deel 1 is
hier te vinden
6. ergens in mijn leven ontdekte ik de Arts & Crafts Movement. ergens tegengekomen, en het sloeg in als een bom. ik vond vooral de prachtig afgebeelde natuur zeer aantrekkelijk, maar ook de meubels, in al hun eenvoud - ik ging zoeken naar prenten en stoffen die er op waren gebaseerd. in holland vond ik weinig, maar toen ik naar east sussex verhuisde, waande ik me in een soort walhalla van arts & crafts... het leek wel overal te zijn - vooral in de huizen van de
middle class waar gordijnen, behang en stoelen 9 van de tien keer een op Arts & Crafts-gebaseerd ontwerp had gekregen.
grondlegger van de
Arts & Crafts Movement {een zeer sterk ideaal, dat inhield dat men zeer veel belang hechtte aan ambachten en de creativiteit en kundigheid van werkers. met het verdwijnen van ambachtslieden zag men de maatschappij behoorlijk verarmen, en met de komst van werkplaatsen waarin de meubels, behang, stoffen en andere zaken werken vervaardig, poogde men de kundigheid en ambacht die daarvoor nodig was, in ere te houden} was
William Morris, textiel ontwerpen, kunstenaar, schrijver en vrijzinnig socialist. veelzijdig mens, die ook huizen liet bouwen voor de minder bedeelden {meneer G vertelde over het appartementen gebouw wat achter hun huis stond en vol zat met immigranten, wat het William Morris House heette...}
7. antwerpen en bexhill.
veel gemeen hebben ze niet...
de ene plaats ligt in belgie, aan de schelde, is een grote havenstad met een half miljoen inwoners, heeft een eeuwenoude historie en bruist van de toeristen en studenten en kantoorwerkers en kunstenaars en daklozen en mooie rijke jonge mensen...
de andere plaats ligt aan de britse zuidkust, is lang gezien als de verzamelbak voor zij die uitgerangeerd zijn, er wonen ongeveer 40 duizend mensen, iedereen kent elkaar nog net niet maar het scheelt niet veel...
hun gemene deler?
art deco architectuur...
in beide plaatsen staan gebouwen die met groot gemak in koffietafelboeken over de stroming gaan...
en nou zal de helft van de gebouwen die ik prachtig vind misschien wel ook onder de art nouveau noemer kunnen {minder strak, meer bloemen...}, ik gooi het voor het gemak maar op dezelfde algemene hoop... {niet slaan please!!}
8. een jaar of wat voordat ik naar engeland ging, was er een overzicht tentoonstelling van werken van van gogh, in den bosch. ik ging erheen omdat ik onder de indruk was van de mythe van de schilder, en hij kwam bij ons uit de buurt, en veel van wat ik kende vond ik wel mooi. ik wilde het graag van dichtbij zien. er hingen vooral tekeningen, op vellen tekenpapier, vergeeld, maar onmiskenbaar van hem. schetsen, dingen die af waren, en zo herkenbaar Van Gogh. ze hadden iets naiefs, iets kwetsbaars {en misschien voelde ik dat omdat ik over zijn leven had gelezen, de uitkomst kende}, en het was allemaal nogal sober. somber ook...
en toen ging ik naar het
van gogh museum in amsterdam, en leerde en heel andere schilder kennen. er hingen vrolijke werken, dingen met zwierige wolken en bloemen en japans aandoende schilderijen.
en jaren later, met alle vier de kids, schuilend voor de regen in london, zag ik een muur vol moois, in the national gallery. en ik voelde mij geroerd...
9. sinds ik er met het naar school gaan van de kids mee in aanraking ben gekomen, zijn op antroposofie gestoelde uitingsvormen {meestal bedoeld als therapeutisch hulpmiddel} grote favorieten van me. er is niet echt een naam of groep of wat dan ook op te plakken, dus iets vinden als voorbeeld is niet makkelijk... euritmie {de bewegingsvorm, een kombi tussen dans en yoga}, architectuur die erop is gebaseerd, schilderen {nat in nat}, etc. er is zoveel, en er is zoveel mooi... de zachte kleuren veelal, het confronteren met je eigen gevoelens, limitaties, krachten, zielswereld...
10. kunst is het meest effectief als het onze {innerlijke} grenzen bereikt, en misschien wel overschrijdt. wat het bij ons losmaakt en hoe wij daarmee omgaan. meer nog dan film of boeken, kan beeldende kunst dit bereiken. iets wat visueel binnenkomt, als compleet beeld, is krachtig, en vaak blijft het nog lang hangen...
dit werd mij duidelijk toen ik verder ging zoeken dan Rodin's Denker die ik al langer kende, en De Kus zag in the Tate in London. en verder ging zoeken... en vond onder andere
dit... mijn nogal preutse ik had het er maar lastig mee, maar was dat om de explicietheid van het menselijk {vrouwelijk} lichaam, in al zijn vrouwelijkheid, wat ik had geleerd als zijnde fout {zondig, vies, etc.}, maar wat is er dan fout aan? een menselijk lijf is zo natuurlijk als het komt, en als wij er een probleem mee hebben - er op reageren - is dat iets aan taboe, of weggestopte gevoelens in onszelf die wakker worden geschud, en hoewel het makkelijk is om het weer snel weg te stoppen en net te doen of het er nooit was, maar zo werk ik dus kennelijk niet... ik ga dan verder denken - waarom heb ik er last van? wat zegt dat dan? wil ik die last blijven hebben, of wil ik er voorbij?
een beeld dus. en een deel van mijn innerlijke reis... en die gaat alsmaar verder...
