of wat in mijn leven meedrijven, aanhakend of gewoon: als deel van.

ik heb veel kanten, kennelijk... ik heb een kant die van voetbal houdt, en competitie, en een die opera en dans heel erg kan waarderen... een kant van me houdt van nette driedelige kostuums en welgemanierdheid, en een andere kant vloekt en tiert en boert... een kant is heel analytisch, wil heel graag de diepte in, afstand houdend en kil berekenend, terwijl ik ook weet dat een deel van mij dicht bij mijn gevoel zit, liefdevol en warm, knuffelend en omarmend... een deel is introvert, stil en in zichzelf gekeerd, weinig behoefte voelend om te communiceren, en op andere dagen ben ik uitbundig, delend, extravert, life and soul...

en wanneer het nodig is, komen al die verschillende delen naar buiten - vooral als ik verhalen schrijf en mijn karakters mens moet laten worden... dan mag het, dan trekt niemand het in twijfel... maar in het echte leven merk ik dat veel mensen het vreemd vinden, dan ik een keer dit ben en dan weer dat... de ene keer sociaal, de ander keer wars van contact... onberekenbaar, heet dat geloof ik...

tegen die vriendin zei ik dat ik sinds kort wel heb geaccepteerd dat dat, die veelzijdigheid, oke is... dat ik er niet meer tegen ga vechten, erover twijfel of het wel goed is om zo te zijn... het IS zo... klaar...

nou nog accepteren dat niet iedereen daar zo over denkt...
hóéft te denken, ook...
het is allemaal prima...

moderne interpretatie van Royal Opera House in London
van ~deze site ~